ไม่คิดถึงจริงเหรอ
1297 คำ
ตอนที่ 2
ไม่คิดถึงจริงเหรอ
“ไหนบอกไม่คิดถึงพี่ แต่ทำไมแฉะง่ายจัง”
เขากระซิบข้างติ่งหูและขบเม้มเบาๆ นิ้วเรียวสอดเข้ายังโพรงนุ่มที่ฉ่ำเยิ้ม ตาลุกวาวอย่างตื่นเต้นเมื่อมวลเนื้อภายในตอดรัดนิ้วเขาอย่างรุนแรง
“ยะ..อย่า”
เธอห้ามเสียงหวาน ยิ่งเหมือนยั่วยุให้เขาดันนิ้วเข้าไปจนสุด ก่อนจะก้มลงจูบปากเรียวอีกครั้งและบดขยี้อย่างหนักหน่วง
อรวรรณ กดแผงอกกำยำที่เต็มไปด้วยมวลเนื้อแน่นเครียดของเขาอย่างเสียวซ่าน เมื่อสมองเริ่มจะขาวโพลนและผีเสื้อมากมายเริ่มบินวนเวียนอยู่รอบตัว
เขาร้ายนัก! แค่สัมผัสไม่เท่าไหร่ เธอก็แทบจะถึงฝั่งฝัน
“ออม! ใครมา”
เสียงพี่ชาย ตะโกนมาจากทางหลังบ้าน ทำให้ คราม ผละริมผีปากออกห่างจากเรียวปากจิ้มลิ้ม และดึงนิ้วเรียวออกจากโพรงนุ่มอย่างเสียดาย
“พี่ครามค่ะ”
เธอตะโกนบอก รีบดึงกางเกงขึ้นมาผูกเชือก และจับเสื้อให้เรียบร้อยอย่างรวดเร็ว
“ตามมาหลังบ้านเลยมึง ไอ้เจตน์มันเริ่มเมาแล้ว”
“เออ! เดี๋ยวกูตามไป”
ครามตะโกนกลับ แต่ไม่วายหันมามองคนข้างๆที่ยืนตัวสั่นระริก ก่อนจะโน้มหน้าลงมาใกล้ “เสียดายจัง ยังไม่ทำให้ออมเสร็จเลย ไว้มาต่อกันนะ”
“มะ ..ไม่ค่ะ จะไม่มีต่ออีกแล้ว”
เธอ รีบเขยิบกายออกห่าง เพื่อเข้าไปในตัวบ้าน เมื่อได้ยินเสียงพี่ชายเดินออกมา
“อยากขนาดนี้ ..ยังจะไม่อีกเหรอ”
คิ้วหนาเข้มของ คราม ขมวดเข้าหากันเล็กน้อย มองร่างบางที่ขยับห่างออกไปไกล
“ก็พี่ครามมีแฟนแล้ว ...และออมก็มีแฟนแล้วเหมือนกัน”
เธอบอกเขาเสียงเข้ม ก่อนจะหันหลังเดินเข้าบ้าน โดยไม่สังเกตุเห็นแววตาขุ่นเคืองทีดำมืดลงอย่างเห็นได้ชัด เมื่อเธอเอ่ยประโยคนี้
“เอามากี่ขวดวะ”
“มาๆๆ ไอ้เสือ ..ลมอะไรหอบมึงมาได้ว่ะวันนี้”
เพื่อนๆของพี่ชายเอ่ยทักทายเขาอย่างครื้นเครง โดยอรวรรณ ไม่ได้เดินตามไปสมทบด้วย ได้แต่ยินมองผ่านบานเกร็ดหน้าต่างห้องครัว
“งานโปรเจคกูจบแล้ว คราวนี้คงได้ประจำอยู่กรุงเทพหลายเดือนเลย”
ครามตอบเพื่อน แต่ยังสาดสายตามองมายังตัวบ้าน เหมือนหาใครสักคน
และสายตาเขาก็สบเข้ากับเธอที่กำลังมองผ่านบานเกร็ดเล็ก ทำให้ปากหยักใด้รูปยกยิ้มเล็กน้อย
