ใต้อาณัติคีตา

ใต้อาณัติ บทที่ 8 : สิ่งที่เสนอ

“ไม่จริง ไม่ได้ทำแค่นั้นหรอกคีตา...ราชาไม่มีสิทธิ์ต่อรองด้วยซ้ำ ไม่มีสิทธิ์ร้องขอชีวิตด้วยเช่นกัน”

“ก็เลยจะมาต่อรองแทนมันเหรอควีน”

“ใช่ เรื่องทั้งหมดขอรับผิดชอบเอง จะดูแลคีย์จนกว่าเธอจะหายดีแล้วเมื่อเธอหายดี…ฉันจะออกไปจากที่นี่” ฉันแลกทั้งหมดของตัวเองกับชีวิตของราชา นี่คือสิ่งสุดท้ายที่จะช่วยน้องได้

“แน่ใจใช่มั้ย…ว่าจะรับผิดชอบเรื่องนี้” ข้อเสนอทำคีตาเหมือนจะให้ความสนใจขึ้นมา

“อือ” เสียงขานตอบกลับในลำคอ หัวใจเต้นแรงระส่ำลุ้นคำตอบตกลงรับข้อเสนอจากคนตรงหน้า

“แต่ฉันไม่รับข้อเสนอโง่ ๆ นั่น”

แต่สิ่งที่คาดหวังกลับไม่เป็นอย่างหวัง คีตาปฏิเสธทันทีแล้วหันหลังให้เพื่อเดินไปหาคนของตัวเองแต่ถูกมือฉันดึงเอาไว้ เท้าเปล่าวิ่งเข้าไปดักคนตัวสูงเอาไว้

เสนอตัวฉันขนาดนี้ทำไมยังปฏิเสธอีก ที่ผ่านมาก็ทำเหมือนอยากได้ฉันไม่ใช่หรือไง...

พรึ่บ!

“ก็บอกว่าจะรับผิดชอบเองไง! รับผิดชอบทุกอย่างจนกว่าจะมึงพอใจ!”

“แค่นี้ไม่พอ สิ่งที่ไอ้ราชาทำมันเลวทรามกว่านั้น คีย์ไม่ตายก็เกือบตาย สภาพตอนนี้เหมือนตายทั้งเป็น แล้วกูยังเสียหนึ่งชีวิตในท้องไป!” เป็นครั้งแรกตั้งแต่ที่เรารู้จักกันที่ฉันถูกคีตาตะคอกใส่ สายตาและน้ำเสียงดุดันทำเอาหัวใจกระตุกกลัวจนต้องกำมือแน่นยิ่งขึ้น

สภาพของคีย์เป็นยังไงยังไม่มีโอกาสได้เห็น แต่คำพูดของบุคคลที่เป็นพี่ชายที่บอกว่าเหมือนตายทั้งเป็น ยิ่งทำให้หัวใจของฉันดิ่งลงสู่ความเจ็บปวด รู้ว่าตัวเองผิดทุกอย่างแต่ฉันไม่มีทางเลือกอื่นที่สามารถรักษาชีวิตน้องได้นอกจากวิธีนี้...

“จะให้ตายแทนราชาก็ได้ แต่อย่าทำอะไรน้องกูได้มั้ย!”

“แล้วน้องกูล่ะ! ชีวิตน้องมึงมีค่าแค่คนเดียวเหรอควีน!” คีตาตะคอกกลับเสียงดังและน่ากลัว แต่เวลานี้อารมณ์ของทั้งสองมันเดือดดาลเกินกว่าจะมีอะไรมาหยุดได้

“คีย์มีค่ามากกว่าชีวิตราชา แต่ในฐานะพี่ไม่สามารถปล่อยให้มันตายได้มึงช่วยเข้าใจกูหน่อยได้มั้ย รับปากสิว่าจะไม่เอาถึงตาย!” ขอแค่รับปาก... แม้รู้ดีว่าสิ่งที่ร้องขอไปนั้นคีตาไม่มีทางทำให้แน่นอน

“กูเอาตายแน่นอนมึงสบายได้เลย แล้วจะไม่ได้ให้ตายทันทีด้วย...คำขอของมึงไม่ได้ผลควีน” สายตาของคีตาในเวลานี้ช่างน่ากลัวและเยือกเย็นอย่างที่ฉันไม่เคยสัมผัสมาก่อน

เขาพร้อมทำอย่างที่ปากพูดแน่นอนขอเพียงแค่ตามน้องชายฉันเจอ การซื้อเวลากำลังจะใช้ไม่ได้ผลด้วยเพราะสายตาของคนตัวสูงมองเลยไปด้านหลังนั้นกำลังออกคำสั่งของลูกน้อง ให้ค่อย ๆ ออกจากพื้นที่ของฉัน โดยที่อีกฝ่ายก็ใช้ตัวเองเป็นตัวดึงความสนใจฉันเอาไว้เช่นเดียวกัน

“ใครก้าวขาออกจากพื้นที่ของฉันไม่ต้องเก็บไว้สักคน!” เสียงประกาศก้องของผู้หญิงเพียงคนเดียวในที่นี้ มันดังมากพอที่จะทำให้ทุกขาที่กำลังจะก้าวเดินต้องหยุดชะงัก ปลายกระบอกปืนจากคนของฉันหันจ่อไปทางคนของคีตาอีกครั้งอย่างพร้อมเพรียง

นัยน์ตาคมของคีตาละมองจากด้านหลังกลับมาให้ความสนใจที่ฉันอีกครั้ง คำสั่งที่ออกมามันก็พอจะบ่งบอกได้ว่ารู้ทันอีกฝ่ายเป็นอย่างดี และในที่นี้ฉันมีอำนาจสูงสุดเพราะเป็นที่ของตัวเอง

