ตอนที่ 6.2 ความว้าวุ่นยามค่ำคืน
1164 คำ
"ช่างเหอะ ไปได้แล้ว ไม่งั้นจะทิ้งไว้นี่" เธอพูดจบก็เตรียมตัวเดินไปยังเป้าหมาย กวินที่เห็นดังนั้นรีบวิ่งไปเกาะแขนรุ่นพี่อีกครั้ง และครั้งนี้มันแน่นกว่าเดิมจนแทบจะเรียกว่าสิงได้คงสิงไปแล้ว
"อย่าทิ้งผมไว้ดิ ไป ๆ ไปกันต่อ~"
หลังจากหนีออกจากห้องดนตรี ทั้งคู่เดินไปที่ตึกทดลองทางวิทยาศาสตร์ ห้องทดลองเก่า ๆ ที่ยังคงมีกลิ่นสารเคมีจาง ๆ เหลืออยู่ในอากาศ โต๊ะทดลองที่มีขวดโหลใส่ของเหลวบางอย่างตั้งเรียงราย เธอเดินนำไปยังโต๊ะอาจารย์ ซึ่งน่าจะเป็นที่วางตราปั๊ม
“พี่พีช ผมรู้สึกเหมือนมีคนมองอยู่อีกแล้ว” กวินพูดเสียงเบา
“คิดมากน่า” ถึงแม้จะพูดไปแบบนั้น แต่เธอเองก็รู้สึกไม่ต่างกันเท่าไหร่ รู้สึกเหมือนถูกจ้องมองจากที่ใดสักแห่ง ในตอนที่เธอเดินไปใกล้โต๊ะของอาจารย์ แต่แล้วจู่ ๆ ไฟในห้องที่เปิดไว้หรี่ ๆ ได้กะพริบถี่ ๆ ก่อนจะดับลงสนิท
แกรก..
เสียงขวดแก้วบางอย่างล้มลงจากชั้นวาง ทำให้กวินสะดุ้งหันไปมอง ท่ามกลางความมืดนั้นเงาของบางสิ่งสะท้อนอยู่บนกระจกตู้เก็บอุปกรณ์ และเพราะมันมืดจนมองไม่ออกว่าเป็นเงาของอะไร จึงทำให้ชายหนุ่มสติแตกเข้าไปใหญ่
“พี่พีช!!!”
มนต์พิชชารีบปั๊มตราแล้วคว้ามือกวินวิ่งออกจากห้องอีกครั้ง ทั้งสองรีบวิ่งที่ตามทางเดินที่มีแสงไฟสลัว ๆ เมื่อทั้งคู่มาหยุดยืนที่ทางเชื่อมทางเดินอาคาร ก็รีบเปิดดูว่าสถานที่ถัดไปคือที่ไหน เสียงหอบหายใจถี่ ๆ ทำให้เธอเริ่มรู้สึกตัวแล้วว่าตัวเองกำลังหวาดกลัว ดวงตากลมมองหน้ารุ่นน้องที่มีเหงื่อผุดตามกรอบหน้าด้วยความเห็นใจ
"พี่พีช.. พี่แน่ใจนะว่าทั้งหมดนี่พี่ปีสี่เป็นคนจัดการแสดงจริง ๆ อะ" เธอยังคงมองรุ่นน้องนิ่ง ๆ หากเป็นตอนต้นเริ่มกิจกรรมเธอคงจะตอบได้อย่างมั่นใจ แต่ตอนนี้เธอเองก็เริ่มไม่มั่นใจสักเท่าไหร่ เมื่อนึกย้อนกลับไปเมื่อตอนเธอเข้ามาเรียนปี รุ่นพี่ปี4 ก็ไม่ได้จัดหนักจัดเต็มขนาดนี้มาก่อน แต่เรื่องเล่าตามสถานที่ต่าง ๆ เธอก็พอได้ยินมากบ้าง
"ก็ใช่น่ะสิ.. เป็นแค่การแสดงทั้งนั้นแหละ" เธอยืดตัวตรงก่อนจะตอบออกไปด้วยเสียงหนักแน่น มือเรียวล้วงกระเป๋ากางเกงตัวเองแล้วหยิบผ้าเช็ดหน้ามายื่นให้เขา
“เช็ดซะ”
"แล้วทำไมพี่ต้องตกใจด้วยละ" กวินยื่นมือไปหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดเหงื่อของตัวเอง แต่ปากก็ยังคงถามไม่หยุด ใบหน้าหล่อหันมามองรุ่นพี่เขม็ง สีหน้าของคนที่ติดเล่นก่อนหน้านี้เริ่มดูมีแววตากังวลอย่างปิดไม่มิด
"ถึงจะรู้ว่าเป็นรุ่นพี่แกล้ง แต่มันก็ต้องตกใจปะ! ไป ๆ ที่ต่อไปสระว่ายน้ำ อย่ามาป๊อดตอนนี้เชียวนะ" ทั้งสองคนมองหน้ากันหวาด ๆ ก่อนจะพยักหน้า
ทั้งสองเดินมาจนถึงสระว่ายน้ำของมหาลัย ผืนน้ำยามค่ำคืนเห็นเป็นสีดำที่เงียบสงัดเหมือนไม่เคยถูกรบกวน
“มีเรื่องเล่าว่าบางครั้งตอนกลางคืนจะมีคนเห็นเงาของคนจมน้ำปรากฏขึ้นมาเอง” กวินมองบรรยากาศรอบตัวอย่างหวาดระแวง ก่อนจะจ้องเขม็งที่ใบหน้าของรุ่นพี่อย่างคาดโทษ
“ทำไมผมต้องมาตรงนี้ด้วยวะ”
“เพราะนายต้องปั๊มตราให้ครบไง” พีชตอบเสียงเรียบ ก่อนจะฉายไฟไปจนสะดุดกับของสิ่งหนึ่ง ถุงใบเล็กถูกแขวนอยู่บนเสาไฟริมสระ มนต์พิชชาเดินตรงไปพร้อมเอื้อมหยิบมันมาปั๊มลงบนกระดาษทันที
ซ่า..
