เสียงเพลงจากลำโพงดังแว่วเบา ๆ ปะปนกับเสียงผู้คนในห้างที่กำลังเดินซื้อของ แต่สำหรับกวินแล้วเสียงทั้งหมดนั้นกลายเป็นแค่อากาศที่เขาแทบจะไม่สนใจ เพราะสายตาของเขามีแต่หญิงสาวที่เดินอยู่ข้าง ๆ เขาเท่านั้น
“วันนี้พี่พีชสวยมากเลยนะครับ” กวินหันไปมองเธอเอ่ยชมแล้วยิ้มกว้าง
“ก็เห็นชมแบบนี้ทุกวัน.. จะเชื่อดีมั้ยเนี่ย” เธอหัวเราะแก้เขินพร้อมทั้งส่ายหน้า
“เชื่อเถอะครับ เพราะผมพูดจากใจไม่ได้ใช้ปากอย่างเดียว” คำพูดเจ้าเล่ห์นั่นทำให้พีชหลุดหัวเราะ เมื่อทั้งสองคนเดินมาถึงโซนโรงหนัง กวินหยุดแล้วหันมองเธออีกครั้งด้วยสายตาจริงจัง
“รู้มั้ยครับ ว่าเดินกับพี่แบบนี้แล้วผมนึกว่าตัวเองเป็นพระเอก”
“เพราะ?”
“เพราะมีนางเอกเดินอยู่ข้าง ๆ น่ะสิครับ” เขายิ้มกรุ้มกริ่มส่งสายตาหวานเยิ้มจนเธอต้องหลบตา ไม่ใช่ว่าเธอจะรำคาญหรืออะไรหรอกนะ แต่พูดแบบนี้โดยที่มีสายตาจากรอบตัวจ้องมองมามันก็อายอยู่เหมือนกัน
"พูดมากน่า"
"แค่ทำ
