EP.5 ไปตาย!
1535 คำ
เพียะ ผัวะ เสียงรุมตบดังสนั่น ก่อนที่อีกฝ่ายจะกระชากผมของวาดฝัน
"ไงแม่คนเก่ง! ได้ข่าวว่าปากเก่งดีนิทั้งๆ ที่เพิ่งย้ายมาเรียนกล้าดีนักนะ" เสียงผู้หญิงคนหนึ่งเอ่ยขึ้น ก่อนจะรุมกระทืบวาดฝันต่อ
"อึก อัก" วาดฝันจุกจนพูดไม่ออก เธอนอนแนบกองกับพื้นจนแน่นิ่งไป
“เอาไงดีเกล จะเชือดเลยไหม”
“แค่สลบพอเพราะโซน A สั่งมาว่าเอาแค่สั่งสอน”
“พวกเธอมันเลวป่าเถื่อนที่สุด!” วาดฝันร้องตะโกนออกมา
“ปากดีจังนะ” เกลแสยะยิ้มอย่างชอบใจ เธอจิกดึงทึ้งผมวาดฝันให้ยืนขึ้นมาอย่างแรง ก่อนจะจับหัววาดฝันกระแทกเข้ากับของตกแต่ง
"อ๊าา ฮืออ ฮึกก" วาดฝันร้องออกมาอย่างเจ็บปวดถึงอย่างนั้นเธอก็พยายามข่มเสียงร้องของตัวเองเอาไว้พร้อมกับจ้องหน้าอีกฝ่ายตาเขม็ง
“ใจสู้ดีนะ! จัดการมัน” เกลสั่งลูกน้องคนอื่นๆ เสียงเรียบ
สภาพหน้าที่มีรอยตบจนเลือดกบปากพร้อมกับคิ้วที่แตกเล็กน้อยเพราะถูกกระชากลากมาโขกกับเสาจนข้าวของร่วงหล่นกระจายเต็มพื้น
ผู้หญิงนับสิบคนรุมตบตีจนเสื้อผ้าวาดฝันขาดรุ่ยพร้อมกับผมเผ้าที่รุงรังยับเยิน สุดท้ายวาดฝันก็ทนความเจ็บปวดไม่ไหวจนสลบไป
"ปากดีนักครั้งหน้ามึงโดนรุมโทรมจนแหกเเน่" เสียงของเกลหัวหน้าแก๊งเชอรี่ที่คุมพวกผู้หญิงเอ่ยขึ้นอย่างสะใจ
ไม่นากนักเสียงกริ่งเข้าเรียนก็ดังขึ้น
ห้องน้ำ
"ฮืออ ฮึบ ไม่ได้เราต้องเข้มเเข็งพ่อป่วยอยู่แล้ว...จะบอกแม่ยังไง ฮืออ" วาดฝันลากสังขารตัวเองเข้ามาในห้องน้ำ สภาพของเธอยับเยิน หลังจากส่องกระจกเธอก็รีบล้างหน้าปล่อยผมที่มัดลงให้สยายปิดบังใบหน้าที่บอบช้ำของตัวเองไว้
เวลาบ่ายโมงตรง
"วันนี้มีนัดระบายอารมณ์กันนะครับ นายน้อยสตรีที่เราคัดมาจะทำให้นายน้อยปลดปล่อยได้เต็มที่เชิญเลือกตามสบาย" ชายวัยชราคนสนิทของตระกูลเอ่ยขึ้นพร้อมคำนับ
วันระบายอารมณ์คือวันเสพสมราคะที่จะปลดเปลื้องตัณหาให้ร่างกายสมดุลขึ้น ทางตระกูลจะซื้อหญิงสาวที่พร้อมตายในราคาสูง ทั้งมีประสบการณ์และยังบริสุทธิ์ให้ลูกชายในตระกูลเอาไว้เลือกเพื่อระบายอารมณ์ความใคร่ในทุกๆ เดือน
เขาถูกสั่งให้เลือกและมีเพศสัมพันธ์ตั้งแต่อายุสิบห้าเพื่อความเก่งในทุกด้าน
ผู้หญิงทั้งหมดยืนขึ้นพร้อมกับแก้ผ้าจนร่างกายเปลือยเปล่า
"เอาไงดีวันนี้คนซ้ายก็มาจากเจแปน อีกคนก็ไทยแท้เลือกไม่ถูกจริงๆ" เสียงพีทักขึ้นขณะสะกิดเบสที่นั่งอยู่ตรงกลาง
เมื่อสาวน้อยในกลุ่มเห็นเบสที่นั่งมองเธออยู่เธอก็ได้แต่ตกตะลึงก่อนจะเตรียมเดินหนีออกจากที่นี่ทันที
"ห้ามไปไหนทั้งนั้น ต้องรอการคัดเลือกนี้เสร็จก่อน" อาจารย์คนหนึ่งดึงเเขนวาดฝันไว้
“ค่ะ...” วาดฝันก้มหน้าตอบหลบสายตาคมกริบที่กำลังทิ่มแทงเธออยู่
"เชิญเลือกเลยครับนายน้อย" ชายชราพูดย้ำก่อนจะโค้งตัวด้วยความเคารพ
“เบส เบส! มองอะไรอยู่วะ" ทูพูดพลางสะกิดแขนเตือนสติเบสที่เหม่อลอยอีกครั้ง
“พวกแกไปเลือกก่อนเลย” เบสพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำราวกับไม่สบอารมณ์อยู่
เมื่อเลือกเสร็จคนของตระกูลก็กลับไปเเละส่งสาวที่ถูกเลือกไปรอที่โรงเเรมหรู
โดยไม่รอช้าเบสกระโดดลงจากที่นั่งแล้วเดินก้าวขาเร็วๆ เข้าหาวาดฝันที่เตรียมจะหนีอยู่
ผลึก!