แต่ยังไม่ทันที่จะได้เดินออกจากที่นี่ พวกเขาได้ยินเสียงน้ำกระเพื่อมดังขึ้นราวกับมีบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่ใต้ผืนน้ำ กวินชะงักก่อนจะหันไปมองสระว่ายน้ำด้วยใจเต้นแรง ในเงาน้ำนั้นปรากฏร่างของใครบางคนยืนอยู่ใต้สระ มันเป็นร่างของหญิงสาวในชุดนักศึกษาเปียกโชกไปทั้งตัว แต่สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือเธอกำลังแหงนหน้าขึ้นมามองพวกเขาด้วยดวงตาว่างเปล่า
“ปั๊มเสร็จยังพี่พีช”
ซ่าาาา
ยังไม่ทันที่เธอจะได้เอ่ยตอบ มือขาวซีดใต้น้ำนั้นได้ยื่นพรวดขึ้นจากผิวน้ำ ระยะห่างไม่ไกลจากที่กวินยืนอยู่เท่าไหร่ และภาพนั้นกลับเรียกให้สายตาเขาจ้องมองเขม็งไม่สามารถละสายตาได้เลยแม้แต่น้อย
“เฮ้ย!”
เพราะความเร็วของมือที่ยื่นมานั้นทำให้เขากระโดดถอยหลังแทบไม่ทัน รุ่นพี่ที่เห็นดังนั้นจึงรีบวางตราปั๊มไว้ในถุงดังเดิมแล้วดึงมือของรุ่นน้องออกมาจากที่นั่นทันที ในใจเริ่มคิดถึงความน่าจะเป็นหลายอย่าง แต่ก็ยังอยากที่จะพิชิตภารกิจทั้งหมดอยู่ดี เธอเห็นหน้าของผู้หญิงในน้ำนั้นชัดมาก และมั่นใจมากว่าไม่เคยเห็นผู้หญิงคนนี้มาก่อน ยิ่งตอกย้ำให้มนต์พิชชาสงสัยมากขึ้นว่าทั้งหมดนี้คือรุ่นพี่สร้างขึ้น.. หรือพวกเขากำลังเจอสิ่งลี้ลับจริง ๆ กันแน่
"อีกแค่3ด่าน ไหวมั้ยไอ้หนู"
"โห่พี่พีช~ เรียกผมว่าไอ้หนูแบบนี้ จี๊ดเลย"
แต่ถึงจะพูดแบบนั้นทั้งสองก็ยังพากันไปตามเป้าหมายต่อไป พวกเขามุ่งหน้าต่อไปยังห้องพยาบาล
“พี่พีช.. เราไม่ต้องปั๊มตรานี้ได้ไหม”
“อยากแพ้เหรอ” พีชถามเสียงเรียบก่อนจะผลักประตูเข้าไปโดยไม่สนใจเสียงคัดค้านของเขา
ภายในห้องมีเตียงพยาบาลตั้งเรียงราย ผ้าม่านเก่าที่ปิดกั้นเตียงแต่ละเตียงปลิวไหวช้า ๆ ตามแรงลมจากหน้าต่างที่เปิดทิ้งไว้
“ตราอยู่ตรงไหนเนี่ย”
“ข้างในมั้ง” กวินกลืนน้ำลายแล้วเดินตามรุ่นพี่เข้าไปช้า ๆ ในจังหวะที่พวกเขากำลังตามหาตราปั๊ม พีชเหลือบไปเห็นบางอย่างที่มุมห้อง เขาเห็นว่าเตียงพยาบาลเตียงสุดท้ายนั้นมีคนนั่งอยู่
“นั่นไงพี่ตราปั๊ม” เป็นจังหวะเดียวกับที่กวินชี้ไปบนเตียงคนไข้เตียงกลางที่มีตราปั๊มวางอยู่บนนั้นพอดี
ก่อนที่สายตาของเขาจะเหลือบไปเห็นร่างของหญิงสาวในชุดพยาบาลสีขาว ที่นั่งหันหลังให้พวกเขาอยู่ ผมของเธอยาวปรกลงมาปิดหน้า ทำให้กวินมองตามแล้วตัวแข็งทื่อ มือไม้แข็งจนไม่สามารถขยับได้
“พี่พีช คะ.. คน.. คนนั้น..”
- ผู้เขียน
