สัปดาห์ต่อมา
ในตอนสายของวันหนึ่ง ที่บริเวณด้านหน้าประตูทางเข้าฟาร์ม จู่ๆ ก็เกิดเรื่องราวไม่คาดฝันให้จำปาต้องตกใจจนใบหน้าสะสวยนั้นซีดเซียวราวกับหน้ากระดาษที่ปราศจากตัวอักษร
“พระเจ้า…”
หล่อนอุทานเบาๆ พลางยกมือขึ้นทาบอกด้วยความลืมตัว เมื่อพบว่าสองสามีภรรยาในวัยห้าสิบกว่าปีที่เหลือบไปเห็นเข้าโดยบังเอิญนั้นก็คือ ‘ป้าช้อย’ กับ ‘ลุงเข้ม’ นั่นเอง
‘สองคนนั่นมาทำอะไรที่นี่…?’
จำปาถามตัวเองด้วยความสงสัย จิตใจเริ่มครุ่นคิดเป็นกังวลขึ้นมาทันที กับการพบกันอย่างไม่คาดฝันของคนที่หล่อนลืมไปแล้วด้วยว่าเคยมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้
หากนับจากระยะเวลาครั้งสุดท้ายที่เจอหน้ากัน กระทั่งล่วงเลยมาจนถึงวันนี้ก็สิบห้าปีล่วงมาแล้ว แม้ว่าวันเวลาจะเปลี่ยนแปลงใบหน้าของสองสามีภรรยาไปมากเสียจนจำปาแทบจำไม่ได้ หากแต่ดวงตาของทั้งคู่ที่เหลือบแลมาทางหล่อนด้วยความสงสัยไม่ต่างกัน ก็ทำให้จำปามั่นใจเหลือเกิน… ว่าหล่อนจำคนไม่
