โรงพยาบาล บีเจซี กรุงเทพมหานคร
ชลนทีกลับมาจากฮ่องกงและพักผ่อนที่บ้านเพียงวันเดียวเธอก็ทำงานต่อทันที เพราะเดือนนี้เธอต้องใช้วันหยุดสำหรับเดินทางไปงานแต่งงานของอลินและชานป๋อหลินอีกในช่วงปลายเดือน
หมอสาวคิดว่ามีคนในแผนกมองเธอด้วยสายตาค่อนข้างแปลกไป โดยเฉพาะยามที่มีศรัณย์อยู่ด้วย ตอนนี้เธอกับเขานั่งกินอาหารกลางวันที่ร้านอาหารภายในโรงพยาบาลด้วยกัน
“วันนี้เรารู้สึกแปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้แซม เหมือนมีคนอยากพูดอะไรแต่ไม่กล้าพูดด้วย”
“คิดมากไปเองหรือเปล่า” ศรัณย์ดูบางอย่างในจอมือถือก่อนจะเงยหน้ามาตอบเธอ
“เปล่านะ”
“น้ำช่างสังเกตมากไปแล้ว... ว่าแต่ไปอเมริกาเป็นยังไงบ้าง ไม่เห็นส่งข่าวมาเลย มีแวต่ไอ้กันต์ส่งรูปมาให้ดู ตอนกลับก็ไม่บอก”
“ก็ตอนนั้นยุ่งๆ อยู่น่ะสิ” เธอบอกพร้อมยิ้มเจื่อนๆ นึกถึงว่าตอนไปอเมริกาเธอหายการติดต่อและผิดปรกติไปเพราะเอาแต่ปวดหัวกับการเจอชานป๋อเสียนทุกที่ที่ไป แม้แต่ตอนที่อยู่ฮ่