"อื๊อออ อืม!" วาดฝันสะดุ้งเฮือกเธอตกใจเสียจนสะอึกออกมาเมื่อถูกชายหนุ่มคว้าข้อแขนไว้
“ไปทำอะไรมา...”
“คะ…คือ”
“ฉันถามว่าไปทำอะไรมา!”
เบสจับคางเล็กให้เงยขึ้นและปัดผมที่ปิดบังใบหน้าออก เผยให้เห็นทั้งซ้ายและขวาของใบหน้ามีรอยเล็บและรอยเเดงอยู่ ตรงมุมปากก็มีเลือดเเห้งติดอยู่แถมข้างตาก็บวมช้ำไปหมด
"ไปลากตัวมันมา" เบสหันไปพูดกับเพื่อนที่นั่งอยู่ พวกเขาจึงรีบเเยกย้ายไปตามหาคนที่ลงมือทันที
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
ฮื๊อออ อื๊อออ
"พวกเชอรี่ทำอะไรโดยที่ไม่ผ่านฉันเลยเหรอ" เบสพูดขณะเดินตรงเข้ามาอย่างเย็นชา
“มันคงได้รับคำสั่งมาจากใครสักคนไอ้เจไปสืบอยู่” พีเอ่ยหลังจากคุยกับเจผ่านมือถือ
“งั้นมาเล่นเกมกระดานกันก่อนดีกว่า!” เบสเผยรอยยิ้มที่ใครเห็นก็ต้องขนลุกออกมา
เกมกระดานในคำพูดของเบสคือการนำคนมามัดติดแป้นไม้เอาไว้ เเขนและขาจะถูกกางออกแล้วมัดด้วยเชือกหนา ปากเองก็ถูกอุดไว้ด้วยผ้าจนส่งเสียงร้องไม่ได้
อีกฝ่ายพยายามร้องท้วงอย่างสั่นกลัวขณะที่น้ำตาของเธอก็ไหลอาบทั้งสองแก้ม
"เกล เธอชื่อเกลสินะ...เป็นหัวหน้าเชอรี่มาตั้งแต่ปีก่อนแต่แปลกที่จำไม่ได้เลยแหะ" เบสเข้าใกล้พร้อมกับจ้องมองเกลอย่างกระหายเลือด เขาชักมีดยาวปลายแหลมออกมาจากฝัก
"รุ่นนี้ฉันเพิ่งสั่งทำจากนักดาบฝีมือดี เธอควรดีใจเพราะเป็นคนเเรกที่จะได้ลิ้มลองมันเลยนะ" เบสเเกว่งมันเข้าหาเกลก่อนที่เสื้อผ้าจะถูกฟันออกจนหลุดรุ่ย
"ว้าววว เนียนใช้ได้นะ ฮ่าๆ" เสียงทูแทรกขึ้นมาเมื่อเห็นเนื้อสาวที่ขาวผ่องสะดุดตาของเกล
“จะทำอะไรเธอ...ฉันว่านะ” วาดฝันพูดยังไม่ทันจบมีดยาวปลายแหลมก็ชี้มาที่หน้าผากของเธอ
"ถ้าเธอเอ่ยปากพูดอีกคำฉันจะปักมีดเล่มนี้ตรงหลางหน้าผากเธอซะ" เบสพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังก่อนจะหันกลับมาสนใจเกลต่อ
ฮื๊อออ ฮึกกก
"มือนี้ใช่ไหมที่เป็นตัวปัญหา" เบสเดินเข้าไปใกล้เกลอีกครั้ง
"ฮื๊อออ ฮื้อออ"
เขาบรรจงวางมีดที่ฝ่ามือของเธอเเละเฉือนเข้าเนื้ออย่างช้าๆ เลือดไหลหยดลงพื้นเป็นทางพร้อมเสียงโหยหวนในลำคออย่างเจ็บปวด
