“อือ”
เสียงหวานขานตอบกลับในลำคอเป็นอันว่าเข้าใจในคำสั่งของคนตรงหน้าอย่างชัดเจน แม้ว่าภายในใจจะรู้สึกหมั่นไส้กับคำพูดของคีตาอย่างมาก สุดท้ายแล้วก็ทำได้เพียงแค่แสดงออกนิ่งเฉย ไม่ทุกข์ร้อนและไม่สนใจประโยคที่ได้ยิน
แต่ว่าถ้าฉันมีโอกาสเมื่อไร จะยื่นมือไปตบปากสักทีแบบไม่ออมแรงเลย!
“และในความหมายของคำว่าอยู่ด้วยกันตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงก็คือการที่เราทั้งคู่จะไม่ออกจากบ้านหลังนี้ นอกซะจากถฉันไปธุระที่ไหนเธอก็ต้องไปด้วย” สิ่งที่ตัวเองเสนอไปตอนแรกมันถูกบิดเบือนอีกครั้งด้วยตัวของผู้รับข้อเสนอเอง ฉันหันหน้ากลับไปสบตากับเขาอีกครั้ง คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจกับสิ่งที่ฝ่ายพูดออกมา
“นายไม่จำเป็นต้องอยู่เฝ้าฉันขนาดนั้นก็ได้ ลูกน้องมีมากมายก็สั่งให้จับตาดูเอาสิไม่หนีไปหรอกน่า บอกว่ายี่สิบสี่ชั่วโมงก็คือยี่สิบชั่วโมง” เพราะในความหมายที่แท้จริงที่ฉันหมายถึงคือการที่ตัวเองอยู่ในบ้านหลังนี้ ส่วนคีต
