ตอนที่ 4 ตัวประกันไม่มีสิทธิ์ต่อรอง
1133 คำ
22.30 น.
หญิงสาวเดินทางมาถึงเพนท์เฮ้าส์ซึ่งเป็นที่อยู่ของเธอกับเขา ลูกแก้วอาศัยอยู่กับสีหราชที่เพนส์เฮ้าท์สุดหรูย่านใจกลางเมืองกรุง ตึกสูงตระหง่านเสียดฟ้าที่แต่ละชั้นจะมีเพียงห้องเดียวเท่านั้น และห้องก็กว้างขวางโอ่อ่าไม่ต่างจากบ้านหลังใหญ่ ๆ หนึ่งหลัง มีทุกอย่างครบครัน สวนหย่อมกว้างรวมทั้งสระว่ายน้ำเอ้าท์ดอร์ และตลอด ‘หนึ่งปี’ ที่ผ่านมาเธอและเขายังแยกห้องนอนกันอยู่แม้ว่าเราสองคนจะเป็นสามีภรรยา จดทะเบียนสมรสถูกต้องตามกฎหมายแล้วก็ตาม
ลูกแก้วเดินทางถึงก็พบกับความเงียบสงัดเช่นเคย เธอปิดประตูลง ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังห้องนอนของตัวเองทันที และเมื่อเข้ามาในห้องนอนของตัวเองแล้วหันไปเปิดไฟ...ไฟทั้งห้องสว่างขึ้น ฉับพลันภาพที่ลูกแก้วเห็นก็ต้องทำให้เธอเบิกตากว้าง
สิ่งแรกที่หญิงสาวคิดในใจคือตัวเองเข้าผิดห้องหรือเปล่า
แต่ก็ไม่ นี่คือห้องของลูกแก้วถูกต้องแล้ว
“คุณสิงห์”
ร่างกำยำของสีหราชที่นั่งอยู่บนเตียงนอนของเธอ อีกฝ่ายนั่งอยู่ท่ามกลางความมืดนานเท่าไรแล้วเธอก็ไม่รู้ แต่ที่รู้ ๆ คือตอนนี้เขาอยู่ในห้องนี้
ทั้งที่หนึ่งปีที่ผ่านมา อีกฝ่ายไม่เคยเข้ามาเลย แม้แต่ลูกบิดประตูห้องของเธอ เขาก็ไม่เคยแตะ
“ฉันบอกว่าไง?”
สุ้มเสียงทุ้มเอ่ยออกมา ใบหน้าหล่อเหลาฉายความไม่พอใจ
เธอรู้ว่าเขาหมายถึงเรื่องอะไร ก่อนหน้านี้สีหราชบอกว่าให้เธอมาถึงบ้านก่อนเขา
“แก้วรอแท็กซี่นานค่ะ”
“นั่นไม่ใช่คำแก้ตัว”
“แล้วคุณมีธุระอะไรกับแก้วคะ?”
หญิงสาวเริ่มไม่พอใจ เพราะตอนนี้เขาอยู่ในห้องนอนของเธอ และยังมาถามจี้เธอราวกับนักโทษ ทั้งที่เมื่อก่อนสีหราชไม่เคยแม้แต่สนใจลูกแก้วด้วยซ้ำ
แต่พอครบหนึ่งปีที่เราแต่งงานกัน แล้วฝั่งของเธอผิดสัญญา สีหราชก็เริ่มจะบงการเธอมากขึ้นอย่างนั้นสินะ
ชายหนุ่มที่เห็นใบหน้าหวานบึ้งตึงก็กระตุกยิ้มออกมา เขาลุกขึ้นจากเตียงนอน ก่อนจะย่างกรายเข้าไปใกล้ลูกแก้วเรื่อย ๆ ทำให้เธอเงยขึ้นมองเขา
“แม่ของเธอบอกแล้วใช่ไหม?”
“บอกอะไร...แก้วไม่รู้ค่ะ”
ลูกแก้วทำเป็นไม่รู้ว่าเขาหมายถึงเรื่องอะไร ทั้งที่ในใจรู้อยู่เต็มอก
ต่อไปนี้แกต้องทำหน้าที่เมียจริง ๆ อย่าให้ขาดตกบกพร่อง โดยเฉพาะเรื่องนั้น เข้าใจไหม?
ไม่เข้าใจ...และเธอก็จะไม่มีวันเข้าใจ
“ฉันรู้ว่าเธอรู้”
“...”
