เอี๊ยดด
ชายหนุ่มขับตรงมาที่บ้านหลังหนึ่งซึ่งเป็นโทนขาวและมีสระน้ำหรู เขาขับเข้าไปจอดในโรงรถที่เป็นระบบอัตโนมัติประตูจึงค่อยๆ เลื่อนเปิดขึ้นเอง พอรถจอดสนิทประตูก็เลื่อนปิดลงทันที
"จะลงเองหรือให้ลาก!" เบสหันไปถามวาดฝันที่นั่งเบาะข้างคนขับ
“ละ...ลงเอง”
ในบ้าน
"บ้านนายเหรออยู่คนเดียวใช่ไหม" วาดฝันถามช้าๆ ขณะมองไปรอบบ้าน
“อื้ม รู้ได้ไง?”
“ก็ดูเงียบๆ แล้วข้าวของก็มีแต่ของเรียบๆ ดูแพงแต่ไม่มีสีสัน คงไม่มีคนอยู่ด้วยแหละ”
“แสนรู้จักนะ!” เบสกระชากแขนวาดฝันอย่างแรง
"อัก"
“ทำไมเธอถึงชอบละเมิดคำสั่งฉัน!”
“คำสั่งอะไร...ห้ามพูดอะเหรอ แต่นายกำลังจะทารุณเธอนะ”
“ฉันเกลียดผู้หญิงที่อ่อนแอเรื่องมากที่สุด!”
“คนที่ไม่มีทางสู้กับคนที่สู้แต่ไม่มีทางชนะมันต่างกัน”
“แล้วเธอเป็นแบบไหน...”
“สู้แต่ไม่มีทางชนะ”
“สู้เหรอ?”
วาดฝันถูกกระชากไว้ในอ้อมกอดของเขา ตอนนี้เธอถูกรัดแน่นจนร่างเล็กร้องสะอึกออกมา
"งั้นมาเล่นเกมกันดีกว่าถ้ารอดก็รอด ไม่รอดก็ตาย อีกอย่างหมู่บ้านนี้มีเพียงบ้านของฉันหลังเดียว ต่อให้ร้องโหยหวนแค่ไหนก็ไม่รบกวนคนอื่นหรอกนะ ถ้าคิดหนีฉันจะยิงเธอทิ้งซะ" เบสผละออกพร้อมเดินไปที่ห้องใต้บันได
“แม่จ๋าพ่อจ๋า ฮือออ” สาวน้อยพึมพำน้ำตาคลอได้แต่เดินตามเขาไป พอมาถึงเธอก็ถูกเขามัดติดกับไม้ไว้
"เกมนี้เธอก็เห็นแล้วใช่ไหมเมื่อกี้ พอโดนเองตื่นเต้นดีไหมละ" เบสถามพร้อมกับขยับไม้
“ฮือออ ฮึก อื๊อ...”
เธอถูกมัดติดไม้กระดานแผ่นใหญ่ แถมเขายังใช้ผ้ามัดปากไว้แน่นทำให้เธอโวยวายได้แค่ในลำคอเท่านั้น มันน่ากลัวจนน้ำตาที่คลออยู่ก็เริ่มจะไหลออกมาอีกครั้ง
ชายหนุ่มแสยะยิ้มก่อนจะใช้กรรไกรตั้งเสื้อผ้าของวาดฝันออก
"อื้ม เคยเห็นแล้วนิไม่น่าตื่นเต้นเท่าไหร่" เบสจ้องร่างกายที่กำลังจะล่อนจ้อนอยู่แล้วพึมพำออกมา
“ฮึกกก อือออ”
“ไม่เคยผ่านมือคนไหนมาเลยเหรอ...แบบนี้คงไม่มีประสบการณ์เท่าไหร่สินะ” เขาพูดก่อนจะเเกะผ้าที่มัดปากวาดฝันออก
"ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย ฮือออ" วาดฝันร้องถามทันที
“การทรมานคนสนุกจะตาย มันคือความเเข็งแกร่งของจิตใจ”
“โรคจิต!”
“ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย เธอรู้ได้ไงว่าฉันโรคจิต” เบสกระตุกยิ้มมุมปากเบาๆ
สายตาของเขาเเปรเปลี่ยนเป็นน่ากลัว ชายหนุ่มค่อยๆ ถอดเสื้อผ้าออกทีละชิ้นจนเหลือเพียงกางขายาวที่สวมใส่อยู่
เขาตรงเข้าไปดูดปากสาวน้อยตรงหน้าก่อนจะผละออกช้าๆ
"ดูดลิ้นไม่เก่งเลยนะ" เบสใช้มือปัดผมที่ปลิวติดตามใบหน้าออก
“ถ้าอยากจะฆ่าก็ฆ่าเลยเถอะ!”
“ตายเร็วไปไม่สนุกหรอกนะ” เบสกระซิบบอก
“ฮือออ”
เสียงร้องไห้โฮดังขึ้นเเม้ว่าเธอจะเม้มริมฝีปากเพื่อไม่ให้ส่งเสียงร้องไห้ออกมาแต่ก็กลั้นแทบไม่ไหวเพราะในใจกำลังกลัวสุดขีด
เพลี๊ยง เบสเขวี้ยงแก้วเหล้ากระแทกผนังบ้านอย่างโมโห
"หยุดร้องไห้ไม่งั้นฉันจะฆ่าเธอตอนนี้" บอกตามตรงว่าเริ่มจะหงุดหงิดกับเสียงร้องไห้ของเธอแล้ว
หลังจากวาดฝันกลั้นร้องไห้สุดชีวิต ชายหนุ่มก็เข้าไปดูดนมสลับสองเต้าของวาดฝันทันที
"ฮืออ อ๊างง อ๊ะ อืม" วาดฝันพยายามกลั้นเสียงร้องเอาไว้แต่ก็ไม่เป็นผล
“อยากฟังเสียงครางของเธอจังเลยว่าเพราะมากแค่ไหน!”
เขาดูดเลียส่วนล่างของเธอก่อนจะสอดนิ้วเข้าร่องแล้วชักเข้าออกรัวๆ
"อื๊มส์ อ๊าาง์ อ๊ะ ไม่.... ฮือออ" วาดฝันหลุดเสียงครางปนร้องออกมาอย่างเจ็บปวด
“รัดนิ้วเเน่นดีจัง! ถ้าเจอท่อนลำของฉันจะรัดขนาดไหนเนี่ย!”
พูดเสร็จเขาก็งัดท่อนออกมา จนเสียงหายใจของวาดฝันติดขัดเมื่อได้เห็น เพราะปลายหัวของท่อนมีปุ่มแปลกๆ หลายเม็ด ท่อนที่ใหญ่และยาวกำลังแข็งชูชันสู้อย่างน่ากลัว
"อ๋อ ลืมบอกว่าของฉันฝังมุกนะ พอเข้าไปข้างในตัวเธอมันจะทำปฎิกิริยากับเม็ดเล็กๆ ระหว่างทางเข้าร่องด้วย" เบสพูดเสียงเรียบ
“มันต้องเจ็บแน่ๆ ใช่ไหม ฮืออ ฮึก”
“ต้องร้องขอชีวิตเลยละ...วาดฝัน!”
เสียงทุ้มต่ำพูดใกล้ๆ ด้วยสายตาที่เร้าร้อน เขาจดจ้องมองเข้าไปในดวงตาใสซื่อของวาดฝัน ขณะที่ตอนนี้หัวใจเธอเต้นรัวราวกับปืนกล เพราะไม่เคยคิดมาก่อนว่าครั้งแรกของเธอต้องเจอศึกใหญ่ที่เกินต้านขนาดนี้