เล่ห์รักร้ายพี่ชายข้างบ้าน

ตอนที่ 1 พี่ชายข้างบ้าน แสงไฟระยิบระยับจากบ้านสีขาวสองชั้นในตอนค่ำ พร้อมเสียงพูดคุยสนุกสนานด้านหลังสวนหย่อมของตัวบ้าน บ่งบอกให้รู้ว่าวันนี้ บ้านของ อรวรรณ กำลังสังสรรค์เล็กๆ เนื่องด้วยวันนี้ อัฐกร พี่ชายเธอกลับมาบ้าน หลังจากไปทำงานต่างจังหวัดหลายเดือน และนัดๆเพื่อนๆมานั่งกินข้าวอย่างครื้นเครง ตู๊ดๆๆ เสียงออดดังระรัวหน้าบ้าน คล้ายจะมีแขกมาสมทบเพิ่ม วันนี้เขาเชิญเพื่อนเก่าหลายคนมาเพื่อดื่มกินกับง่ายๆ “ยายออมไปดูหน่อยซิ ใครมา” อัฐกรตะโกนบอกน้องสาวที่อยู่ในครัว เนื่องด้วยตัวเองกำลังวุ่นอยู่กับการปิ้งย่างที่เตาบาร์บีคิว “ค่าพี่อัฐ” ร่างบางที่สูงเพียงร้อยห้าสิบเก้าเซ็นต์ที่กำลังสาละวนในครัว วางจานและแก้วที่ตระเตรียมก่อนจะปรี่วิ่งไปหน้าบ้าน ด้วยเกรงว่าแขกของพี่ชายจะรอนาน “ว่าไงออม?” หน้าคมคายหล่อเหลาที่ยืนอยู่หน้าประตูรั้วเอ่ยทัก ทันทีที่เธอเดินไปถึง สายตาลุ่มลึกนั้นมองเธอด้วยความลิงโลดยิ่ง “พี่คราม!” อรวรรณ อุทานเบาๆ มองร่างสูงโปร่งในชุดเสื้อเชิ๊ตสีขาวและกางเกงยีนส์เนื้อดี มือหนาที่เต็มไปด้วยเส้นเอ็นนั้นถือขวดน้ำสีทองไว้ แต่เขายังคงหรี่ตามองเธออย่างโลมเลีย สายตาและท่าทางที่เธอหลงใหลมาตลอด “จะยืนจ้องอีกนานมั้ย เมื่อไหร่จะเปิดประตูให้พี่สักที” คราม เอ่ยถามมองร่างบางระหงในชุดเสื้อครอบเนื้อดีที่รัดรูปจนมองเห็นเนินอกอิ่มและทรวดทรงองค์เอวที่เด่นชัด “พี่ครามกลับมาเมื่อไหร่?” มือที่เอื้อมเปิดประตูสั่นระริกอย่างตื่นเต้น เขาคือเพื่อนสนิทของพี่ชายเธอ ที่อยู่บ้านติดกัน แต่ช่วงหลัง คราม ไปทำงานต่างจังหวัดหลายเดือนแล้ว เนื่องด้วยเขาเป็นวิศวกรโยธา “เมื่อกี้นี้ เห็นไอ้อัฐบอกอาบน้ำเสร็จก็รีบมาเลย” คราม ตอบคนตัวเล็ก และเดินเข้ามายังรั้วบ้าน เมื่อเธอเปิดประตูให้ “พี่อัฐกับเพื่อนอยู่หลังบ้านค่ะ” เธอ บอกเขาคล้ายจะให้เขาเดินอ้อมตัวบ้านไปด้านหลังและพยายามจะเดินเลี่ยงกลับเข้ามาในตัวบ้าน “สะโพกผายขึ้นรึเปล่าออม” เขาเอ่ยเบาๆ มองสะโพกงามงอนที่กระเพื่อมไหวตามแรงเดิน ภายใต้กางเกงวอร์มรัดรูปของร่างบางระหง และอดไม่ได้ที่จะเอามือจับอย่างคุ้นเคย “อะ ..พี่คราม” อรวรรณ ชะงักเล็กน้อยหันมามองคล้ายจะปราม เนื่องด้วยตอนนี้มีพี่ชายและเพื่อนๆอยู่ในบ้าน ส่วนพ่อกับแม่ที่เป็นราชการไปสัมนาต่างจังหวัด “อืม สะโพกผายขึ้นจริงด้วย” คราม คว้าร่างบางมาโอบกอดเมื่อ เธอจะเดินเข้าบ้าน มือหนาดันคนตัวเล็กชิดกับมุมเสาและขยุ้มบั้นท้ายงามงอนให้แนบชิดกับตัว “พะ ..