Ep8
1072 คำ
เธอนั่งอยู่ในห้องรับแขก เพราะไม่รู้ว่าคืนนี้ต้องไปนอนที่ไหน ชายหนุ่มเข้าไปในห้องของเขาเรียบร้อยแล้ว ยาหยีนึกขึ้นได้ว่า กระเป๋าเสื้อผ้าอะไรยังอยู่ในห้องเขาทุกอย่าง เธอพยายามไปเคาะประตูเพื่อเอาข้าวของเธอออกมา แต่คนข้างในเหมือนจะไม่มีท่าทีจะเปิดให้ จนเธอตัดสินใจบิดประตูเข้าไป ก็พบว่าไม่มีใครอยู่ในห้อง แต่ได้ยินเสียงคนอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำ เธอเลยรีบหากระเป๋าเพื่อจะออกไปด้านนอก ก่อนที่เขาจะอาบน้ำเสร็จ แต่พอเธอลุกขึ้น ทำท่าจะเอาทุกอย่างของเธอออกด้านนอก พ่อเลี้ยงหนุ่มก็เดินออกมาจากห้องนำทันที เรือนร่างบึกบึนสมชายชาตรี รอยสักที่เอวของเขา ทำให้เขาดูหน้ากลัวไปอีก มีเพียงผ้าขนหนูพันอย่างหมิ่นเหม่จนน่าหวาดเสียวที่เอวแค่ผืนเดียว หยดน้ำยังพร่างพรมบนตัว นี้เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นผู้ชายโป๊เปลือยขนาดนี้ ยาหยีหน้าแดงเถือกก่อนจะเบนสายตาไปทางอื่น เพราะเขาหันมามองเธอพลางๆทำหน้ายิ้มยั่วโมโหเธอ
“เข้ามาทำไม หรือว่า..อยากให้ฉันทำอะไรเธอ” ไม่พูดเปล่าเขาสาวเท้าเข้ามาใกล้เธอ จนหญิงสาวเดินถอยหลังจนสะดุดเตียงเขาและล้มลงบนที่นอน
“คะ คุณ ถอยไปเลยนะ จะทำอะไร ฉันแค่มาเอากระเป๋าของฉัน”
หญิงสาวบอกปากคอสั่น ด้วยความกลัว เพราะท่าทีของเขาที่เหมือนเสือกำลังเล่นกับเหยื่อแบบเธอ
แต่ชายหนุ่มยังไม่หยุด เขาลงมาคร่อมร่างเธอเอาไว้ ใบหน้าของเขาค่อยโน้มตัวลงมาหาเธอ ยาหยีได้แต่ตัวแข็ง หลับตาสนิทด้วยความกลัว เสียงหัวเราะหึๆ ดังอยู่ข้างหูเธออย่างน่ากลัว
“อย่าพยายามเลย ต่อให้เธอมานอนแก้ผ้าอ้าขาให้ ผู้หญิงแบบเธอ ฉันก็เอาไม่ลงหรอก”
พ่อเลี้ยงพูดจบก็ลุกออกจากตัวเธออย่างรวดเร็วราวกับรังเกียจเธอมาก ยาหยีรีบลุกออกจากที่นอนเขา ผมเธอฟูกระเซิงไม่เป็นทรง มันไม่ได้ทำให้เธอดูน่าเกลียด แต่ทำไมให้เธอดูเซ็กซี่อย่างน่าประหลาด
ร่างบางคว้ากระเป๋าเธอพร้อมทั้งเดินออกไปด้านนอกรวดเร็ว เพราะกลัวเขาจะเปลี่ยนใจแกล้งเธออีกรอบ
พ่อเลี้ยงได้แต่มองตามเธอออกไป กลิ่นหอมที่ติดจมูกเขา ทำให้บางอย่างตื่นตัวอย่างน่าประหลาด ทั้งๆที่พูดแย่ๆใส่เธอ แต่เขารู้ว่าร่างกายเขามันกลับทรยศความคิด เขาปวดหนึบไปทั้งท่อนล่าง อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ยัยตัวแสบ ยัยแม่มด
ยาหยีเดินออกมาด้านนอก สงบสติอารมณ์ เธอเกลียดคำพูดที่พ่นออกมาจากปากเขาแต่ละคำ เธอเอาแลปทอปออกมา พร้อมทำงานฟรีแลนซ์ที่รุ่นพี่ส่งมาให้ พลางถอนหายใจ แล้วคืนนี้เธอจะนอนที่ไหน ด้วยความโกรธเลยลืมถามเขาเลย ว่าพอจะมีห้องให้เธอมั๊ย หรือความเป็นเจ้าบ้านควรจะใส่ใจเธอมั๊ย ว่าเธอจะนอนที่ไหน ใช้ชีวิตยังไง
