๔๙
"ผมตั้งใจนะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นผมจะเป็นฝ่ายรับผิดชอบทุกอย่างด้วยตัวของผมเอง" รชานนท์บอกน้ำเสียงจริงจัง ในยามที่เห็นดวงตากลมโตก้มมองแกนกายใหญ่ที่กดแช่ และปลดปล่อยหลักฐานแห่งความสุขสมทุกหยาดหยดเข้าสู่กายเธอ
"ต่ายยังไม่ได้พูดอะไรสักหน่อย"
"สีหน้าคุณมันฟ้องทุกอย่างอยู่แล้วไง" กระต่ายกัดปากตัวเองเบาๆ มองคนตัวโตที่สอดมือเข้ามาโอบประคองสะโพกกลมกลึง เขาเป็นฝ่ายทิ้งตัวลงไปนอน ปล่อยให้เธอคร่อมอยู่บนลำตัวของเขาแทน
การอยู่ในที่สูงกว่าและในท่วงท่าแบบนี้ มันรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ขึ้นมาทันที
"คะ?"
"ถึงทีคุณครับ ผมอยากเห็นคุณเคลื่อนไหวอยู่บนตัวผมอีกครั้ง" บนใบหน้าหล่อเหลาหลุดความรู้สึกต้องการออกมาอย่างชัดเจน
เขายังต้องการเธอ แม้เมื่อครู่จะปลดปล่อยไปแล้วก็ตาม
"ต่ายต้อง..."
"ขยับเลยครับ ต่ายขยับขึ้นลงได้เลย" กระต่ายวางมือลงบนอกแกร่งอย่างเก้อเขิน กังวลเหลือเกิน หากเธอขยับตัว สิ่งที่เขาปลดปล่อยเข้ามา
