ตอนที่ 5.1 ยามศึกเรารบ ยามสงบก็รบกันเอง
1178 คำ
ตอนที่ 5
ยามศึกเรารบ ยามสงบก็รบกันเอง
กวินร้องลั่นกระชากข้อมือพีชแล้วพาวิ่งไปข้างหน้าจนกระทั่งพวกเขาพุ่งออกจากทางเดินแคบ ๆ และมาโผล่ที่ลานหน้าคณะ ทั้งสองหอบหายใจเหนื่อยแบบคนที่หายใจไม่ทัน
“แล้วตราปั๊มล่ะ” เธอหันไปมองที่ทางเดินมืด ๆ อย่างเสียดาย แต่กวินกลับชะงักก่อนจะชี้ไปที่กระเป๋าเสื้อของรุ่นพี่ ซึ่งมันมีตราปั๊มอยู่ในนั้น แม้ว่าพวกเขาไม่รู้ว่าใครเป็นคนเอามาให้ก็ตาม
“เฮ้ย! เป็นไปได้ไง” มนต์พิชชามองตราปั๊มสลับกับใบหน้าของกวินนิ่ง ก่อนจะหยิบมันมาปั๊มลงบนกระดาษอย่างช่วยไม่ได้
“แล้ว.. เราจะเอามันวางไว้ไหนดีละพี่”
“เอาวางไว้ตรงนี้แหละ ในเมื่อกิจกรรมนี้ถูกจัดขึ้นโดยรุ่นพี่ปีสี่ แต่ละจุดก็น่าจะมีรุ่นพี่คอยดูแล เดี๋ยวพี่เขาก็เอาไปไว้ที่เดิมเอง.. ละมั้ง” ถึงแม้ว่าคำตอบนั้นจะฟังดูแปลกสักหน่อย แต่เขาเองก็เห็นด้วย มนต์พิชชาหยิบตราปั๊มไปวางไว้ที่เก้าอี้หน้าคณะพร้อมกับหายใจเข้าลึก ๆ
“ตราปั๊มอยู่ตรงนี้นะคะ! ไม่ได้ขโมยไปนะ!” เธอพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดังขึ้น ก่อนจะหันมาสนใจกับกระดาษในมือ เธอพลิกกระดาษขึ้นดูก่อนจะพูดออกมาเบา ๆ
“ที่ต่อไป.. ห้องน้ำหญิงตึกเก่า”
“ตรงนี้ก็เป็นจุดที่หกแล้วใช่ไหมพี่”
“อืม.. นายยังไหวไหม”
“ขอแค่มีพี่พีชอยู่ด้วย จะเป็นที่ไหนผมก็ไม่หวั่นหรอกครับ สบาย ๆ” กวินที่หายใจหายคอคล่องขึ้น แถมยังหันมาหยอดคำหวานใส่เธอพอเป็นพิธีพร้อมหน้าตาทะเล้นและรอยยิ้มแป้นแล้นส่งมาให้อีกด้วย
“น่าจะปล่อยให้ผีหลอกซะให้เข็ด”
เธอพูดเพียงแค่นั้นแล้วหันหลังเดินกลับเข้าไปในอาคาร เดินไปอีกทางจากที่เดินมาเมื่อครู่ ใช้เวลาเกือบ 10 นาทีทั้งสองก็เดินมาถึงห้องน้ำที่ว่า พีชกับกวินเดินมาหยุดที่หน้าห้องน้ำหญิงของตึกเรียนเก่า ประตูไม้เก่ากรอบ ๆ ปิดอยู่ บรรยากาศชวนให้รู้สึกไม่อยากเข้าไป
“พี่พีช.. จำเป็นต้องเข้าไปจริง ๆ เหรอ?” กวินทำหน้าหวาด ๆ สายตากวาดมองด้านในอย่างตระหนก
“มหาลัยออกจะรวยขนาดนี้ ประตูห้องน้ำกลับจะพังแหล่มิพังแหล่”
“อย่าบ่นมาก เข้าไปกันเถอะ” พีชผลักประตูเข้าไปทันที
แอ๊ดดด…
ทำให้เสียงบานพับเสียดสีกับไม้ดังขึ้น ภายในห้องน้ำมีอ่างล้างมือเก่า ๆ กระจกขึ้นฝ้า และแสงไฟสลัวจากด้านบน พีชเดินนำไปหยุดที่หน้ากระจก ส่วนกวินยืนเกาะประตูไม่กล้าเข้าไปไกลกว่านี้ พีชก้มลงดูอ่างล้างมือ และนั่นเองเธอเห็นกระดาษโพสต์อิทแปะอยู่บนกระจก
“ตราปั๊มอยู่ในห้องสุดท้าย”
“โอเค งั้นเดี๋ยวผมเข้าไปหยิ..”
ปัง!!!