อรวรรณ รีบหันหลังกลับแทบจะทันที ความวาบหวานเมื่อสักครู่ยังไม่จางหาย แต่มันกลับทำให้ความรู้สึกเสียวซ่านแผ่กระจายไปทั่วร่าง
เมื่อคิดถึงสัมผัสนี้จากเขาเมื่อเดือนที่แล้ว
เหตุการณ์เมื่อเดือนที่แล้ว
วันที่ฝนพรำ อัฐกร พี่ชายเธอวานให้เอาเอสดีการ์ดงานมาให้ พี่คราม พี่ชายข้างบ้าน คนที่เธอคลั่งไคล้และหยอกล้อด้วยความเสน่หามาตั้งแต่เด็ก
“พอกันทีคราม ปิ่นจะไม่ทนแล้ว”
เสียงขุ่นเคืองของ พี่ปิ่น ดังลั่นมาจากในบ้านของพี่คราม ทันทีที่เดินมาเคาะประตูหน้าบ้าน
ก่อนที่พี่ปิ่นจะวิ่งสวนออกมา และชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นเธอยืนอยู่หน้าบ้าน
“อะ...เอ่อ พอดีพี่อัฐให้ออมเอาเอสดีการ์ดมาให้พี่คราม”
เธอตอบอย่างตะกุกตะกัก มองหน้าสวยของพี่ปิ่นที่เปื้อนหยาดน้ำตาอย่างฉงน ก่อนที่จะเห็น คราม เดินออกมาจากตัวบ้าน
“เข้ามาสิออม”
เขาบอกเธอเสียงนุ่ม แหล่ตามมอง ปิ่น แฟนสาวที่กำลังสะบัดหน้าเดินขึ้นรถที่จอดไว้หน้าบ้าน
“ค่ะ นี่ค่ะ”
อรวรรณ มองรถบีเอ็มดับเบิลยูสีน้ำเงินของพี่ปิ่นที่ขับกระชากออกไป ก่อนจะหันกลับมายื่นกล่องของให้กับ คราม
“อัฐไปทำงานแล้วเหรอ”
ครามถาม มือถึงแขนคนตัวเล็กให้เข้ามาในบ้าน เมื่อเห็นว่าร่างบางนั้นเริ่มจะเปียกชื้น
“ค่ะไปแล้ว”
“เข้ามานั่นรอแปปนึง เดี๋ยวพี่เซฟไฟล์งานแล้วจะได้ฝากให้อัฐ บ่ายๆพี่จะไปต่างจังหวัดแล้ว”
คราม บอกเสียงราบเรียบ ด้วยใบหน้าอิดโรยเหมือนคนไม่ได้นอนมาทั้งคืน
แต่อย่างไงหน้าคมคายนั้นก็ยังหล่อเหลาดูดีสำหรับเธอเสมอ จนหญิงสาวอดที่จะเอ่ยแซวไม่ได้
“วันนี้พี่ครามหล่อจัง”
คราม ชะงักเล็กน้อย เบือนหน้าจากร่างบางของน้องสาวเพื่อนสนิทในเสื้อยืดสีขาวที่เปียกชื้นเพราะหยาดน้ำฝน ก่อนจะกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคออย่างลำบาก
ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ ว่าเธอหยอดเก่งแค่ไหน
แต่เธอคือน้องสาวของ อัฐกร เพื่อนสนิทตั้งแต่เด็กที่อยู่บ้านติดกันและคลุกคลีกันมานานแล้ว
เขาทำได้เพียง หลบเลี่ยงและแกล้งเมินเฉย
“ทำไม ปกติวันอื่นไม่หล่อเหรอ”
