“หม่อน!” เสียงใครบางคนร้องเรียกใบหม่อนจากด้านนอก
“โชน โชนเหรอ!”
“ใช่ หม่อนรอแป๊บนะ มีคนเอาเหล็กมาเกี่ยวประตูไว้ เดี๋ยวโชนขอพยายามเอาออกก่อน”
ใบหม่อนได้ยินเสียงโชนพยายามงัดแงะอะไรสักอย่างที่ประตู ไม่กี่นาทีต่อมาประตูห้องน้ำก็เปิดออก โชนโผเข้ามากอดปลอบใจใบหม่อนทั้งที่เธอไม่ได้ร้องขอ
“หม่อน ตกใจมากไหม”
“นิดหน่อย” ใบหม่อนตอบขณะพยายามเอาตัวออกมาจากอ้อมแขนของโชน
“กลับกันเดี๋ยวโชนไปส่ง”
“เดี๋ยวหม่อนกลับกับวิกเตอร์-”
“วิกเตอร์กลับไปแล้ว โชนเห็นเขาขับรถออกไปกับควินตัน”
ใบหม่อนขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ
“โชนรู้ได้ไงว่าหม่อนอยู่ที่นี่”
“…เอาตรงๆ นะ โชนอยากเจอหม่อน โชนเลยไปดักเจอที่คณะ โชนรอตั้งนานก็ไม่เจอ โชคดีที่มีนักศึกษาบอกว่าเห็นหม่อนที่โรงยิม โชนเลยตามมา” โชนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“….ก็ ขอบคุณนะ”
“ไปหม่อน รีบไปจากที่นี่เถอะ มีคนตั้งใจแกล้งหม่อนแน่ๆ”
“อื้อ งั้นหม่อนไปเอาของในล็อกเกอร์ก่อนน