ยังไม่ทันที่เขาจะได้เข้าไป ก็มีเสียงปิดประตูห้องน้ำดังลั่น! ทำให้กวินสะดุ้งเฮือกและมองไปรอบ ๆ ด้วยท่าทางตกใจ
“พี่พีช เมื่อกี้เสียงอะไรน่ะ! รุ่นพี่เล่นแรงไปหรือเปล่าพี่” มนต์พิชชาเม้มปากแน่นเพราะเริ่มรู้สึกแปลก ๆ
“นายอยู่ตรงนั้นแหละ” เธอพูดก่อนจะตัดสินใจเดินไปที่ห้องน้ำห้องสุดท้ายที่ปิดอยู่ แต่ใจลึก ๆ กลับไม่กล้าเปิดประตูบานนั้น เธอตัดสินใจก้มลงมองใต้ช่องประตูช้า ๆ ไม่มีเท้า ไม่มีเงา เธอสูดหายใจลึก ๆ แล้วค่อย ๆ ดันประตูให้เปิดออก เมื่อส่องไฟเข้าไปข้างในก็เห็นว่ามีตราปั๊มวางอยู่บนฝาชักโครก
“เห็นมั้ยล่ะ ไม่เห็นมีอะไร” พีชยักไหล่พูดปลอบใจตัวเองออกมาเบา ๆ แล้วหยิบตราปั๊มขึ้นมาประทับลงบนกระดาษ
“ไปกันได้แล้ว” เธอเดินออกมาหากวินหน้าห้องน้ำ แต่ในตอนที่ทั้งสองกำลังจะเดินออกไปจากหน้าห้องน้ำ มือถือของกวินก็ดังขึ้น
ติ๊ง!
พีชหันไปมองจอมือถือของเขาที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อ หน้าจอนั้นมันเปิดกล้องโดยที่กวินยังไม่ได้แตะมือถือเครื่องนั้น แต่สิ่งที่ทำให้พวกเขาตกใจก็คือ ภาพในกล้องนั้นสะท้อนให้เห็นเงาสีดำสูงโปร่งยืนอยู่ด้านหลังเธอ กวินเบิกตากว้าง รีบกระชากมือรุ่นพี่แล้ววิ่งออกจากห้องน้ำอย่างไม่คิดชีวิต หลังจากวิ่งหน้าตั้งออกจากห้องน้ำหญิงมา ทั้งคู่หยุดพักหอบหายใจอยู่ที่ทางเดินหน้าตึกเรียน
“พี่พีช ถ้าเรากลับตอนนี้จะโดนตัดคะแนนมั้ย” กวินถามเสียงสั่น ๆ ใบหน้าของเขาซีดเผือดลงอย่างเห็นได้ชัด
“แน่นอนว่าโดนปรับแพ้แน่นอน..” พีชตอบเสียงเรียบก่อนจะชี้ไปที่ทางขึ้นบันไดไม้เก่า ๆ ที่ถูกทาด้วยสีแดงซีด
“จะมาป๊อดตอนนี้ก็ไม่ทันละนะ ตราปั๊มต่อไปอยู่ที่นั่น ไปเร็ว”
เธอไม่รอให้รุ่นน้องได้โอดครวญ มนต์พิชชาเดินนำกวินมายังบันไดแดงซึ่งเป็นทางขึ้นไปยังตึกของคณะผู้บริหาร
“บันไดแดงเป็นจุดหนึ่งของมหาลัยที่มีเรื่องเล่าเยอะมากอีกจุดหนึ่ง ที่นี่ว่ากันว่าในอดีตเคยมีนักศึกษาคนหนึ่งตกลงมาเสียชีวิต ทำให้ทุกวันนี้มักมีเสียงฝีเท้าแปลก ๆ ดังขึ้นมาเองช่วงกลางดึก” เธอพูดด้วยน้ำเสียงเนิบช้า ก่อนจะมาหยุดยืนอยู่หน้าบันไดที่ว่า
“ทำไมต้องเป็นที่นี่ล่ะ.. มีคนตายจริงเหรอพี่”
“เปล่าหรอก.. ฉันหลอกนายเล่นเฉย ๆ น่ะ” หญิงสาวยักไหล่แล้วเดินสบาย ๆ ไปตามขั้นบันได ทำเอากวินถึงกับหน้าเหวอ
“นี่มันมหาลัยนะไม่ใช่ที่ที่จะมีคนตายได้ง่าย ๆ เราแค่ขึ้นไปแล้วหยิบตราปั๊มก็จบแล้ว” เธอบอกก่อนจะเดินนำขึ้นไปทีละขั้น
สายตาของทั้งสองกวาดมองรอบ ๆ ก่อนจะพบว่ามีตราปั๊มอยู่ที่ชานพักบันไดชั้นสอง มันถูกแขวนไว้กับราวบันไดด้วยเชือกเก่า ๆ ในตอนที่พีชกำลังเอื้อมมือไปหยิบ
ปึง!!!
ก็ต้องสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินเสียงเหมือนใครบางคนกระแทกบันไดด้านล่างดังลั่น กวินสะดุ้งเฮือกรีบหันไปมองด้านล่างแต่ไม่เห็นอะไรเลย มีเพียงเงาของเขาเองที่ทอดยาวไปตามผนัง
แต่แล้ว.. เงานั้นกลับเริ่มขยับเองทั้งที่เขาไม่ได้ขยับตัวราวกับว่าเงานั้นมีชีวิต กวินหน้าถอดสีทันทีก่อนจะรีบจ้ำอ้าวตามรุ่นพี่ขึ้นไปด้านบน
“พี่พีช! รีบปั๊มแล้วไปเดี๋ยวนี้! เดี๋ยวนี้เลยพี่!”
- ผู้เขียน