“อาบน้ำแล้วไปหาฉันที่ห้อง ให้เวลาแค่สิบนาที”
“แก้วไม่—”
“อย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำ”
นัยน์ตาของเขาดุดัน มันแข็งกร้าวอย่างน่ากลัว ลูกแก้วกำสองมือของตัวเองแน่นก่อนจะก้มหน้าลง สีหราชเห็นแบบนั้นก็เดินผ่านไหล่อีกฝ่ายเพื่อออกจากห้องนี้
คนถูกบังคับแทบหมดเรี่ยวแรง เธอรู้สึกว่าขอบตาของตัวเองร้อนเผ่าอย่างห้ามไม่อยู่
สิบนาทีผ่านไป
ร่างบอบบางอยู่ในชุดนอนเรียบร้อยแล้ว และตอนนี้ก็ถึงเวลาที่เธอต้องไปหาสีหราชที่ห้องตามคำสั่งของเขา ลูกแก้วไม่อยากไป เธอนั่งอยู่บนเตียงกว้างของตัวเองพลางมองไปที่ประตูตลอดเวลาเพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะมาตามเพราะนี่ก็ครบเวลาสิบนาทีแล้ว ดวงตาสั่นระริกอย่างหนักใจ ในมือของเธอกำโทรศัพท์เอาไว้แน่น ในหัวคิดหาวิธีทุกอย่างเพื่อจะได้หลุดพ้นไปจากเรื่องนี้
แต่ไม่ว่ายังไง เธอก็คงหลุดพ้นไม่ได้จนกว่ามารดาจะคืนเงินให้เขาจนครบ
สีหราชต้องการตัวเธอ ซึ่งลูกแก้วไม่คิดว่าเขาจะคิดอะไรแบบนี้อยู่ในหัว เพราะตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมาเขาไม่เคยแม้แต่จะมองเธอ เราสองคนคุยกันวันละไม่กี่ประโยคก็ต่างคนต่างแยกย้ายอยู่ห้องใครห้องมัน เช้ามาเขาก็ออกไปทำงาน ส่วนเธอก็ทำตัวเป็นแม่บ้าน จัดการดูแลเพนท์เฮ้าส์ทั้งหลังรวมถึงดูแลเสื้อผ้า ข้าวของเครื่องใช้ของเขา ลูกแก้วดูแลทุกอย่างให้สามีไม่ขาดตกบกพร่อง เขาไม่ต้องจ้างแม่บ้านเลยด้วยซ้ำ เราพูดคุยกันแต่เรื่องจำเป็น สีหราชไม่แตะเนื้อต้องตัวเธอ ที่ผ่านมาลูกแก้วไม่เคยต้องมากังวลเรื่องนี้ ทว่าหลังจากนี้คงไม่ใช่
เพราะลูกแก้วสัมผัสได้ว่านับตั้งแต่นี้ สีหราชต้องการเรื่องอย่างว่าจากเธอจริง ๆ
หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อเรียกกำลังใจให้ตัวเอง ลูกแก้วคงต้องพูดคุยกับเขาใหม่ เธอคิดว่าเรื่องนี้เราทั้งสองหาทางออกกันได้ เธอต้องการต่อรองกับเขา ร่างบางลุกขึ้นจากเตียงนอนและเดินออกจากห้องของตัวเอง และประตูห้องที่ติดกันคือห้องของอีกฝ่าย ลูกแก้วยกมือเพื่อเคาะประตู
“เข้ามา”
เสียงเข้มจากด้านในทำให้หัวใจดวงน้อยเต้นถี่หนัก เธอเปิดประตูเข้าไปในห้องของสีหราช ก็พบเข้ากับร่างกายสูงใหญ่ที่นุ่งเพียงผ้าขนหนูผืนเดียวเท่านั้น ส่วนด้านบนเปลือยเปล่าเห็นเรือนร่างกำยำ...กล้ามหน้าท้องที่เรียงรายด้วยก้อนทั้งหก และกล้ามแขนมัดใหญ่ที่ดูแข็งแรงมาก ๆ
เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นเขาในสภาพแบบนี้
สีหราชนั่งดื่มไวน์รอบนโซฟาหน้าทีวีจอยักษ์ที่ปิดสนิท เขาเห็นเธอและกระดกแก้วไวน์จนหมด ก่อนจะลุกขึ้นยืน
“เลทไปสองนาที”
ชายหนุ่มเดินเข้าไปใกล้คนตัวเล็กที่ยืนกุมมือตัวเองแน่น เธอหลุบสายตามองพื้น ก่อนจะเงยหน้าขึ้น
“คุณสิงห์ แก้วอยากคุยด้วยค่ะ”
“คุยอะไร”
“เรื่องนี้...คือแก้วไม่พร้อม”
ถึงเธอจะเป็นภรรยาของเขา มีหน้าที่ปรนนิบัติสามีเป็นเรื่องปกติที่ควรจะทำ แต่ลูกแก้วไม่พร้อมจริง ๆ เธอสบตากับเขาอย่างหนักแน่นเพื่อขอความเห็นใจ ในขณะเดียวกันสีหราชก็กลั้วขำในลำคอ เขากดสายตาจ้องหน้าเธอ
“เธอมีสิทธิ์ต่อรองด้วยเหรอ?”
“...”
“ฉันให้เวลาเธอมามากเกินไป ถ้าเป็นคนอื่น เธอคงไม่รอดตั้งแต่คืนวันแต่งงานแล้ว”
“...”
ลูกแก้วจิกเล็บลงไปที่มือของตัวเองเมื่อได้ยินแบบนั้น
“ถ้าไม่อยากทำ ก็ไปหาเงินมาคืนฉัน”
“...”
“ยี่สิบล้าน”
เธอสบตากับเขา นัยน์ตาแข็งกร้าวระคนสนุกกับการที่เขาได้ทำแบบนี้กับเธอ ลูกแก้วหลบสายตาไปทางอื่น หาเงินมาคืนเหรอ
อย่างเธอจะไปมีปัญญาได้ยังไง
- ผู้เขียน
