วิกเตอร์กลับมาถึงเพนท์เฮ้าส์อันใหญ่โตโอ่อ่าหรูหรา
ใหญ่โตพอให้หลายคนอยู่ได้
ทว่าก็มีแค่เขาคนเดียวที่อยู่ที่นี่ ไม่มีใครอื่นนอกจากเขา…
พ่อ แม่ สอนให้เขาเข้มแข็งและพึ่งพาตัวเองตั้งแต่อายุสิบแปด
ห้ามร้องไห้ ห้ามแสดงออก
พ่อเขาที่ว่าเย็นชา เจอแม่เขาเข้าไปยิ่งกว่าขั้วโลกเหนือ
การที่เขาเย็นชาจึงไม่ใช่เรื่องแปลกเพราะมันถ่ายทอดมาจากการเลี้ยงดู
ตอนเด็กๆ เขาเคยล้ม เขาร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด แต่แม่ของเขาก็แค่นั่งมอง ไร้การปลอบโยนใดๆ
พ่อก็กรอกหู เป็นลูกผู้ชายต้องเข้มแข็ง
ชีวิตของเขาไม่ค่อยมีเพื่อนนัก พ่อกับแม่ชอบบอกว่าทุกคนที่เข้าหาเขามักจะหวังประโยชน์ทั้งนั้น
ใบบัวก็เช่นกัน… แต่เธอก็จากไปแล้ว หลังจากนั้นชีวิตของเขาก็กลับเข้าสู่ภาวะปกติที่น่าเบื่อหน่าย
พ่อแม่เย็นชาไม่แสดงความรัก คนอื่นๆ เทิดทูน ยกยอราวกับเทวดา ชีวิตหรูหราสะดวกสบาย มีพร้อมทุกอย่างยกเว้นคนที่จริงใจ…
เขาไม่เคยเปิดใจให้ใครเข้ามา
