เงื่อนใขของการเปิดใจ
1133 คำ
ตอนที่ 7
เงื่อนใขของการเปิดใจ
“จริง แต่เรามีข้อแม้บางอย่าง....”
“ข้อแม้อะไรเหรอ บอกมาได้เลยเราทำได้ทุกอย่าง ขอแค่รินเปิดใจที่จะคบกับเรา”
อะไรก็ยอมทั้งนั้นแหละ ..เขาต้องการเธอเต็มทน
“นายต้องมีชั้นคนเดียว ห้ามมีอะไรกับใครอีก”
“สบายมากเลยเรามีรินคนเดียวในใจมาตั้งนานแล้ว ส่วนเรื่องนั้นถ้ารินเป็นแฟนเรา เรื่องมีอะไรกับคนอื่นตัดไปได้เลย”
“ฮึ!”
“จริงๆ เราไม่หื่นอะไรขนาดนั้นนะ ..เราแค่อยากกับรินคนเดียวเท่านั้น” หน้าหล่อเหลาโน้มมาใกล้
“อย่าเพิ่งรุ่มร่าม นี่ในเชตบริษัท ..ถอยออกไปก่อน”
หญิงสาวดันบ่าหนาให้ขยับออกห่าง ด้วยเกรงว่าจะมีเพื่อนในออฟฟิศเดินผ่านมาและมองเห็น
“งั้นไปที่อื่นมั้ย”
“ไม่..วันนี้ไว้ก่อน เรามีนัดกับพี่กริช”
“อะไร! ยังจะไปอยู่อีกเหรอ รินเป็นแฟนเราแล้วนะ เราไม่ยอมให้ไปกินข้าวเย็นกับผู้ชายคนอื่นสองต่อสองแบบนี้หรอก ไอ้หมอนี่มันหวังฟาดรินแน่ๆ เราดูสายตามันออก”
กัณย์เอ่ยเสียงเช้มอย่างไม่พอใจ
“อย่าพูดจาทะลึ่ง ..และเรายังไม่ได้บอกเลยว่าจะยอมเป็นแฟนนาย”
ปากสวยสั่นระริก พยายามข่มความรู้สึกอย่างใจเย็น
ความจริงเธอดีใจมาก กับการรุกเร้าของเพื่อนหนุ่ม แต่เธอจะยินยอมง่ายๆ เหมือนที่ผ่านไม่ได้
เธอต้องการมากกว่าความสัมพันธ์ผิวเผิน
“อ้าว ก็เมื่อกี้รินรับปากแล้วอะ และเราก็ยอมทุกอย่างแล้ว ..อย่ากังวลเรื่องผู้หญิงคนอื่นเลย”
มือหนาเอื้อมจับมือนิ่มของเธอแล้วบีบเบาๆ
“ที่บอกเมื่อกี้คือระยะเวลาดูพฤติกรรม”
“หมายความว่าไง”
“เราขอดูพฤติกรรมหนึ่งปีก่อน และหากกัณย์ทำได้หลังจากนั้น ค่อยคบกันเป็นแฟน ..ระหว่างนี้เราก็เป็นเพื่อนกันไปก่อน” หน้าสวยบอกเสียงราบเรียบ
“หนึ่งปี! รินใจร้ายจัง นานมาก”
ชายหนุ่มอุทานเสียงสูง
“ทำไมอะ ..แค่หนี่งปีแปปเดียวเอง ถ้าทำไมไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะ เราเองไม่อยากเจ็บเหมือนที่ผ่านมา ...และระหว่างนี้เราก็จะคบและคุยกับกัณย์ปกติ”
กุญแจรถถูกดึงกลับมา และหญิงสาวก็กดปุ่มสตาร์ทรถ
“ทำได้”
หน้าหล่อเหลาเอ่ยเสียงอ่อย เหมือนยอมกลายๆ ทำไงได้อ้อยแสนหวานอยู่ตรงหน้า
“เราว่ากัณย์คงจะอกแตกตายก่อนนะดิ ไม่ได้คั่วสาวๆคนอื่นๆ “ รินลดาหัวเราะร่วน
“งั้นระหว่างนี้ เราขอคั่วรินไปก่อนได้มั้ยในช่วงหนึ่งปีนี้”
กัณย์ถามเสียงอ่อย
“กัณย์!”