เธอเข้าไปอาบน้ำ ใส่ชุดนอนในห้องน้ำในครัว ก่อนจะล้มตัวลงนอนบนโซฟา โดยที่ไม่มีผ้าห่ม มีแค่หมอนของของโซฟาแค่นั้น
ดินลุกขึ้นมาเพราะเขาหิวน้ำ เลยจะเดินเข้าไปเปิดตู้เย็นกินน้ำในครัว แต่พอเดินผ่านโซฟาชุดรับแขกก็พบว่า มีร่างของหญิงสาวที่นอนคุ้ดคู้อยู่ที่โซฟา ที่ไร่กลางคืนอากาศค่อนข้างหนาวเย็น ยิ่งช่วงฤดูนี้ด้วยแล้ว ขนาดเขานอนห่มผ้ายังหนาวเลย ด้วยความสงสาร ชายหนุ่มจึงตัดสินใจอุ้มยาหยีเข้าห้องนอนที่เขาตั้งใจจัดเตรียมไว้ให้เธอนั่นแหละ แต่ด้วยความที่อยากจะแกล้งเธอ เลยไม่ได้บอกดูซิว่าเธอจะแก้ปัญหายังไง
“คนใจร้าย ทำไมชอบแกล้งหยี”
เธอนอนละเมอ พร้อมคว้าหาไออุ่นจากในอ้อมแขนเขาและอกของเขา ริมฝีปากสวย ป่ายไปตามหน้าท้องเขาอย่างไม่ได้ตั้งใจ รวมถึงความหอมและความนุ่มนิ่มที่ออกมาจากตัวเธอ ทำให้ร่างกายเขาเกร็งขึ้นมาอัตโนมัติ เขาวางเธอลงจากเบามือ เพราะกลัวเธอตื่น ก่อนจะพิศมองดูใบหน้าสวยผุดผาด ถ้าเธอ ไม่ใช่ ยัยเด็กกำพร้าในวันวาน เขาก็คงไม่ใจร้ายกับเธอขนาดนี้หรอก ความทรงจำในวัยเด็กของเขาและเธอไม่ค่อยดีนัก
“คุณย่า อืออออ พี่ดินแกล้งหยี คุณย่า”
เธอคว้าหาคนที่ฝันถึงในอากาศ สรรพนามที่เธอเรียกเขา ทำให้ใจกระตุกวูบ ‘พี่ดิน’ ในวันวานของเธอ ไม่มีอีกแล้ว มีแค่พ่อเลี้ยงดินคนใจร้าย เท่านั้น เขาหันหลังออกไป เพราะกลัวจะใจอ่อนไปมากกว่านี้ ปล่อยให้ร่างบางเข้าสู่ห้วงนิทราต่อไป
เธอกำลังฝันถึงพี่ดินในอดีต พี่ดินที่ชอบแกล้ง แต่เวลาที่เธอร้องไห้ เขาเข้ามาปลอบเธอทุกครั้ง แต่ครั้งสุดท้ายที่เจอกัน ก่อนที่เขาจะย้ายมาเชียงราย เธอกับเขาทะเลาะกันอย่างรุนแรง เพราะเขาหาว่าเธอขโมยเฮลิคอปเตอร์บังคับเขามา ทั้งๆที่เธอเจอตกอยู่ที่สนามหญ้าหน้าบ้าน เธอไม่ยอมคืนให้เขา เธอร้องไห้อย่างหนัก จนคุณย่าเข้ามาตัดสิน เนื่องจากต้องการสั่งสอนที่ดินเก็บของเล่นไม่ดี เลยตัดสินให้เธอได้ของเล่นไป เล่นเอาดินโมโหหนักมาก เข้ามาหยิบเฮลิคอปเตอร์ขว้างลงบนพื้นจนแตกกระจาย จนคุณย่าทนไม่ไหว เอาไม้เรียวมาทุบเขาเพื่อจะสั่งสอน ตั้งแต่เกิดมา ไม่เคยมีใครได้ตีดินแม้แต่ครั้ง เพราะเขาเป็นลูกคนเดียวและหลานคนเดียว แต่ครั้งนี้คุณย่าคงทนความเอาแต่ใจของดินไม่ไหวแล้ว พอทันทีที่ไม้เรียวกระทบก้น เขาไม่ร้องสักแฮะ ได้แต่ปรายตามองเธออย่างอาฆาตจนเธอเสียวสันหลัง แล้วตั้งแต่แต่นั้นเป็นต้นมา พี่ดิน ของเธอก็หายไปถาวร เขาไปอยู่เชียงรายกับพ่อแม่ และนานๆทีจะกลับมาบ้านคุณย่า แถมยังเคยลั่นวาจาไว้ ถ้าไม่จำเป็นเขาจะไม่มาเหยียบที่นี้เลย
- ผู้เขียน