กระนั้นเขาก็เล่นมุขต่อ เพื่อต้องการคลายความขุ่นเคืองจากการปะทะกับแฟนสาวไปเมื่อสักครู่นี้
วันนี้เขาเลยอยากจะผ่อนคลายกับเธอสักหน่อย
“ปกติก็หล่อค่ะ หล่อจะออมหลงไม่รู้จะหลงยังไงแล้ว”
เธอเอ่ยเสียงหวาน เดินเข้ามาใกล้เขาที่กำลังนั่งเชฟไฟล์งานอยู่หน้าจอคอม “พี่ครามทะเลาะกับแฟนเหรอคะ”
อดที่จะถามอย่างสงสัยไม่ได้
“อืม”
“จะเลิกกันกันหรือเปล่า”
“ไม่ใช่เรื่องของเด็ก”
เขาเบือนหน้าหันไปทางอื่น เมื่อกรอบหน้าเนียนใสยื่นมาใกล้ และโน้มจนเขาเห็นอกอิ่มเบียดชิดกันอยู่ใต้คอเสื้อยืด
“เด็กอะไร ออมจะยี่สิบเอ็ดแล้ว”
เธอยังไม่ลดละ เดินอ้อมมาอีกทางและจับบ่าเขาไว้แน่น
“ออม พี่จะรีบเชฟงานให้”
กลิ่นหอมอ่อนๆ จากร่างของเธอทำให้เขาเริ่มรู้สึกแปลกๆ
“ก็เชฟไปซิคะ ..ออมแค่ถาม”
“ถอยไปนั่งรอตรงนู้น”
เขาสั่งเสียงเข้ม ด้วยวันนี้ไม่มีใครอยู่บ้าน ทุกคนออกไปทำงานกันหมดแล้ว และเขากำลังเตรียมไฟล์งานจะไปโครงการต่างจังหวัด
“ไม่เอา ออมอยากอยู่ใกล้พี่คราม”
ร่างบางเดินมาชิด และโน้มมาโอบรอคอบเขาก่อนจะนั่งลงตักอย่างยั่วยวน
“ออม อย่าทำแบบนี้”
คราม เสียงแหบพร่าเมื่ออกนิ่มของเธอดันเบียดกับตัวเขา และบั้นท้ายงามงอนภายใต้กางเกงขาสั้นนั้นบดทับอยู่กึ่งกลางระหว่างชาย ผิวกายเธอขาวละเอียดอมชมพู
มันน่า....เหลือเกิน
“ถ้าพี่ครามทะเลาะกับพี่ปิ่น จนเลิกกันมาคบกับออมนะ”
เธอเอ่ยเสียงหวาน มือโอบรอบคอเขาไว้แน่น ไม่รู้ทำไมวันนี้เธออยากจะยั่วยวนเขานัก ด้วยหาโอกาสแบบนี้ยากเต็มที
“ไม่”
คราม ขบกรามแน่นเข้าหากันจนเป็นสันนูนเด่น พยายามระงับอารมณ์อย่างเต็มที่ ใจก็อยากจะผลักร่างบางนี้ออกจะได้เซฟงานให้เสร็จ แต่อีกใจก็อยากจะให้เธอนั่งต่อ
“ทำไมละ”
อรวรรณ เบิกตากว้างอย่างฉงน กับคำปฎิเสธกลับที่แทบจะไม่คิดของเขา
“ไม่ทำไม ..ออมเป็นน้องสาวอัฐ ก็เหมือนเป็นน้องพี่”
ปากตอบไปอย่างงั้น แต่แก่นลำกลางกายเหมือนจะไม่ฟัง มันเริ่มแข็งชูชันขึ้นมาเหมือนพยศ
“ออมไม่ได้อยากเป็นน้องสาวสักหน่อย ..ออมอยากเป็นแฟนพี่คราม” เธอเอ่ยเบาๆ ก่อนจะโน้มหน้าเขาลงมา และประทับจูบยังริมผีปากหนาของเขา
- ผู้เขียน