"ได้เเล้วตัวคนสั่งไอ้โซน A นี่เอง" เจลากสมุนคุมโซน A มาในสภาพยับเยิน ทั้งเนื้อตัวมีแต่บาดแผลเพราะถูกซ้อมมา
“จัดการมันซะ!” เบสหันไปออกคำสั่งอย่างไม่สนใจการขอร้องอ้อนวอนจากอีกฝ่าย
วาดฝันได้แต่ยืนมองด้วยหัวใจที่เต้นแรงอย่างหวาดกลัวจนแทบจะกระดอนออกมา
"จบปัญหากันเถอะฉันจะสอนให้รู้ว่าใครที่มันทำนอกเหนือคำสั่งฉันมันต้องทรมานขนาดไหน" เบสสะบัดมีดที่เปื้อนเลือดออกแล้วเดินตรงไปที่เกล
อืออ ฮื๊อออ อื๊อออ
มีดถูกยกขึ้นสูงเทียบปลายหัวนมที่ตั้งชูชันอยู่ ใช่แล้วเขากำลังจะเฉือนมันทิ้ง
ในตอนนั้นเองที่วาดฝันทนดูเฉยๆ ไม่ได้อีกต่อไป เธอรีบวิ่งเข้าไปกอดเขาไว้แน่น
"พอแล้วพอเถอะอย่าทำนะสงสารเขา ฮือออ" วาดฝันร้องไห้ฟูมฟายราวกับคนขาดสติ
“มันทำให้เธอเจ็บแท้ๆ ยังสงสารอีกเหรอ...โง่สั้นดี!”
“ถ้าวันหนึ่งเธอมีลูกเเล้วจะเอานมที่ไหนให้ลูกกินถ้านายตัดหัวนมเธอ ฮึกกก ฮือออ”
“โง่ซ้ำโง่ซ้อน ก็แค่ไม่ต้องมีลูกสิ!” เบสพูดเสียงเรียบเสียจนเดาอารมณ์จริงๆ ของเขาไม่ออก
“พอเถอะขอร้องล่ะ ฮึกกกก”
เธอวิ่งไปกอดเขาจากด้านหลังเเน่นแล้วร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาย เพราะเธอทนเห็นผู้หญิงด้วยกันถูกทำทารุณไม่ได้จริงๆ
"จำไม่ได้เหรอ...ที่ฉันสั่งว่าถ้าเธอพูดอีกคำฉันจะเอามีดปักที่หน้าผากของเธอ"เบสหันหน้ามาปะทะสายตาวาดฝันที่ร้องไห้อยู่
“นะ…นายคงไม่ใจร้ายขนาดนั้นใช่ไหม ฮึกกก”
“ถ้าจะให้นับศพที่ฉันฆ่านั่งนับทั้งเดือนยังไม่ครบเลยนะ” เบสพูดเสียงเรียบราวกับมันเป็นเรื่องธรรมดาอย่างการดื่มน้ำเปล่า
“!!!”
เขาถูกสั่งให้ฆ่าคนตั้งแต่อายุสิบสองแต่คนที่เขาฆ่าล้วนเป็นคนคดโกงบ้านเมืองและทุกศพที่เขาลงมือก็ล้วนมีแต่คนเลวทั้งนั้น
"แต่ฉันกลัวว่าเลือดของเธอจะเปื้อนพื้นที่นี่เปล่าๆ" เบสพูดขณะยื่นมีดให้เพื่อนเก็บไว้
“นายจะไม่ฆ่าฉันแล้วใช่ไหม” วาดฝันรีบปาดน้ำตาพร้อมกับส่งรอยยิ้มที่ฝืนออกมาให้
“ฉันจะพาเธอไปฝังเลยต่างหาก!”
“...”
เบสตรงเข้ามาอุ้มวาดฝันพาดบ่าโดยไม่ทันที่เธอจะได้ตั้งตัว
"ว้ายย! ฮืออ ปะ...ปล่อยนะ"
บนรถ
"ปะ...ไปไหน..." สาวน้อยใจเต้นระรัวถามด้วยเสียงที่สั่นเครือ
“ไปตาย!”
- ผู้เขียน
