วิกเตอร์มองดูบอดี้การ์ดของเขาเอาดอกไม้ไปวางที่หลุมศพของใบบัว ดูจากเศษใบไม้และวัชพืชก็รู้ว่าไม่ค่อยมีใครมาหาเธอนัก
วิกเตอร์จ้องมองชื่อบนหลุมศพนั่น
เด็กผู้หญิงที่น่าสงสาร ตั้งแต่ตอนมีชีวิตอยู่จนกระทั่งตอนเสียชีวิต
ใบบัวเป็นเด็กกำพร้า เธอโตในสถานสงเคราะห์เด็กที่ครอบครัวของเขาอุปถัมภ์อยู่ เขาเคยเจอเธอสองสามครั้งตอนครอบครัวพาไปเลี้ยงอาหารกลางวันและมอบทุนการศึกษา พออายุของเธอเข้าเกณฑ์เรียนมัธยม เธอก็ได้รับทุนจากครอบครัวของเขาให้เข้าเรียนในโรงเรียนเอกชนชื่อดังซึ่งก็เป็นโรงเรียนเดียวกับเขา
เธอไม่ค่อยมีเพื่อนนัก เมื่อเธอเจอเขา เธอก็นึกว่าเขาเป็นเพื่อน เธอพยายามเข้าหาเขา แม้จะถูกรังแกแต่เธอก็ยังอยากอยู่กับเขา
“ฉันนึกแล้วว่านายต้องอยู่ที่นี่”
“ฉันบอกเธอแล้วใช่ไหมว่าอย่ามาอยู่ใกล้ฉัน”
“ทำไม นายหวั่นไหวเหรอ”
“เธอจะซวย!”
“ชีวิตฉันซวยมาเยอะแล้ว จะซวยอีกนิดจะเป็นไร ฉันแค่อยากมีเพื่อน นายเป็นเพื่อ
