บทที่2.เรารู้จักกันเหรอ?
989 คำ
เช้าวันต่อมา
อะพาร์ตเมนต์
"มึงว่าอะไรนะอีสกาว?! นอนกับใครทั้งที่มึงไม่รู้จักชื่อเขาด้วยซ้ำ" ดาวถามเสียงดังลั่น
"มึงเบาๆ หน่อยได้ไหม ดีนะที่เมย์ออกไปทำงาน"
"ผิดผี! ฟ้าจะลงโทษมึงอย่างหนัก"
"ผีมันจะรู้ก็เพราะมึงนี่แหละ! แหกปากโวยวายอะไรขนาดนั้น"
"ก็มึงไปนอนกับใครยังไม่รู้ชื่อ..ดีมันไม่ฆ่ามึงหมกโรงแรม ทีวีมีเปิดดูข่าวซะบ้างนะ ไม่ใช่เต้นแต่เพลง GOT7"
"ก็เขาหล่อแถมยังมีความสามารถ"
"เขามีความสามารถมึงไม่มีเหี้ยอะไรดีเลยค่ะ!"
ทั้งคู่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กเรียกว่าอนุบาลปูผ้านอนเคียงข้างกัน ตอนประถมนั่งโต๊ะใกล้กัน มัธยมก็เรียนอยู่ห้องเดียวกัน จึงทำให้รู้จักนิสัยใจคอกันดีมาก
ดาวพยายามปรามความดื้อรั้นแต่สกาวเป็นผู้หญิงที่กล้าได้กล้าเสียเธอไม่ยอมใคร อาจเพราะยายที่อายุมากไม่ค่อยได้อบรมสั่งสอน แม้จะเฆี่ยนตีแต่เธอก็ไม่เคยจดจำ
เมื่อมีใบปลิวพร้อมโฆษณาหลากหลายช่องทางทำให้สกาวตัดสินใจมาเรียนยังสถาบันศึกษาสอนภาษาเนื่องจากเธออยากทำงานที่ต่างประเทศ
"กูเกรงใจจังมึงอะ อุตส่าห์ออกเงินค่าเรียนให้กูก่อน" ดาวเองก็ไม่ได้เป็นลูกคนรวย พ่อแม่มีอาชีพทำสวนส่งมาอยู่กับน้าจะได้ประหยัดค่าเดินทาง
"ไม่เป็นไรหรอกกูมีเพื่อนแค่มึงคนเดียวนะ"
"ก็ถูกแล้วไงนอกจากกูใครจะคบมึง"
"ชุ่มชื่นหัวใจ ถุ้ยยยย!"
"กูล้อเล่น ฮ่าๆ มึงน่ารักจะตาย"
"กูบอกเลยนะ ว่ามาอยู่ที่นี่เราจะลบคราบเด็กสาวบ้านนอกออก เพราะเราจะใช้แต่กระเป๋าแบรนด์เนม เสื้อผ้าแบรนด์เนม"
"เปลี่ยนทรงผมด้วยไหม? ทรงลากไทรมึงเนี่ย"
"ไม่เปลี่ยนมันคือเอกลักษณ์ของกู"
เวลาผ่านไปไม่นาน ทั้งคู่ก็เลือกเสื้อผ้าพร้อมยื่นใบสมัคร จนกระทั่งวันเปิดการศึกษา
สถาบันสอนภาษา
"มีแต่คนมองสงสัยเราสวย" สกาวพูดอย่างมั่นใจ ดาวกระซิบกระซาบ
"เราไม่ได้สวยแต่ทรงผมมึงมันแปลก"
"มึงอย่ามาบูลลี่กูนะ"
"กูไม่ได้บูลลี่ บอกแล้วไง ให้เปลี่ยนทรงใหม่"
"สมมุติว่ามึงกับกูหลงทาง แล้วมึงเห็นหัวกูอยู่รวมกับอีพวกนี้..มึงจะหากูเจอไหม! เป็นเอกลักษณ์แบบนี้ก็ดี มาถึงมึงก็เห็นเลยว่ากูอยู่ตรงไหน"
"ก็ถูกของมึงค่ะ"
สายตาไม่ใช่ว่าชอบพอใจ แต่กลายเป็นหัวเราะขบขันเหมือนเย้ยหยันเสียมากกว่า
แต่ความมั่นใจของสกาวเต็มเปี่ยม เธอไม่สนใจเสียงนกเสียงกา รีบเดินไปยังคณะภาษาที่เลือกเรียนแล้วนั่งฟังอาจารย์อบรม
"ขอถามหน่อยสิ.." สาวสวยร่วมชั้นเดินเข้ามา "อันนี้เขาเรียกทรงผมอะไร? ดูแปลก"
