Ep3
1031 คำ
การแต่งงานของพ่อเลี้ยงดินและยาหยี ถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย ไม่ใช่เรียบง่ายสิ เรียกว่าเงียบกริบจะดีกว่า เพราะเจ้าบ่าว ก็ไม่มีพ่อแม่แล้ว ญาติคนเดียวของเขาคือคุณย่าก็เสียไปแล้ว ส่วนเจ้าสาวไม่ต้องพูดถึงเธอคือเด็กกำพร้าที่คุณย่ารับอุปการะมา ไม่ทีญาติที่ไหนแน่นอน แต่คุณทนายไพศาล ก็ทำหน้าที่เป็นญาติผู้ใหญ่ให้ มีการจัดงานตามประเพณีโดยมี คนที่ทำงานในบ้านเก่าๆของคุณย่าร่วมงาน และเพื่อนเจ้าสาวของเธอ เพียงสองคน ส่วนเขา ไม่ได้เชิญใครเลย เพราะเขาไม่อยากให้ใครรู้เรื่องการแต่งงานอัปยศนี้ สิ่งที่เขาหลีกเลี่ยงไม่ได้ คือการต้องจดทะเบียนสมรสกับเธอ
วันนี้เจ้าสาวของเขาสวยจนเขาตกตะลึงไปเลย เธอดูอ่อนหวานและน่ารัก ในชุดไทยประยุกต์ ขนาดเขาเกลียดขี้หน้าเธอ ยังเหม่อไปตั้งหลายนาทีดินหน้าบึ้งตั้งแต่รดน้ำสังข์แล้ว คนเก่าๆของคุณย่าดูจะอาลัยอาวรณ์เธอนัก ก็แน่ล่ะซิ พวกเดียวกันนี้ เธอโตมากับคนเหล่านี้ ไม่ใช่แม่คุณเป็นคนดีอะไรนักหรอก
“ขอให้ยาหยี มีความสุขมากๆนะ หนักนิดเบาหน่อยก็ให้อภัยกันนะลูก”
ป้าสร้อย คนเก่าคนแก่ของคุณย่าเขา พูดพลางปาดน้ำตา ราวกับเขาจะเธอไปตายยังงั้นแหละ นางร้องไห้เหมือนเผาเต่า
“เอ่อ ส่วนคุณดิน เมตตายาหยีให้เยอะๆนะคะ ไหนๆก็ร่วมหอลงโลงกันแล้ว”
“ครับ” ชายหนุ่มรับคำเบาๆ ให้คนแก่สบายใจ
คนที่นี้ต่างดูกลัวเขากันทั้งนั้น ใครจะไม่กลัวบ้าง เจ้าบ่าวทำหน้าทมึงทึงราวกับจะมีเรื่องกับใครสักคน
จนถึงคนสุดท้าย ผู้ชายหน้าตาดูดี หล่อเหลา ไม่ใช่คนในบ้านนี้แน่นอน ดูท่าทางแล้ว ผัวของเมียเขารึเปล่า
“พี่ภัทร”
เจ้าสาวที่นั่งข้างๆเขา เรียกชื่อผู้ชายคนอื่นเบาๆอย่างอาลัยอาวรณ์ จนเขาอดหมั่นไส้ไม่ได้ ที่แท้ก็มีผัวแล้ว หนีผัวมาแต่งงานกับเขารึไง ส่วนไอ้หมอนี้ ก็ทำท่าเหมือนจะตายลงตรงนี้ให้ได้
“พี่ขอให้ยาหยี มีความสุขมากๆนะครับ พี่จะคอยดูยาหยีอยู่ตรงนี้ เสมอและตลอดไปนะครับ”
ดินมองแล้วรู้สึกไม่ชอบใจ จนตีนกระตุก ขนาดมางานแต่งเมีย(ในนาม)ของเขา ผัวนั่งอยู่ข้างๆ ยังไม่เกรงใจ
“ไม่ต้องห่วงครับคุณ เมียผม ผมดูแลได้ ขอบคุณในปรารถนาดีในตัวเมียผมนะครับ”
เขาไม่ได้รักเธอหรอก แค่ขวางหูขวางตา เลยพูดจากวนโทสะอีกฝ่ายไป ยาหยีได้แต่มองตามอย่างเศร้าๆ เธอรู้ว่าพี่ภัทรคิดยังไงกับเธอ แต่เธอไม่ได้ชอบเขา แค่มองเขาเป็นพี่ชายคนหนึ่งที่รักและหวังดีกับเธอเสมอเท่านั้น เธอเองก็รู้สึกเสียใจที่รักคนดีอย่างเขาไม่ได้ แถมยังทำให้เขาเสียใจอีก