“เรายอมทุกอย่างแล้วไง ตั้งแต่คบกันถ้ารินไม่ชอบอะไรเราก็ทำตามให้ได้ ขอแค่ให้เราได้โลมเลียรินบ้างได้มั้ย”
“พูดอะไรเนี่ย”
หน้าสวยเริ่มจะร้อนผ่าว และแดงก่ำอย่างเห็นได้ชัด
“ก็พูดง่ายๆว่า ...เราขอเอารินได้มั้ย”
ชายหนุ่มโน้มหน้ามาใกล้ กระซิบผ่านใบหูข้างปรางแก้มเนียน ที่แดงระเรื่อเหมือนลูกตำลึงสุก
ไม่รู้ทำไม..ทุกครั้งที่เขาอยู่ใกล้เพื่อนสาวคนนี้
ความต้องการมากมายจะเอ่อล้น จนปวดหนึบไปทั่วช่วงล่างจนเขาแทบจะควบคุมตัวเองไม่ได้ ทุกครั้งที่อยู่ใกล้มันทำให้เขาคลั่งจนแทบจะบ้า
“กัณย์! พูดอะไร”
มือนิ่มเหมือนจะผลักใส แต่ก็เริ่มจะอ่อนระทวยเมื่อลมหายใจอุ่นร้อนรดรินอยู่ข้างๆ ซอกคอ
“เดี๋ยวไปกับเรานะ เอารถทิ้งไว้ที่นี่แหละ”
กัณย์ดึงกุญแจรถออกจากมือนิ่ม แล้วอ้อมมาเปิดประตูรถฝั่งคนชับ แล้วกดรีโมทกดแอสตันสีเทาคันหรูที่จอดอยู่ไม่ห่างนัก ก่อนจะดึงข้อมูลของหญิงสาวให้ลงจากรถ
“นายนี่ เอาแต่ใจตัวเองตลอด”
แม้จะบอกด้วยสีหน้าเหมือนจะขัดขืน แต่ร่างสวยก็ยอมเดินตามมาที่รถของเพื่อนหนุ่มแต่โดยดี
“แน่ละ ทำไมเราต้องไปเอาใจคนอื่นด้วย”
หน้าหล่อเหลาเอ่ยอย่างไม่ยีหระ
ก่อนจะรีบสตาร์ทรถและเคลื่อนตัวออกจากลานจอดรถทันทีที่หญิงสาวก้าวขึ้นมาบนรถเรียบร้อยแล้ว
“ขอโทษค่ะพี่กริช พอดีรินมีงานค้างที่ต้องคุยต่อกับลูกค้าค่ะ เลยยังไม่ได้ออกจากออฟฟิศเลย ไว้วันหลังนะคะ ค่าๆๆ”
หญิงสาวรีบโทรบอกกริชทันที เมื่อรถเคลื่อนตัวออกมาได้ซักพักด้วยเกรงว่าฝ่ายนั้นจะรอเธอจนไม่ได้ทานมื้อเย็น
“ค่าๆ ไว้วันหลังค่ะ”
แม้จะผิดหวังเพียงใด แต่อีกฝ่ายก็ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่เป็นมิตร จนรินลดาต้องขอโทษขอโพยไปยกใหญ่ ก่อนที่จะตัดวางสาย
ฮึ! โอกาสหน้าเหรอ ..ฝันไปเหอะไอ้หน้าจืด
“ทำไมไม่บอกไปว่า คราวหลังไม่ต้องชวนแล้ว”
กระนั้นความหงุดหงิดก็ยังคงฉายแววชัดจากน้ำเสียงของ กัณย์ และหน้าหล่อเหลาเหมือนจะกระเง้ากระงอดลงเล็กน้อย
“บอกยังงั้นได้ไง ยังไงก็เป็นพี่ที่ทำงานบริษัทเดียวกัน”
หญิงสาวเอ่ยเบาๆ อย่างใจเย็น
จะให้ตัดช้อยส์นี้ไปเลยก็อย่างไงอยู่ อย่างน้อยก็ทำให้คนข้างๆ ร้อนรนได้ในระดับหนึ่ง
...ถือว่าอยู่ในแผนที่วางไว้
“แล้วนี่จะพาเราไปไหน”
รินลดาเอ่ยถาม เมื่อคนข้างๆ เอาแต่นิ่งเงียบคล้ายจะครุ่นคิด
“ไปเพนท์เฮ้าส์เรา”
“หือ”
“รินหิวข้าว แวะหาอะไรกินก่อนได้มั้ย”
เอะอะก็จะพาไปห้องพักอย่างเดียว ..ขอเติมพลังก่อนได้มั้ย ไม่รู้ว่าจะต้องใช้พลังงานมากมายแค่ไหน
“ได้ซิ รินอยากกินอะไร”
กัณย์เอ่ยถามเสียงนุ่มหู อย่างน้อยเพื่อนสาวคนสวย ก็ยอมที่จะมากับเขาแล้ว
กินอะไรซักหน่อยก็ดี
สุดท้ายทั้งคู่ก็แวะร้านอาหารจีน ที่อยู่ไม่ไกลจากเพนทเฮ้าส์ริมแม่น้ำเจ้าพระยาของกัณย์ และสั่งเมนูอาหารสามสี่อย่างทันทีที่ไปถึง
“สั่งมาเยอะจังเลยกัณย์ จะกินหมดมั้ยเนี่ย”
รินลดา อุทานอย่างแปลกใจเมื่อเห็นเมนูหลายอย่างบนโต๊ะ ทั้งปลาเก๋าราดพริก เป็ดตุ๋นมะนาวดอง และเมนูอีกหลายอย่าง ซึ่งปกติมื้อเย็นเธอจะทานเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
“ทำไมอะ ..กินเยอะจะได้อวบๆเราชอบให้รินมีน้ำมีนวลจะได้จับได้เต็มไม้เต็มมือดี”
กัณย์ เอ่ยเบาๆ ตักกุ้งตัวโตวางบนจานของหญิงสาว
“อีกอย่าง....คืนนี้ต้องใช้พลังงานเยอะทั้งคืน”
***************************
- ผู้เขียน
