ก่อเรื่อง
1617 คำ
ตอนที่ 7
วันต่อมา~
วันนี้ฉันก็มาฝึกงานตามปกติ แถมยังมาก่อนเวลาตั้งสามสิบนาทีแหนะ เพราะถ้ามาสายอีกอาจจะไม่โชคดีเหมือนเมื่อวานนี้ก็ได้
ที่สามารถแอบหนีออกไปได้ วันนี้ฉันก็เลยต้องมาเร็วๆ หน่อย จะได้เลิกตามเวลาปกติ
อ้อ! แล้วงานที่ฉันรับไปทำน่ะ ฉันส่งให้พี่กี้กับพี่ป็อบแล้วเรียบร้อยแล้วนะ ทีนี้ก็รอฟังผลอย่างเดียว ว่าจะโดนท่านประธานให้แก้อะไรตรงไหนหรือเปล่า แต่พี่ๆ ก็ชมฉันนะว่าทำได้ดีกว่าที่พี่ๆ ทำเองอีก
ก็นะ...จริงๆ แล้วฉันน่ะเป็นคนเรียนเก่งนะ แต่ที่ฉันได้เกรดแย่คือฉันไม่ตั้งใจเรียนเองแหละ มัวแต่เอาเวลาไปหาเรื่องสนุกๆ ทำ ก็ได้เป็นวัยรุ่นแค่ครั้งเดียวนี่ ก็ต้องใช้ให้คุ้มหน่อย เกรดชั่งหัวมัน ขอแค่เอาชีวิตให้รอดได้ก็พอ
และเมื่อวานที่ฉันออกไปแข่งรถน่ะ ไม่อยากจะโม้เลยว่าฉันแข่งชนะอีกแล้ว เหมือนเมื่อวานฉันจะไม่ค่อยมีดวงนะ แต่สุดท้ายกลับดวงดีสุดๆ ไปเลยล่ะ
"เอ่อ...เจ้าขาๆ "
"คะ? "
"...คือว่าพี่ได้ยินมาว่าเรารับจ้างทำงานเหรอ" พี่ไมค์เดินเข้ามานั่งลงข้างๆ ฉันที่นั่งพิมพ์งานให้พี่นุ้ยอยู่ ก่อนจะพูดกับฉันเบาๆ ราวกระซิบเพราะกลัวคนอื่นได้ยิน
"อ่า...ก็ไม่เชิงหรอกค่ะ แค่ช่วยพี่ๆ เขาทำนิดๆ หน่อยเอง" ฉันตอบพี่ไมค์ไปแบบถ่อมตัวหน่อยๆ ไม่งั้นเดี๋ยวมันจะโจ่งแจ้งเกินไป
"งั้นถ้าพี่จะขอให้เจ้าขา ช่วยทำงานให้พี่หน่อยได้ไหม พี่ให้ตังค์ด้วยเลย" พี่ไมค์พูดต่อเชิงขอร้อง
"ฮ่าๆ เจ้าขาก็มีงานที่ต้องทำเหมือนกัน แต่...ถ้าพี่ไมค์จะให้เจ้าขาช่วยจริงๆ เจ้าขาคิดค่างานแพงนะ" ฉันลอบมองท่าทางของพี่ไมค์ จริงๆ งานที่ฉันต้องทำมันยังไม่มีหรอก เพราะฉันยังไม่ได้บอกพี่เตอร์เลยว่าฉันเข้าใจงานหมดแล้ว ก็เลยยังไม่มีคำสั่งจากพี่เตอร์ลงมา แล้วพี่นุ้ยก็ไม่กล้าให้งานฉันเหมือนกัน จนฉันต้องเดินไปของานมาพิมพ์ไปพลางๆ
"พี่จ่ายให้ไม่อั้นเลย ช่วยพี่หน่อยนะ พี่มีนัดกับแฟนพี่เย็นนี้ ถ้าพี่ไปไม่ได้แฟนพี่ต้องโกรธพี่แน่ๆ เลย"
นี่แหละน้า~ คนทำงาน เชื่อว่าหลายๆ คนเป็นนะแบบนี้ ที่ปล่อยให้งานสะสมกันจนล้นมือ แล้วมาเร่งรีบทำเอาวันท้ายๆ ไม่ได้คิดเผื่อเลยว่าอาจจะมีเหตุการณ์ฉุกเฉินเกิดขึ้น
"เจ้าขาขอดูงานพี่ไมค์หน่อยค่ะ เจ้าขาจะได้คิดราคาถูก"
จากนั้นพี่ไมค์ก็เดินไปเอางานที่โต๊ะมาให้ฉันดู แล้วฉันก็คำนวณพร้อมกับตกลงราคากับพี่ไมค์เสร็จสรรพ
ตกลงเรียบร้อยแล้วฉันก็จัดการนั่งทำงานให้พี่ไมค์เลยทันที เพราะจะได้ไม่เสียเวลาทำอย่างอื่น ไหนๆ ก็ว่างแล้ว อีกทั้งยังไม่มีรายการแข่งรถเข้ามา ก็ใช้เวลาว่างตรงนี้หารายได้เลยแล้วกันนะ
และนอกจากพี่ไมค์ พี่กี้ พี่ป็อบแล้ว ก็มีคนอื่นๆ ในแผนกมาจ้างฉันให้ทำงานให้อีกเหมือนกัน ซึ่งฉันก็รับมาหมดนะ ก็ฉันว่างอะ แถมยังได้เงินดีอีกต่างหาก ไม่ทำก็บ้าแล้ว!
