พี่ชายเจ้าเล่ห์
1262 คำ
ตอนที่ 7
พี่ชายเจ้าเล่ห์
นี่มัน รถของพี่ปิ่น ..แฟนของพี่คราม!!!
อรวรรณ มองรถที่จอดอยู่หน้าบ้านของ คราม เมื่อขึ้นมานั่งในรถที่เรียกไว้จนลับตา ก่อนจะถอนหายใจยาว
เห็นพี่ครามคั่วสาวอยู่หลายคน แต่พี่ปิ่น คนนี้คงเป็นคนที่เชาให้ความสำคัญที่สุดและคบกันมาได้อย่างยาวนาน แม้กระซิบและสัมผัสที่ให้เธอจะวาบหวามเพียงไร คาดว่าเขาก็คงไม่ได้คิดจริงจังอะไร
คงจะต้องคงสถานะ พี่น้องข้างบ้าน ไปอย่างนี้ตลอดไปอย่างที่เขาบอกน่าจะเหมาะสมแล้ว
.
.
“เป็นอะไรอะ งานเครียดเหรอออม”
วัฒน์เอ่ยถาม เมื่อนั่งทานมื้อเที่ยงด้วยกัน ความจริงที่ทำงานใหม่ที่เธอได้ทำในตำแหน่งการตลาดนี้ ส่วนหนึ่งมาจากการแนะนำของวัฒน์ ที่ทำบริษัทนี้อยู่ก่อนแล้ว
และเขาก็ขอคบเธอเป็นแฟนหลังจากที่สัมภาษณ์ผ่าน
“เปล่าๆ งานสนุกมากเลย ขอบคุณมากนะวัฒน์”
อรวรรณ เอ่ยบอก มองหน้าขาวตี๋ตรงหน้าด้วยรอยยิ้มละไม เธอกับวัฒน์ รู้จักกันมานานแล้วตั้งแต่สมัยเรียนมหาลัย แต่เขาเพิ่งจะเริ่มเดินหน้าจีบเธอเมื่อไม่นานมานี้
“ถ้าไม่ไหวบอกเรานะ ไม่อยากให้ออมเครียดมาก”
“โอ้ยสบายมากเลย ไม่ต้องๆ แค่ทำไม่กี่วันเราก็ชอบงานที่นี่แล้ว”
พอทราบว่า วัฒน์ เองก็น่าจะรู้จักกับผู้บริหารที่นี่ แต่นั่นก็ไม่ใช่ประเด็นที่เขาต้องมาเทคแคร์เธอในส่วนเนื้องานขนาดนั้น
“ดีใจ ที่ออมมาทำงานที่เดียวกับเรา จะได้เจอกันทุกวัน”
วัฒน์เอ่ยยิ้มแย้ม มองหน้าเนียนใสอย่างมีความหวัง
“อืม เราก็ต้องขอบใจวัฒน์ด้วยในทุกเรื่องเลย”
“แล้ว..เรื่องนั้น”
“หือ”
พอจะรู้ว่าเรื่องไหน แต่ อรวรรณ ก็ยังคงเงียบ หากว่าเหตุการณ์เมื่อวานไม่เกิดขึ้นอีกครั้ง เธอเองก็คงจะตัดสินใจไม่ยาก
“เราขอเวลาสักพัก งานใหม่ที่นี่เพิ่งเริ่มเราอยากใช้สมาธิกับงาน กลัวจะไม่ผ่านโปร ..วัฒน์รอเราหน่อยได้มั้ย”
แต่เมื่อคิดถึงรถหรูของพี่ปิ่นที่จอดหน้าบ้าน เขา เมื่อเช้า จิตใจเธอเองก็เริ่มจะสับสน
“ได้ๆ ได้อยู่แล้ว แต่อย่านานมากนะ เราอยากดูแลออม”
เขาโน้มหน้ามาใกล้ จนลมหายใจเกือบจะรดหน้า เธอยิ้มเจื่อนๆเล็กน้อย
แปลก..ทำไมถึงไม่รู้สึกร้อนวูบวาบเหมือนอีกคน
“จะบ่ายโมงละ เดี๋ยวเราไปทำงานต่อก่อนนะ”
เธอขยับลุกขึ้น เมื่อเหลือบมองเวลา และเห็นเพื่อนร่วมงานเริ่มทยอยเดินกลับเข้าออฟฟิศแล้ว
“งั้นตอนเย็น เราไปส่งบ้านนะวันนี้ไม่ได้เอารถมาใช่มั้ย” วัฒน์ รีบลุกขึ้นและบอกอย่างกระตือรือร้น
“หือ บ้านเราอยู่ปทุม คนละฝั่งกับบ้านวัฒน์เลยนะ”
“ไม่เป็นไร วันนี้เราอยากจะแวะไปแถวนั้นพอดี”
ไม่ได้มีธุระอะไรหรอก แต่อยากหาเวลาใกล้ชิด กับคนที่หมายปองมานาน
“ดะ..ได้”
“เค ห้าโมงเรารอที่รถนะ”
วัฒน์ บอกอย่างลิงโลด ก่อนจะเดินกลับไปทำงาน อย่างน้อยวันนี้เขาก็เดินหน้าไปได้เยอะพอควร ถึงเพื่อนสาวคนสวย จะไม่ตอบรับเสียทีเดียวก็ตาม
อย่างน้อยก็ยังมีความหวัง
.
