บทที่ 46
ฉันไม่ใช่สิ่งของ
หลังจากเรื่องราวนั้นจบลง ทุกอย่างก็กลับคืนสู่ความสงบสุข พ่อและแม่ของลลิตพาลลิตกลับไปอยู่ที่บ้านตามเดิม ประคบประหงมอย่างดี และหวาดระแวงผู้ชายทุกคนที่เข้าใกล้ลูกสาวสุดที่รัก จะมีก็แต่… ทัตเทพคนเดียวที่พอจะอะลุ่มอล่วยให้อยู่ได้บ้าง
หลายปีผ่านไป ลลิตเรียนจบและเริ่มรับช่วงต่อธุรกิจของพ่อและแม่ แม้ว่าก่อนหน้านี้จะล้มละลายไปแล้ว หากแต่ฟ้าหลังฝนย่อมสวยงามเสมอ อีกทั้งความพยายามไม่เคยทรยศใคร พ่อและแม่ของลลิตมีความมุ่งมั่นและทะเยอทะยาน กอบกู้บริษัทกลับคืนมาได้
อีกทั้งยังได้รับการช่วยเหลือจากทัตเทพและเหล่าดวงวิญญาณ ส่งผลให้บริษัทเจริญเติบโตอย่างก้าวกระโดด
ในวันหนึ่งหลังจากเลิกงาน ลลิตซื้อขนมและของเล่นก่อนจะแวะไปที่บ้านของทัตเทพ โดยที่ไม่บอกให้เขารู้ อีกทั้งยังกำชับกับรักยมเอาไว้แล้วด้วยว่าห้ามบอกเด็ดขาด
ทันทีที่มาถึงลุงยามหรือ ‘คนเฝ้าประตู’ ก็ยิ้มให้เธอ ลุงยามนั้นรู้ได้
