แผนร้ายซ่อนรัก

เสียใจ

"พ่อจ๋าแม่จ๋าพรีมยังไม่ได้กอดพ่อกับแม่เลย..ฮึกๆๆ..ฮืออๆ"

พิมรดาร้องไห้สะอึกสะอื้น ปริ่มว่าจะขาดใจกับรูปภาพพ่อกับแม่เธอที่ตั้งคู่กันไว้เธอยกมือขึ้นลูบรูปภาพที่มีรอยยิ้ม ประหนึ่งว่าท่านทั้งสองกำลังยิ้มให้เธอ

พิมรดายิ้มทั้งน้ำตานองหน้า

"พ่อกับแม่ไม่ต้องห่วงพรีมนะคะ"

เธอบอกกับรูปภาพ

"หนูพรีมไหวไมลูก"

คุณภาวิณีอดเวทนาเธอไม่ได้เดินเข้ามาประคองเธอไว้พร้อมกับยื่นผ้าเช็ดหน้าให้

พิมรดาพยักหน้า

"ไปบอกพ่อกับแม่ก่อนสิจ้ะว่าหนูมาถึงแล้ว"

คุณภาวิณีพาเธอเดินเข้าไปใกล้โลงศพเธอเคาะเบาๆ

"หนูพรีมกลับมาแล้วนะ"

คุณภาวิณีพูดขึ้น

"พ่อจ๋า แม่จ๋าพรีมมาหาแล้วนะคะ คุณพ่อคุณแม่ไม่ต้องห่วงพรีมนะ พรีมรักพ่อกับแม่นะคะ...ฮืออๆๆ"

พิมรดาลูบโลงศพที่พ่อกับแม่เธออยู่ในนั้น

"ไปจุดธูปก่อนนะ"

คุณภาวิณีประคองเธอมานั้งลง หน้าโลงศพพิมรดาจุดธูปไหว้ศพเธอปักธูปลงที่กระถางก่อนจะก้มลงกราบ เธอรู้สึก เจ็บปวดเจียนตายและสติเธอก็ดับวูบไป

"หนูพรีม...ตาคินมาดูน้องหน่อย"

ภาคินที่ยืนอยู่ไม่ห่างรีบเข้ามาประคองเธอให้ลุกขึ้นนั้ง แต่ตัวเธออ่อนไปหมด

"พี่เชน"

ภาคินกันไปมองพี่ชายที่เป็นหมอ

"น่านะเป็นลม พาน้องไปพักก่อนดีกว่า"

ราเชนพูดขึ้นหลังจากเข้าไปเช็คอาการของเธอแล้ว

"โจเตียมรถ"

"ครับนาย"

ยังไม่ทันจะได้ทำอะไร ก็มีเสียงดังแซกขึ้นมาก่อน

"ยายพรีมเป็นลมหรอ เดี๋ยวฉันดูแลหลานฉันต่อเอง ชัยไปอุ้มหนูพรีมขึ้นรถ"

บวรพูดขึ้น และหันไปสั่งน้องเมียให้ไปอุ้มพิมรดามา

"ไม่ต้องฉันจะดูเเลพิมรดาเอง พี่เชนผมฝากด้วย"

ภาคินกล่าวเสียงเข้ม ราเชนพยักหน้ารับคำน้องชายก่อนจะเข้าไปอุ้มพิมรดาเดินไปยังรถ

ภาคินยืนขึ้นเต็มความสูงหันหน้าไปหาบวรกับพวกอย่างไม่เกรงกลัว

บวรทำใจดีสู้เสือ

"ยายพรีมเป็นหลานฉัน นายมีสิทธิ์อะไรมาเอาตัวหลานฉันไป"

"มีไม่มีเดี๋ยวก็รู้"

ลูกน้องมายืนรอบนายไว้อย่างพร้อมบวก

ภาคินยืนเท้าเอวโดยจงใจ เปิดเสื้อแจ็คเก็ตขึ้นเพื่อโชว์ ให้เห็นถึงอาวุธคู่กายเหน็บอยู่ที่เอว สีดำมันวาวมองดูน่าเกรงขาม ลูกสมุนที่ยืนอยู่ข้างบวรรีบถอยหนีทันที

