พูดแล้วไม่คืนคำ...1
405 คำ
“ไม่มีปัญหาค่ะ แค่นี้สบายมาก” น้ำมนต์ไม่ได้รู้สึกหนักใจอะไร ด้วยความที่เกิดมาเป็นลูกชาวเลธรรมดา ทำให้หญิงสาวได้ทำงานบ้านตั้งแต่เด็ก เธอเลยไม่ได้รู้สึกยุ่งยากอะไร
“แล้วก็อย่าพยายามออกไปเพ่นพ่านแถวรีสอร์ท เธอควรจะอยู่ในที่ของเธอเท่านั้น” พีรวัชร์ต้องการแบ่งแยกเรื่องงานก็ส่วนเรื่องงาน และเรื่องส่วนตัวก็ส่วนเรื่องส่วนตัว เขาจึงขีดเส้นแบ่งให้หญิงสาวอย่างชัดเจน
“ค่ะ แต่ฉันมีเรื่องสงสัยอย่างอื่นน่ะค่ะ” น้ำมนต์ตุ้มๆ ต่อมๆ เมื่อต้องถามคำถามนี้
“เรื่องอะไร” พีรวัชร์หรี่ตามองหญิงสาวเล็กน้อย
“ฉันต้องนอนกับนายหัวด้วยใช่มั้ยคะ” น้ำมนต์รวบรวมความกล้าเอ่ยถามออกไป
“ก็ใช่น่ะสิ เธอนี่มันก็แปลกนะ ถามในเรื่องที่ตัวเองรู้อยู่แล้ว” พีรวัชร์กล่าวเชิงตำหนิหญิงสาว
“ทราบค่ะ แต่ถามเผื่อนายหัวเปลี่ยนใจ” น้ำมนต์ลากเสียงยาวประชดนายหัวหนุ่ม เธอทำราวกับว่าตนเองคุ้นเคยกับเขามานาน
“ฉันไม่เปลี่ยนใจหรอก เรื่องอะไรจะยอมเสียเงินสามแสนฟรีๆ ฉันต้องเอาอะไรคืนบ้างแหล่ะ” แม้ว่าปากจะพูดอย่างนั้น แต่ความจริงแล้วพีรวัชร์ไม่คิดจะทำเช่นนั้นเลย เพียงแต่เมื่อวานที่เขารับปากหญิงสาวไป ก็เพราะไม่อยากเสียที่ดินผืนนั้นให้กับบดินทร์ เพราะถ้ามันไปอยู่ในมือของบดินทร์แล้ว เขาอาจจะหาทางโกงเอาที่ดินผืนนี้ มันก็เท่ากับเปิดโอกาสให้เขาเอาไปทำเรื่องเลวๆ ซึ่งคนอย่างพีรวัชร์ยอมไม่ได้เด็ดขาด
“ค่ะ ถ้าต้องการเมื่อไหร่ก็บอกแล้วกันนะคะ” น้ำมนต์เอ่ยราวกับสาวกร้านโลก
“เธอนี่มันคาดไม่ถึงจริงๆ แต่ละคำตอบทำให้ฉันเซอร์ไพร์สได้เรื่อยๆ” พีรวัชร์ลอบยิ้ม ก่อนที่จะแอบขำในคำพูดของเธอ
“ก็ฉันเป็นคนแบบนี้นี่นา จะให้เปลี่ยนก็คงยากค่ะ” น้ำมนต์รีบตอบทันที
“โอเค เธอจะเป็นยังไงมันก็ตัวเธอ เข้าไปที่ห้องของเธอไป แล้วก็ดูแลความสะอาดของบ้านหลังนี้ ส่วนฉันจะกลับไปทำงาน มื้อเย็นฉันจะกลับมากินข้าวที่นี่ ของสดอยู่ในตู้เย็นหยิบมาทำได้เลย ฉันไปก่อนล่ะ” เมื่อสั่งเสร็จพีรวัชร์ก็เดินจากไป ทำให้คนที่ได้รับคำสั่งถึงกับหน้าเหวอ
- ผู้เขียน