"ก็ตัดผมลากไทรแปลกตรงไหน..แถวบ้านฉันเขาเรียกว่าทรงผมยอดฮิต"
"จริงเหรอ? แค่งงเพราะไม่เคยเห็น"
"ก็เห็นแล้วนี่ไงจะงงอะไร"
"พูดจาขวานผ่าซากเหมือนคนที่ไม่เคยได้รับการอบรมศึกษา"
"แล้วเรื่องเสือกนี่..เธอถูกอบรมมาใช่ไหม? ต้องจ่ายค่าเรียนเท่าไหร่ ดูเธอถนัดจัง"
ดวงตาของสาวสวยถลนขึงขังอย่างไม่พอใจ แต่ก็พูดอะไรไม่ได้เมื่อทุกคนต่างจดจ้อง
ดาวพยายามห้ามปรามเพื่อนด้วยสายตาพร้อมดึงแขนสะกิด จนกระทั่งผู้อำนวยการเข้ามาเพื่อทักทายนักศึกษาเข้าเรียนใหม่
"ว้ายยย ผู้อำนวยการที่นี่หน้าตาดีมาก" สกาวพูดพร้อมกับกระซิบกระซาบดาว "มึงว่าไหม"
"ก็หน้าตาดีแต่ไม่ใช่สเปก"
"สเปกมึงต้องแบบไหน ตัดผมรองทรง ใส่แว่นตาหนาเตอะ กางเกงใส่เผื่อปีหน้า ยาวลากถึงขา มือถือบุหรี่มวนใส่ยาเส้น"
"มึงจะตอกย้ำทำไมเนี่ย! กูเลิกชอบแบบนั้นแล้ว ตอนนี้สเปกกูขอแค่..รักกูจบ"
"ไร้สาระ"
สกาวไม่เคยเชื่อถึงความรัก อาจเป็นเพราะพ่อกับแม่แยกทางกันตั้งแต่เธอไม่รู้เรื่องรู้ความ จนกระทั่งแม่หนีหายไม่เคยมอบความอบอุ่นให้ จึงกลายเป็นผู้หญิงที่ไม่เคยรักใคร
พักเที่ยง
"อาจารย์เชน!!" เสียงนักศึกษาปีหนึ่งเกาะกลุ่มพูดคุยอย่างตื่นเต้น "ใช่จริงด้วย"
"เห็นตัวจริงแล้วโคตรหล่อ"
"ได้ยินว่าเขาเป็นคนสุภาพน่ารักเรียบร้อย"
"แต่ดูสายตาเจ้าเล่ห์ทำใจละลาย"
"ตอนกระตุกยิ้มอีกโอ๊ยยย..จะบ้าตาย"
"คนอะไรน่ากินไปทุกสัดส่วน"
เมื่อมีการรวมตัวพูดถึงใครบางคน สกาวกับดาวตัวเล็กมาก พยายามกระโดดเพื่อจ้องมองแต่ก็ไม่เห็นจนต้องถดถอยไปนั่งอยู่เก้าอี้ยาวทางขึ้นของตึกคณะแทน
"หน้าตาดีขนาดไหนวะ" ดาวพึมพำ
"กูว่าเราต้องไปถามยายแล้วล่ะ"
"เรื่องอะไร?"
"อบต. มันโกงนมเราหรือเปล่าวะ ตัวเราแค่นี้ ดูผู้หญิงคนอื่นสิสูงยาวเข่าดี เฮ้อออ กูท้อ"
"ส่วนสูงมึงกับกูก็ไม่ต่างกันค่ะ! รู้สึกหิวน้ำ เดี๋ยวกูเดินไปสหกรณ์ก่อนนะมึงรอตรงนี้"
ตึก ตึก ตึก
หลังจากที่เพื่อนสนิทเดินไปคล้ายกับใครบางคนเดินตรงดิ่งเข้ามา สกาวกำลังเปิดหนังสือเพื่อท่องศัพท์ใหม่ให้ทันคนอื่น
"ถุงยางอนามัยของฉันอยู่ไหน?" น้ำเสียงนุ่มลึกเอ่ยถามพร้อมแบมือให้
"คุณว่าอะไรนะคะ.."
"ฉันถามว่าถุงยางอนามัยกล่องนั้นอยู่ไหน"
"เรารู้จักกันเหรอ?"
"ฉันชื่ออาจารย์เชน เป็นผู้ชายที่นอนกับเธอในคืนนั้น แล้วค่าถุงยางอนามัยฉันเป็นคนออก ส่วนเธอออกค่าโรงแรม แต่ตอนกลับเธอหยิบมันมาด้วย ฉันจะไม่ยอมขาดทุนหรอกนะ ถุงยางอนามัยไซซ์หกสอง..มันต้องสั่งซื้อพิเศษ"
"!!!!"
- ผู้เขียน