พี่ครามจะทำอะไร” อรวรรณ ตระหนกกับการกระทำที่อุกอาจของเขาในบ้านของเธอเอง แต่ไม่กล้าเอ่ยเสียงดังด้วยเกรงว่าพี่ชายและเพื่อนๆที่อยู่หลังบ้านจะได้ยิน “คิดถึงพี่มั้ยครับ” หน้าคมคายซุกลงซอกคอขาวระหง ดูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆที่เขาเคยดอมดม และเผลอไผลไปกับความหอมหวานจนกระทั่วเลยเตลิดกับการยั่วยวนของน้องสาวเพื่อน “ไม่ค่ะ” เธอตอบเสียงแข็ง สวนทางกับความรู้สึกอย่างสิ้นเชิง ด้วยที่ผ่านมาเธอเฝ้าหลงไหลติดตามเขา แต่เขาก็ยังคิดกับเธอแค่น้องสาว จนกระทั่งวันนั้น.... “จริงเหรอออม?” คราม กดร่างคนตัวเล็กไว้แน่น มือล้วงยังเนินเนื้อด้านในและกอบกุมสองเต้างาม ก่อนจะบีบเคล้นมันอย่างแรง จนหน้าสวยเริ่มทำหน้าเหยเก “ไม่คิดถึงพี่จริงเหรอ” “ไม่..” ริมผีปากหนาของ คราม บดขยี้จูบยังกลีบปากบางแทบจะทันที ลิ้นสากเข้าต้อนรัดลิ้นเล็กในโพรงปากนุ่มอย่างหนักหน่วงด้วยความโหยหา เธอกดบ่าเขาไว้แน่นมือที่เหมือนจะผลักใสในตอนแรก เริ่มจะอ่อนระทวย และเผลอจูบตอบเขาเมื่อสัมผัสปลายลิ้นที่มีกลิ่นแอลกอฮอลล์จางๆ ผสมกับบุหรี่อ่อนๆ กลิ่นของเขา ที่เธอหลงใหลมาตลอด “อืม” ครามคำรามต่ำในลำคอกับกริยาของเธอ ริมผีปากเขาจึงบดขยี้อย่างอ้อยอิ่ง เหมือนจะดูดกลืนลมหายใจของเธอไปด้วย “แน่ใจนะว่าไม่คิดถึงพี่” เขากระซิบเสียงกระเส่า เมื่อถอนริมผีปากออก มือปลาหมึกไล้ทั่วร่างนิ่มของเธอ “มะ..ไม่คิดถึง” ทำไมต้องคิดถึง ในเมื่อตอนนี้ พี่คราม มีแฟนแล้ว และตอนนี้เองเธอก็กำลังจะเริมตัดใจจากเขาแล้ว พอกันที...ความลุ่มหลงที่เป็นไปไม่ได้ “หัดกลายเป็นคนโกหกตั้งแต่เมื่อไหร่กัน” เขาเอ่ยเสียงแหบพร่า ถลกเสื้อครอบของเธอให้ร่นขึ้นก่อนจะก้มลงครอบครองเต้างามและดูดอย่างมูมมาม จนกายสวยบิดร่าน “ยะ..อย่าพี่คราม เดี๋ยวคนอื่นมาเห็น” เธอกระซิบบอก พยายามดันตัวเขาออกแต่เหมือนเป็นการแอ่นอกให้แนบชิดกับปากหนาที่กำลังดูดเม้มให้ถนัดยิ่งขึ้น จ๊วบๆๆ คราม ดูดกินเต้าอวบอิ่มของเธอสลับไปมาทั้งสองอย่างอย่างมูมมาม เหมือนกำลังดูดนมแม่ “อืม ก็อย่าร้องเสียงดังซิออม” เขากระซิบเสียงกระเส่า กระตุกสายรัดกางเกงวอร์มลงต่ำ ก่อนจะใช้นิ้วเรียวแข็งเข้าล้วงกลีบเนื้อสาวภายใต้แพนตี้ตัวจิ๋ว แหวกกลีบร่องและคลึงปุ่มเกสรเบาๆ จนน้ำหวานเริ่มไหลมาทักทาทายนิ้วมือ “อ่าส อ๊าย” เธอเกลียดเขานักกับการรุกเร้าที่พร้อมจะทำให้ร่างกายเธออ่อนระทวยเสมอ ...และเธอก็ปฎิเสธมันไม่ได้สักครั้ง “ไหนบอกไม่คิดถึงพี่ แต่ทำไมแฉะง่ายจัง” **********************