"เป็นไงบ้างคะ พี่กี้" ฉันถามพี่กี้ที่กำลังเดินยิ้มอย่างอารมณ์ดีเข้ามาในแผนก ในเวลาแบบนี้คงไม่ต้องบอกว่าเป็นเพราะอะไร หึๆ
"เจ้าขา พี่ต้องขอบคุณเรามากๆ เลยนะ ถ้าไม่ได้เราพี่คงไม่รอดแน่ๆ "
ฉันไม่พูดอะไร เพียงแต่ยิ้มอย่างภูมิใจในผลงานตัวเอง
"อีกอย่างเพราะงานที่เราทำ นอกจากท่านประธานจะไม่ให้แก้อะไรแล้ว ท่านยังขึ้นเงินเดือนให้พี่อีกด้วย" พูดจบพี่กี้ก็พุ่งมากอดฉันอย่างดีใจ
"เจ้าขาดีใจด้วยนะค" เจ้าขาแกก็เก่งเหมือนกันนะเนี่ย ฉันได้แต่ชมตัวเองอยู่ในใจ
"เจ้าขา เย็นนี้เราว่างไหม เดี๋ยวพี่พาไปเลี้ยงฉลอง"
"อืม...ก็ว่างนะคะ"
"งั้นไปกัน พี่จะเลี้ยงไม่อั้นเลย"
จากนั้นพี่กี้ก็แยกย้ายไปทำงานของตัวเองต่อ ส่วนฉันก็นั่งทำงานที่รับมาต่อเหมือนกัน
Patter talk.
หนึ่งสัปดาห์ต่อมา~
"เรียกคุณวรายุทธ์ (ชื่อจริงของไมค์) ขึ้นมาพบผมที่ห้อง ด่วน" ผมต่อสายออกไปหาเลขาของผมทันที หลังจากที่ผมอ่านงานของฝ่ายการตลาดแล้วสงสัยบางอย่าง...
"คุณวรายุทธ์ มาแล้วค่ะท่านประธาน" และรอไม่นานคนที่ผมเรียกก็เดินตามหลังเลขาของผมเข้ามา
"อืม..." ผมพยักหน้าให้เลขาของผมเล็กน้อยเพื่อบอกให้เธอออกไปทำงานของเธอต่อ
"นั่งก่อนสิ"
"ครับ" พอผมพูดจบคนที่ผมเรียกให้มาพบ เขาก็ค่อยเดินก้มหน้ามานั่งลงตรงข้ามกับผม แถมยังทำสีหน้าเหมือน...กลัวผม?
"ผมขอเข้าเรื่องเลยนะ" จากนั้นเพื่อไม่ให้เสียเวลาทำงาน ผมจึงเริ่มพูดเปิดประเด็นขึ้นมาทันที
"ครับ? "
"ผมอยากทราบแหล่งที่มาของข้อมูลที่คุณนำมาใส่ในงานชิ้นนี้
ที่คุณส่งผมมา..." ผมพูดพร้อมกับยื่นเอกสารให้เขาดู มันเป็นข้อมูลที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน ถ้าผมได้รู้ที่มาของมัน มันคงจะดีไม่น้อยถ้าผมจะศึกษามันเพิ่มเติม เพราะผมเชื่อว่าข้อมูลดีๆ แบบนี้คงไม่ได้มีแค่นี้แน่นอน
"ครับ!? ...เอ่อ..คือว่า.."