“....” สายตาทั้ง 2 คู่จ้องมองกันอย่างไม่มีใครยอมใคร เรื่องระหว่างเราในวันนี้ทำให้ลูกน้องต่างมองหน้ากันด้วยความหวาดหวั่นใจไม่น้อย เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เรามีปัญหากันซึ่งหน้า

“แลกด้วยชีวิตกูนี่ไงคีตา...แลกทั้งหมดของชีวิตเลยแลกกับราชา แล้วอยากจะทำอะไรก็เชิญ” ฉันพยายามพูดด้วยน้ำเสียงในระดับปกติ มือทั้ง 2 ข้างกำแน่นฝังเล็บยาวจิกลงบนเนื้อยิ่งขึ้น แต่ไม่ว่าจะกำมือแน่นมากแค่ไหนฉันกลับไม่ได้รู้สึกเจ็บสักนิด

“แน่ใจ? ข้อเสนอแบบนั้นแน่ใจนะ” น้ำเสียงของคีตาที่ใช้ตั้งคำถามครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งแรก ให้ความรู้สึกที่แตกต่างกันและรู้สึกถึงบางสิ่งในแววตาที่จ้องมา ขายาวก้าวเดินไล่ต้อนเข้ามาประชิดตัวแต่เวลานี้ฉันไม่มีสิทธิ์แสดงความกลัวออกมาอีกต่อไป

“อือ” เสียงขานตอบกลับในลำคอสั้น ๆ มอบให้กับอีกฝ่าย ในหัวก็เอาแต่คิดถึงเรื่องน้อง ราชาออกไปจากเกาะได้หรือยัง...ปลอดภัยหรือเปล่า

“....” บรรยากาศความเงียบรอบตัวทำให้กลับมาสนใจที่ร่างสูง เราต่างจ้องตากันไม่มีใครหลบสายตาใคร เวลานี้ทุกคนรอบตัวหยุดนิ่งราวกับถูกหยุดเวลา ไม่มีใครกล้าขยับตัวรวมไปถึงคนตรงหน้าด้วย

“หรือจะให้เจอแบบเดียวกับที่คีย์เจอก็ได้” ฉันสามารถรับผิดชอบได้เท่านี้จริง ๆ ไม่มีอะไรจะแลกแล้ว...

(คีตา)

“หรือจะให้เจอแบบเดียวกับที่คีย์เจอก็ได้”

เสียงหวานนิ่งเรียบที่พูดประโยคนี้ออกมา เหมือนค้อนทุบลงกลางอกซ้ำแล้วซ้ำเล่า การกระทำของอีกฝ่ายยิ่งทำให้ความรู้สึกของเขาเหมือนพังทลายลง

ความผิดหวังในตัวของผู้หญิงตรงหน้าอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ควีนที่เขารู้จักคือผู้หญิงที่ไม่ยอมให้เรื่องผิดมาเป็นสิ่งที่ถูกต้อง อะไรที่ผิดก็ว่ากันไปตามผิดแต่ครั้งนี้เธอกลับปกป้องน้องชายสุดชีวิต

ผิดถูกรู้ดีอยู่แก่ใจ แต่เลือกที่จะช่วยน้องชายให้หนีรอดไป...

ข้อเสนอมากมายที่ออกจากปากก็มีแต่คำว่าควีนจะยอมรับผิดชอบสิ่งที่ราชาทำทั้งหมด ซึ่งเขาไม่ได้ต้องการแบบนั้น ตอนนี้เหมือนคนที่ถูกทุบซ้ำแล้วซ้ำเล่าลงกลางอกจุกจนแทบพูดอะไรไม่ออก ทั้งเรื่องของน้องสาว หลานที่ไม่สามารถช่วยชีวิตเอาไว้ได้

แล้วเพื่อนและผู้หญิงเพียงคนเดียวที่เขารู้สึกดีด้วยเลือกช่วยคนผิดอีก ความรู้สึกดีที่เคยมีเวลานี้มันหายไปจนหมดสิ้น ไม่หลงเหลืออะไรอยู่เลย ความโกรธความแค้นในใจเข้ามาแทนที่ โดยไม่ได้มองอีกฝ่ายเป็นเพื่อนอีกต่อไปด้วยซ้ำ

“....” ข้อเสนอของควีนเขายังไม่ให้คำตอบอะไรกลับไป เอาแต่จ้องหน้าอีกฝ่ายอยู่เป็นนาทีซึ่งเธอก็มองมาเช่นเดียวกัน

“พรุ่งนี้จะเริ่มไปดูแลคีย์...”

“ไม่ต้องเสนอหน้า” เสียงทุ้มต่ำพูดแทรกขึ้นก่อนที่ควีนจะพูดจบประโยค ดวงตากลมฉายความตกใจออกมาเมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูด

ก็มันเป็นครั้งแรกที่เขาพูดกับควีนแบบนี้...

“....” มือเล็กทั้ง 2 ข้างกำแน่นแล้วกำลังสั่นจนสังเกตเห็นได้ ไม่รู้ว่ากลัวหรือกำลังโกรธกับคำพูดเขาหรือเปล่า แต่ตอนนี้สถานะของควีนไม่มีสิทธิ์จะแสดงออกทางอารมณ์ต่อเขา ไม่มีสิทธิ์โกรธหรือไม่พอใจใด ๆ ทั้งสิ้น

“แล้วที่เสนอมา...ได้”