"นี้แกขู่ฉันหรอ"

บวรพูดขึ้นอย่างกล้าๆกลัวๆ

"คนอย่างภาคินไม่เคยขู่ใคร แต่ถือว่าคุณเป็นคนแรกที่โดนแค่ขู่ที่เหลือไม่มีโอกาสเพราะตายห่าไปก่อน"

ภาคินพูดพร้อมกับยืนจังกา จ้องหน้าบวร

บวรหน้าซีดอย่างเห็นได้ชัด โสภาเห็นท่าไม่ดีรีบไปดึงสามีถอยออกมา ภาคินเดินออกมาขึ้นรถที่มีพิมรดากับครอบครัวของเขานั้งอยู่

ด้านใน ล้อหมุนทันทีที่ภาคินขึ้นมาบนรถแล้ว

"เป็นไงมั่งภาคิน"

คุณเทวัญถามลูกชาย

"คนแบบนี้ระวังอย่างเดียวครับ ระวังมัน ลอบกัด"

ภาคินพูดขึ้น

"โถ้เอ้ย...หนูพรีมทำไม่ต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ด้วยนะ"

คุณภาวิณีที่นั้งประคองพิมรดาที่ไม่ได้สติเอ่ยขึ้นอย่างเห็นใจ

ภาคินมาองหน้าหญิงสาวที่เขาต้องเข้ามา เกี่ยวข้องอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ สายตาที่มองมาที่พิมรดานั้น มีบางอย่างแว๊บออกมาก่อนที่มันจะหายไป เทวัญกับราเชนมองหน้ากันทันที แต่ไม่พูดอะไร

บ้านคุณากร

ภาคินวางพิมรดาลงบนเตียงนอน แล้วถอยออก ราเชนเข้ามาเช็คอาการอย่างละเอียดอีกรอบเขาปลดกระดุมเสื้อเธอออกสองเม็อเพื่อให้เธอสบายตัว ภาคิน

มองการกระทำของพี่ชาย

"อะแฮ่ม"

เขาแกล้งไอขึ้น ราเชนหันไปมองน้องชาย

"เป็นอะไรของแก นี้มันเป็นวิธีพยาบาลผู้ป่วยเบื่องต้นโว้ย"

"ก็ต้องปลดเยอะขนาดนั้นเลยหรือไง"

"เอ้ยย..นี้ฉันเป็นหมอนะ ฉันเห็นของคนไข้จนชินแล้ว อย่าบอกว่าแกห่วง"

ราเชนจับพิรุธน้องชายได้

"จะบ้าหรือไง เชิญครับอยากทำอะไรก็เชิญเลยครับ"

พูดเสร็จเขาก็เดินออกจากห้องไป ทิ้งให้คุณหมอกับคุณภาวิณี ปฐมพยาบาลผู้ป่วยไป ส่วนตัวเขาเดินเข้าไปหาเทวัญในห้องทำงาน ภาคินกับเทวัญปรึกษากันเรื่องพิมรดาผ่านไปพักใหญ่ ภาคินกับเทวัญเลยเดินไปห้องที่พิมรดาพักฟื้นอยู่

พอดีกับพิมรดาค่อยๆลืมตาขึ้น เธอนอนมองเพดานห้องนิ่งๆ

พิมรดากำลังตั้งสติว่ามันเกิดอะไรขึ้น แล้วเธอก็หน้าซีดเผือกลงไปทันที

พิมรดาลุกยึ้นนั้งอย่างรวดเร็ว คุณภาวิณีรีบเขาไปกอดเธอไว้

"พรีมฝัน พรีมฝันร้ายพ่อจ๋าแม่จ๋า พวกท่านกำลังมารัวพรีมใช่ไม่คะ"

เธอหันไปจับมือและถามคุณภาวิณี

"ใจเย็นก่อนนะหนูพรีม ใจเย็นนะลูกนะ"

คุณภาวิณีกอดพิมรดาเอาไว้

"คุณป้าขาพ่อกับแม่กำลังมารับพรีมใช่ไมบอกพรีมหน่อยได้โปรด"

พิมรดาเริ่มร้องไห้หนักขึ้น เธอขอให้มันเป็นแค่ความฝันแต่ดูเหมือนว่าคำขอของเธอจะไม่เป็นผล

"โถ้ลูกเอ้ยยย.."