ตอนเย็นวัฒน์ มารอเธอที่รถเช่นเคย เพื่อพาไปส่งบ้าน และยังพาแวะทานข้าวร้านอาหารข้างทาง เป็นก๋วยเตี๋ยวหมูตุ๋นที่เธอชอบ ก่อนจะเข้าบ้าน
“ร้านนี้อร่อยจัง ไว้วันหลังมากินบ่อยๆ”
“หือ จะมาไกลขนาดนี้เลยเหรอ ถ้าวันไหนอยากกินบอกเราก็ได้ จะได้หิ้วไปฝาก”
เธอบอกพร้อมยิ้มละไม ทั้งสองคุยกันอย่างสนุกสนานเหมือนเพื่อนคุยกัน จนกระทั่งฝนตกอย่างกระหน่ำจึงรีบวิ่งขึ้นรถ
“ขากลับอ้อมไปอีกทางนะ ด้านหน้าบ้านเราน้ำชอบท่วมถ้าฝนตกแรงแบบนี้”
“เคๆ”
วัฒน์รีบบึ่งรถมาส่งเธอ ด้วยเกรงว่าขากลับรถจะติด แต่เมื่อมาถึงบ้าน ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะซาแม้แต่น้อย
“รถเราไม่มีร่มเลย ออมต้องเปียกแน่ๆ”
ชายหนุ่มโน้มหน้ามาใกล้ เพื่อควานหาร่มให้อย่างเป็นกังวล เมื่อไม่พบร่มในรถแม้แต่คันเดียว
“ไม่เป็นไร เราวิ่งไปแปปเดียว วัฒน์กลับดีๆนะ ขอบคุณมากเลย” เธอบอก ก่อนจะรีบเปิดประตูรถเตรียมวิ่งเข้าบ้าน
“เคๆ ไว้เจอกันพรุ่งนี้”
รถแบนทีย์คันขาวรีบเคลื่อนตัวออกจากหน้าบ้าน โดยมี ร่างบางของหญิงสาววิ่งผ่าสายฝนเข้าประตูรั้ว อยู่ในสายตาของใครคนหนึ่งที่มองจากบ้านติดกัน
คราม มองเห็นรถคันนี้ตั้งแต่เทียบรั้วบ้านข้างๆแล้ว และพยายามเพ่งมองเข้าไปในรถ จึงเห็นว่าหนุ่มหน้าตี๋มาส่งเธอ และนั่งคุยอ้อยอิ่งกันในรถเนิ่นนาน และเหมือนเจ้าหมอนั่นจะโน้มหน้าเหมือนโอบกอดและประทับจูบเธอ
คงจะประทับยังริมผีปากจิ้มลิ้มนั้นที่เขาเพิ่งจะดูดเลีย
มือหนาของเขากำเข้าหากันแน่นจนเห็นเส้นเลือดปูดโปน ก่อนจะหยิบมือถือมากดโทรออก
.
ตู๊ดๆๆ
อรวรรณ เพิ่งจะอาบน้ำสระผมเสร็จ เสียงมือถือก็ดังระรัว
วันนี้พี่ชายเธอยังไม่กลับรวมถึงพ่อกับแม่ด้วย
“ว่าไงพี่อัฐ ออมอาบน้ำอยู่ค่ะ”
เธอตอบพี่ชายเมื่อกดรับสาย มือยังสาละวนกับการเช็ดผมที่เปียกชื้น
“ฝากเอาไอแพคบนโต๊ะ กับยาพาราไปให้ไอ้ครามหน่อย”
พี่ชายเธอบอกเสียงดังแข่งกับสายฝน เหมือนน่าจะกำลังติดฝนอยู่ตรงไหนสักแห่งหนึ่ง
“หือ”
“ไอ้ครามมันไม่สบาย ไม่มีใครอยู่บ้าน แต่มันลืมไอแพคไว้ อย่างไงเอายาไปให้มันด้วย ถ้ามีอะไรในบ้านเราฝากเอาไปให้มันกินหน่อย ไลน์แมนน่าจะไม่ส่งฝนตกหนักแบบนี้”
คำสั่งของพี่ชาย ทำให้ อรวรรณ ต้องขมวดคิ้ว
พี่คราม ไม่สบายเหรอไม่น่าเชื่อ เมื่อคืนก็ยังเห็นดีๆอยู่ แล้วไม่สบายแบบนี้ทำไมไม่โทรบอกแฟนตัวเอง โทรมาบอกพี่อัฐทำไมกัน แล้วบ้านเขาจะไม่มียาพาราสักแผง หรือของกินอะไรในตู้เย็นเลยหรืออย่างไร
“ฝากด้วยนะออม พี่น่าจะกลับดึก ไปดูมันหน่อยเสียงมันไม่ค่อยดี ช่วงนี้มันดูเศร้าๆด้วย”
“ค่ะๆๆ”
กระนั้นเธอก็ต้องรับคำสั่งของพี่ชาย อย่างเสียไม่ได้แม้จะความสงสัยเพียงใด ผมจึงโดนเป่าอย่างหมาด ก่อนจะคว้าชุดกางเกงวอร์มสีชมพูตัวเก่งมาใส่อย่างรวดเร็ว
“พี่ครามคะๆ พี่อัฐให้เอาของมาให้”
ไม่นานเสียงหวานก็มาตะโกนเรียกอยู่หน้ารั้วบ้าน แต่ไม่มีเสียงตอบรับ เธอจึงผลักประตูเข้าไปมเมื่อเห็นว่าเปิดแง้มๆไว้ แล้วเดินเข้ามาในตัวบ้านอย่างคุ้นเคย
สงสัยจะไม่สบายจริง
“พี่คราม!! อะ...”
อรวรรณ อุทานอย่างตระหนก เมื่อถูกมือหนาโอบที่เอวและดึงให้เธอประทะยังอกแกร่ง ทันทีที่เปิดประตูบ้านเข้าไป ก่อนที่ลมหายใจอุ่นร้อนจากใบหน้าหล่อเหลาจะรวยรดรินที่หน้า
- ผู้เขียน
