“เอวา” ริมฝีปากแห้งผากขยับ
“คุณลุง!” เสียงเรียกที่คุ้นเคย ครูสเลื่อนสายตาหันไปมอง เด็กชายตัวเล็กเดินเข้ามา ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ครูสมองตามการเคลื่อนไหว
“เธอเป็นใคร?” เสียงแหบพร่าไร้ซึ่งเรี่ยวแรงเอ่ยกลับไป
! เด็กน้อยมีอาการตกใจ เท้าเล็กๆหยุดขยับ ครูสเลื่อนหน้าหันไปอีกทางไม่สนใจเด็กที่เขาเอ่ยถามแล้วไม่ตอบ ดวงตาคมยังคงเปิดอยู่แต่ข้างในมันช่างว่างเปล่าเหลือเกิน
“นายครับ” ครูสเลื่อนสายตากลับไปยังทิศทางเดียวกับที่เด็กน้อยยังยืนอยู่ เปาโลยืนอยู่ด้านหลังเด็กคนนั้น
“เปาโลเอาเด็กหลงทางไปหาพ่อแม่เถอะไป เห็นแล้วรำคาญลูกตา” เสียงแหบพร่าเอ่ยต่ออีกครั้งเมื่อเห็นว่าเด็กยังอยู่
“นายหมายถึงคุณเดม่อนเหรอครับ?” ครูสมุ่นคิ้วจ้องเด็กชายตรงหน้า
“ฉันต้องรู้จักเด็กคนนี้ด้วยเหรอ”
!!!! อาการที่เกิดขึ้นทันทีของเปาโล
“สรุปแล้วเจ้านายผมเป็นอะไรครับ” เปาโลเอ่ยถามหมอทันทีที่เดินออกมาจากการตรวจร่างกายของครูส
“ผม
