บทที่ 47
น้อยใจ
“ใจเย็นขึ้นหรือยัง หืม?” จ้องมองคนตัวเล็กที่เอียงหน้าไม่ยอมสบตากับเขา ทัตเทพไม่คิดที่จะบังคับ เพราะเขามีสิ่งที่จะต้องพูดกับเธอ มีสิ่งที่จะต้องอธิบายให้เธอเข้าใจ ในเมื่อพูดออกไปจนหมดแล้ว ทัตเทพมั่นใจว่าลลิตจะต้องหันกลับมามองเขาอย่างแน่นอน
และลลิต… ยังคงใช้ความเงียบเช่นเดิม แต่ทัตเทพก็รู้ว่าตอนนี้เธอใจเย็นพอที่จะฟังสิ่งที่เขาอยากจะอธิบายแล้ว
“พี่รู้ว่าลลิตโกรธพี่เรื่องแก้คุณไสยเสน่ห์ให้ลูกค้าใช่มั้ย?” เมื่อใจเย็นลงเขาก็ไม่ลืมที่จะเปลี่ยนเป็นคำพูดที่ไพเราะเสนาะหู เพื่อเป็นการเอาอกเอาใจลลิต
แม้ลลิตจะไม่ตอบเหมือนเดิม แต่มีหรือที่เขาจะไม่รู้… อย่างที่เขาเคยพูดไปว่า นอกจากพ่อแม่ของลลิตแล้วก็คงไม่มีใครรักลลิตเท่ากับเขา และนอกจากพ่อแม่ของลลิตแล้วก็ไม่มีใครรู้จักลลิตดีเท่าเขาแล้วเช่นกัน
“ผู้หญิงคนนั้นโดนทำเสน่ห์มาเหมือนลลิต แต่ไม่หนักเท่าลลิต วิธีแก้ไม่ยาก แต่ก็ซับซ้อนอยู่…”
