บทที่ 45
สงบสุข
“ทีนี้…” ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้ม ในขณะที่ย่อตัวลงมาแล้วยื่นปลายนิ้วมาเกลี่ยน้ำตาให้เธอเบาๆ “ก็เหลือแค่เรื่องแก้คุณไสยให้มึง”
ดวงตาคู่สวยนั้นเศร้าหมอง จ้องมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยแววตาสับสนเหลือเกิน ความรู้สึกหนักอึ้งนี่ไม่ผิดแน่ มันเกิดขึ้นเมื่อจ้องมองดวงตาของทัตเทพ เมื่อได้สบตาราวกับถูกสายตาคู่นั้นมองออกทะลุปรุโปร่ง ราวกับถูกค้นหาสิ่งที่ซ่อนอยู่ แต่ว่า… เธอไม่ได้ซ่อนอะไรไว้ทั้งสิ้น
ตอนนี้ลลิตไม่หวาดกลัวเขาสักเท่าไหร่แล้ว แต่ถึงอย่างไรตัวตนของเขาในจิตใจของเธอก็ยังคงเป็นปริศนาอยู่ดี แท้จริงแล้วผู้ชายคนนี้คือใครกันแน่ ทำไมยิ่งมองยิ่งสบตาคล้ายกับหัวใจปวดหนึบขึ้นมาแบบนี้
“คุณเป็นใครคะ” เอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ยิ่งพูดก็ยิ่งรู้สึกคล้ายกับว่ามีบางสิ่งบางอย่างบาดลึกในจิตใจ
“คนที่จะช่วยมึง”
ลลิตไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด แต่ในหัวใจกลับรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาอย่างน่าประหลาด
“คุ
