รุจีหันไปมองตาด้วยความสำนึก เธอไม่เคยคิดเลยว่าตาเทิดจะรักจะห่วง เพราะตามีแต่จะด่ากับบ่นเธอด้วยถ้อยคำ ไม่ดี ไม่เคยมองย้อนไปเลยว่าใครกันที่ดูแลเธอมาแต่เล็กจนเติบใหญ่
เช่นเดียวกับที่นายเทิดมองหลาน ดวงตาของชายวัยกลางคนฝ้าฟางไปด้วยน้ำตา ส่วนหนึ่งที่หลานเป็นแบบนี้ก็เพราะเขาเหรอนี่ เขาที่ไม่เคยพูดจาดี ๆ ไม่เคยมอบความรักความอบอุ่นดี ๆ ให้หลานเลยสักครั้ง
“ ตา หนูขอโทษ ” รุจีเอ่ยขึ้นพร้อมยกมือขึ้นแล้วก้มกราบ ตาเทิดเอื้อมมือไปลูบศีรษะของหลานด้วยมือสั่นเทา
“ ตาก็ขอโทษเอ็งเหมือนกัน ”
“ ทีนี้ก็เริ่มต้นใหม่กันซะนะ จากนี้เวลามีอะไรให้มาคุย ให้ปรึกษา มีอะไรไม่ให้คิดเองเออเอง เราต้องคุยกัน เพราะฉันถือว่าทุกคนเป็นสมาชิกในครอบครัวของฉัน เราจะไม่ทอดทิ้งกัน ”
และเรื่องราวในวันนั้นแม้จบลงได้ด้วยน้ำตาของหลายคน หากแต่เป็นน้ำตาของความปีติ ความเข้าใจ จริงอยู่ อาจม