จนในที่สุดก็มาถึงขั้นตอนสุดท้าย คือการจดทะเบียนสมรส ทนายไพศาลเหมือนกลัวเขาจะเบี้ยวถึงขั้นพานายอำเภอมาทำที่บ้านเลย เขาจรดปากกามือสั่นๆ ก็มันเป็นการแต่งงานครั้งแรกของเขานี้นา แต่ไม่ใช่ครั้งสุดท้ายแน่เขารับรอง ครบ 3 ปีเมื่อไหร่ ทางใครทางมัน เขาเหลือบมองดูเจ้าสาว ใบหน้าสวย ของเธอมีเหงื่อซึมเล็กน้อย ถ้าเป็นคนที่เขารัก เขาคงจะทั้งซับ ทั้งเช็ดเหงื่อให้ แต่นี้เป็น ยัยเด็กกำพร้า หลานรักคุณย่า ขนาดตายไปแล้ว ยังรักปานจะขาดใจ ถึงขั้นให้เขามาแต่งงานด้วย เธอก็มือสั่นๆ ขณะเซ็นชื่อลงในใบสำคัญสมรส เมื่อจบพิธี เขาก็รีบลุกขึ้นจากตรงนั้น อึดอัดจะแย่ ทุกคนต่างก็แยกย้าย เหมือนจัดฉากละครฉากหนึ่ง ไม่มีคำว่าความสุขในงานนี้ จนเธอผู้เป็นเจ้าสาวเองอดสะท้อนอกไม่ได้ วันที่ผู้หญิงทุกคนควรมีความสุข แต่เป็นวันเธอแสนเศร้าสำหรับเธอ เธอไม่เข้าใจคุณย่าเลย เธอรู้ว่าคุณย่ารักเธอ แต่ทำไมต้องผลักเธอลงนรกขุมที่ลึกที่สุดแบบนี้ด้วย มีเธอคนเดียวที่เข้ามาในห้องหอ ทุกอย่างจัดไว้อย่างสวยงาม เธออดลูบกลีบดอกกุหลาบบนเตียงไม่ได้ ในเมื่อเธอเลือกทางนี้เอง แค่ 3 ปีที่ต้องอดทน ชดใช้บุญคุณข้าวแดงแกงร้อนที่ท่านชุบเลี้ยงเธอมา หลังจากนั้น เธอก็จะเป็นอิสระ ได้ใช้ชีวิตของตัวเอง
“จะอาลัยอาวรณ์อีกนานมั๊ย ไปถอดชุดเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วเก็บข้าวของเธอ เตรียมขึ้นเชียงรายได้แล้วคืนนี้”
เจ้าบ่าวหมาดๆโผล่หน้าออกมาจากประตูทางเข้า ก่อนจะกดลงมองเธอในชุดเจ้าสาวอย่างเหยียดๆ ตัวเขาแต่งชุดลำลองเรียบร้อยแล้ว กางเกงยีนส์แบรนด์โปรดกับเสื้อเชิ้ต ที่มองแล้วดูดี จนเธอเบือนหน้าหนีไปทางอื่น
“ยังนั่งเฉยอยู่อีก ให้ฉันช่วยถอดรึเปล่า หรือเธออยากเข้าหอก่อน ฉันก็จัดให้ได้นะ”
คนพูดสาวเท้าเข้ามาราวกับจะเอาจริง
“ออกไปเลยนะ ได้ยินแล้ว เดี๋ยวจะเปลี่ยนผ้าเดี๋ยวนี้แหละ คุณออกไปเลย”
เธอรีบตะโกนใส่ก่อนที่เขาจะเข้ามาใกล้กว่านี้ ชายหนุ่มแสยะยิ้มอย่างน่ากลัว
“อย่าช้าล่ะ เพราะฉันอาจจะเปลี่ยนใจ หลับหูหลับตา เอาเธอก็ได้ ถือว่าสงเคราะห์คนแบบเธอ”
ชายหนุ่มรีบเดินออก ก่อนที่หมอนจะปลิวตามหลังมา คนทุเรศ เธอหายใจหอบด้วยความโกรธ ปากเขา หมาอยู่ในปากกี่ตัว ไม่ใช่หมาธรรมดานะ หมาเน่าซะด้วย ยาหยีรีบเปลี่ยนชุดเจ้าสาว แต่การถอดก็เต็มไปด้วยความยากลำบาก เพราะมันเป็นชุดไทย กว่าจะเสร็จ ป่านนี้เขาคงจะโมโหเธอแย่ แต่ช่างเถอะ ให้รอซะบ้าง ก่อนเธอจะลากกระเป๋ามาเก็บเฉพาะข้าวของที่จำเป็น เพื่อเดินทางไปไร่ส้ม ที่จังหวัดเชียงรายของเขา
- ผู้เขียน