"? " ผมมองคนตรงหน้าที่มีท่าทางเลิกลั่ก อึกอักอย่างรอเอาคำตอบ
"คือ...ผมขอลงไปเช็กอีกทีนึงก่อนได้ไหมครับ"
"ทำไม" ผมถามพร้อมหรี่ตามองอย่างจับผิด เมื่อรับรู้อาการผิดปกติของคนตรงหน้า
"คะ…คือ...ผมไม่แน่ใจน่ะครับ ผมกลัวผมจะจำผิด"
"งั้นเหรอ...ไม่เป็นไร งั้นคุณช่วยอธิบายส่วนนี้ให้ผมฟังหน่อย" ผมพูดพร้อมกับชี้ไปที่หัวข้อหนึ่งในเอกสาร เพื่อที่จะให้เขาอธิบายให้ฟัง
"!!! " แต่ดูเหมือนว่ามันจะยิ่งทำให้เขาดูตกใจเข้าไปใหญ่เมื่อผมพูดจบ
"คุณไม่ได้เป็นคนทำงานชิ้นนี้เองใช่ไหมครับ คุณวรายุทธ์"
ผมตัดสินใจถามออกไปตรงๆ เพราะถ้าทำเอง ทำไมแค่นี้ถึงจะอธิบายให้ผมฟังไม่ได้
"คะ...คือว่า ผม..." ผมว่าไอ้ท่าทางแบบนี้มันก็ชัดเจนแล้วล่ะว่าเขาไม่ได้เป็นคนทำมันเองจริงๆ
"ใครคือคนทำงานชิ้นนี้ให้คุณ" ผมจึงข้ามไปถามคำถามต่อไป ที่ผมอยากรู้...ว่าใครเป็นคนทำ คนตรงหน้าผมยังคงก้มหน้าเงียบ ไม่ได้ตอบอะไรผมกลับมา ผมจึงเร่งอีกครั้ง "ผมต้องการคำตอบ...เดี๋ยวนี้! "
"!? "
"ไม่งั้นคุณเตรียมเก็บของออกจากบริษัทผมได้เลย"
Patter talk end.
"ฮ่าๆๆ จริงเหรอคะ"
"จริงสิ! นี่ถ้าเจ้าขาเข้ามาทันตอนที่เราไปเที่ยวกันนะ พี่รับรองเลยว่าต้องสนุกว่านี้แน่ๆ " พี่กี้พูดด้วยท่าทีตลกขบขัน
"นั่นสิคะ เสียดายจังเลย" ตอนนี้ฉันกำลังนั่งฟังพวกพี่ๆ เล่าเรื่องที่ไปออกทริปกับเมื่อสามเดือนที่แล้วให้ฟัง พวกพี่ๆ เล่าเรื่องพี่เตอร์ให้ฉันฟังเยอะเลย แล้วที่ฉันหัวเราะไม่ใช่ว่าฉันอินเรื่องพี่เตอร์ที่พวกพี่ๆ เล่าให้ฉันฟังหรอกนะ ฉันก็แค่แกล้งๆ หัวเราะให้มันดูสนุกสนานไปงั้นแหละ คือก็อย่างที่รู้ว่าฉันกับพี่เตอร์เราไม่ได้สนิทกันอะ จะให้ฉันไปอินเรื่องของเขาได้ยังไง จริงไหมล่ะ
"แล้วนี่เจ้าขาจะอยู่ถึงเดือนไหน เผื่อได้ไปด้วยกันรอบหน้า" พี่นุ้ยถามฉัน
"ก็...อีกสามเดือนกว่าๆ เลยอะค่ะ" ก็ฝึกสี่เดือน นี่พึ่งผ่านไปได้แค่หนึ่งสัปดาห์เอง แต่หนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมา ก็ทำให้ฉันสนิทกับพวกพี่ๆ เยอะขึ้นมากๆ เลยนะ แล้วเรื่องรับทำงานฉันก็รับทำอยู่ตลอดนั่นแหละ ทำสลับกับงานที่รับผิดชอบของตัวเองไป เพราะงานที่ฉันต้องทำก็มีไม่เยอะหรอก มันขึ้นอยู่กับพี่นุ้ยจะสั่งฉันมา แต่ประเด็นมันคือ พี่นุ้ยไม่กล้าสั่งงานฉันเยอะไง ก็เลยไม่ค่อยได้ทำงานหนัก จะหนักก็ตรงงานที่รับจ้างทำนี่แหละ
ส่วนเรื่องนัดแข่งรถ หลังจากวันนั้นก็ยังไม่ได้เข้าไปที่สนามอีกเลย แต่จะเข้าไปวันนี้แหละ หลังเลิกงานฉันต้องเข้าไป วันนี้นัดสำคัญซะด้วย เพราะเงินเดิมพันครั้งนี้สูงมาก! มากกว่าทุกครั้งที่ผ่านมาเป็นเท่าตัวเลย เพราะฉะนั้น ฉันจะพลาดไม่ได้เด็ดขาด
จะว่าไป...นี่ก็ใกล้เวลาเลิกงานแล้วนี่นา เก็บของเตรียมไว้ดีกว่า เลิกแล้วจะได้ออกไปเลย
"เจ้าขา..." และในขณะที่ฉันกำลังจะลุกไปเก็บของ พี่ไมค์ก็เดินเข้ามาในแผนกด้วยสีหน้าที่...ดูไม่ค่อยดีเลย ทำให้ฉันเกิดความสังหรณ์ใจขึ้นมาแปลกๆ
"คะ? " และสีหน้าของพี่ไมค์ก็ทำให้ฉันเริ่มรู้สึกไม่ดี เพราะฉันรู้ว่าพี่ไมค์หายไปไหนมา...
"ท่านประธานเรียกไปพบ..."
ฉิบหายแล้วไง!
_____โปรดติดตามตอนต่อไป_____
- ผู้เขียน