คุณภาวิณีได้แต่กอดปลอบใจเธอ

ภาคินยืนมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกเจ็บปวดในใจลึกเขา

"น้องพรีมครับใจเย็นก่อนนะ นอนลงก่อนครับพี่เป็นหมอพี่ขอดูอาการหน่อยนะ"

ราเชนพยายามเรียกสติของเธอ

คุณภาวิณีจับนอนลง พิมรดานอนลงมือจับผ้าห่มไว้แน่นเธอหลับตาลงแต่น้ำตาก็ยังไหลออกมาไม่หยุด ทุกคนปล่อยให้เธอร้องไห้จนพอใจ ภาคินออกไปยืนสูบบุหรี่อยู่ด้านนอก ไม่บ่อยนักที่เขาจะสูบบุหรี่สะโพกหน้ายืนพิงระเบียง ในสมองก็คิดถึงปัญหามากมายที่เขาต้องเป็นคนแก้พร้อมทั้งหญิงสาวที่อยู่ด้านในนั้นด้วย เขาอัดบุหรี่เข้าปอดแล้ว พ่นควันขาวออกมาอย่างใช้ความคิด จนหมดมวนเขากดก้นบุหรี่ลงที่กระถางต้นไม้แล้วดีดมันลงระเบียงไป ก่อนที่จะเดินเขามาในห้องที่ทุกคนนั้งอยู่

คุณเทวัญเดินเจ้าไปหาพิมรดา

"หนูพรีมพร้อมที่จะรับฟังเรื่องราวต่างๆหรือยัง"

คุณเทวัญกล่าวขึ้นก่อนที่จะนั้งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ข้างเตียงของพีมรดา

พิมรดาลุกขึ้นนั้ง เธอหย่อนเท้าลงข้างเตียงหันหน้าไปทางคุณเทวัญ ภาคินยืนพิงโต๊ะมองอยู่ห่างๆ

"พรีมพร้อมค่ะ

"นี้จดหมายที่พ่อหนูเอามาฝากไว้กับลุงกันหน้าที่เจาจะเสียชีวิต"

คุณเทวัญยื้นจดหมายปิดผนึกให้พิมรดา

พิมรดายื้นมือไปรับจดหมายมาเปิดอ่าน

"ถึงลูกพรีม"

[ถ้าหนูได้เปิดจดหมายฉบับนี้ นั้นหมายความว่าพ่อกับแม่ไม่ได้อยู่กับหนูแล้วหนูต้องเข้มเเข็ง และใช้ชีวิตต่อไป

คนที่มอบจนหมายให้หนูคือเพื่อนรักของพ่อคุณลุงเทวัญ ครอบครัวของลุงเทวัญจะปกป้องหนูและธุระกิจของพ่อที่หนูจะเป็นคนสืบต่อจากพ่อกับแม่ ภาคินลูกชายของลุงเทวัญเขาเป็นคนเดียวที่จะสามารถคุ้มครองหนูได้หนูต้องเชื่อฟังพี่เขานะลูก อาบวรยักยอกเงินบริษัท และยังว่างแผนจะฮุบบริษัทของเรา อย่าไว้ใจใครนอกจากคุณภาคินและครอบครัวลุงเทวัญเท่านั้น พ่อกับแม่รักหนูนะ ลูกสาวสุดที่รักของพ่อ...

"พ่อปรานุท"

พิมรดาน้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง

"แล้วหนูจะสู้ไปเพื่อใครคะ ในเมื่อหนูไม่เหลือใครแล้ว"

พิมรดาพูดกับจดหมายฉบับนั้น

"ถ้าคุณอยากให้อาคุณเอาสมบัติของพ่อคุณไปผลาญเล่น ก็แล้วแต่คุณ

ชีวิตของพ่อกับแม่คุณที่เสียไปก็ไม่มีความหมายอะไรแค่นั้นเอง"

ภาคินพูดขึ้น