บทที่ 44
หมดบ่วงกรรม
ดวงตาอันเหนื่อยล้าค่อยๆ เปิดเปลือกตาออกอย่างเชื่องช้า… หยดน้ำตาไหลรินออกจากดวงตาคู่สวย
…เมื่อกี้นี้มัน…
“ทำไมมึงไม่ช่วยกู!”
“กรี๊ด!!”
ลลิตสะดุ้งตกใจ ผุดขึ้นจากพื้นเย็นๆ มองรอบด้านด้วยความหวาดกลัว ที่นี่แปลกตาเหลือเกิน แถมยังมีผู้ชายคนหนึ่งนั่งบริกรรมคาถาไม่หยุด เธอจำได้ว่าผู้ชายคนนี้คือคนที่ลักพาตัวเธอมา
ตอนนี้เธอไม่มีเวลาจะมาสนใจเขาสักเท่าไหร่ เพราะดวงวิญญาณซึ่งมองเธอด้วยความอาฆาตพยายามที่จะพุ่งเข้าหาเธอ แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรเธอได้ เมื่อมันพุ่งเข้ามาแต่ก็ถูกผลักกระเด็นออกไป ลลิตแปลกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นและรู้สึกสับสนเหลือเกิน
“ทำไมมึงไม่ช่วยกู!”
มันยังคงพูดประโยคเดิมซ้ำๆ ลลิตจ้องมองมันด้วยความหวาดกลัว แต่ถึงอย่างนั้นเมื่อได้มองดวงตาที่แทบถลนออกมานอกเป้า รวมถึงสิ่งที่เธอเห็นเมื่อครู่นี้ราวกับตัวเธอย้อนไปอยู่ในอดีต อดีตซึ่งเป็นอดีตชาติของตัวเองและ… ดวงวิญญาณดวงน
