ตอนที่.7 ฉี่แตกคาเตียง
1109 คำ
ดวงตาเจ้าเล่ห์คมคายจ้องมองอย่างไม่วางตาแต่ด้วยความมึนของการกระทบกระแทกศีรษะทำให้แป๋วได้ยินไม่ค่อยชัดถนัด
"อะไรนะคะ.." ฉันถามย้ำอีกครั้งเพราะพี่หมอเหมือนจะพูดอะไรอู้อี้ในลำคอ
"เปล่าหรอกไม่มีอะไร"
"พูดอะไรไม่รู้อยู่ในลำคอ"
"อย่าบ่น!เดี๋ยวฉันทำแผลแล้วจะจัดยาให้กินด้วยเผื่อเป็นไข้นี่จะสองทุ่มอยู่แล้วออกมาแม่ไม่ว่าหรือไง"
ผมลุกไปที่ตู้พร้อมกับหยิบกระปุกยามาจัดวางเผื่อเกิดอาการแทรกซ้อนใดๆ
"แม่กลับตอนเช้าหรือไม่ก็กลับตอนเที่ยงเพราะไปเล่นไพ่ ถ้าไม่มีขายไก่แม่ก็จะข้ามวันข้ามคืน" ตอบตามความเป็นจริงส่วนมากฉันจะอยู่คนเดียวมากกว่าจนชิน
"หึ ก็เลยออกมาเที่ยวแรดสินะสมแล้วที่เป็นสก๊อย"
"พี่หมอจะมาเหมาผู้หญิงที่ใส่รองเท้าแตะเสื้อรัดๆ กับกางเกงสั้น เป็นสก๊อยไม่ได้นะคะหนูก็แค่ร้อนอยากใส่เพราะเวลาสวมชุดยาวอึดอัด"
"ก็ถอดซะสิ"
ทันทีทุกอย่างก็หยุดชะงักเมื่อเขาหันกลับมามองพร้อมพูดจากำกวมในขณะที่แป๋วขมวดคิ้วบาง
ก๊อกๆ ก๊อกๆ
สักพักก็มีเสียงเคาะประตูขัดจังหวะของทั้งคู่ คุณหมอจึงเดินออกไปเปิดประตูปรากฏว่าเป็นเพื่อนสนิทที่มาเซอร์ไพรส์จากเมืองกรุง
"ไอ้พวกเหี้ย!! มาตั้งแต่เมื่อไหร่" ผมตกใจพร้อมกับทักทายไอ้เต้กับไอ้พายุเพื่อนสนิทที่สุดของผม
"พวกมึงมากันได้ยังไง..ไม่บอกไม่กล่าวกูก่อนเลยนะเว้ย"
"มาเซอร์ไพรส์!!"
"และเห็นว่าคลินิกมึงยังเปิดไฟอยู่"
ทั้งสองสลับกันพูดก่อนจะแทรกตัวเข้ามาในห้องโดยที่ยังไม่ได้รับอนุญาต
"ใครวะ..อย่าบอกนะเดี๋ยวนี้มึงเล่นของสูง" เมื่อเข้ามาก็เจอกับสาวน้อยสวมใส่ชุดมัธยมมอปลายเดินออกจากห้องตรวจพายุจึงหันมาสาดเสียงใส่เอส "ไอคุกคุกเลยนะไอ้สัส!! ฮ่าๆ"
"คุกเห้อะไรนี่คนไข้กูแล้วเด็กนี่ก็อายุ สิบแปดบริบูรณ์"
"เดี๋ยวๆ คนไข้ก็พอเข้าใจแต่มึงจะย้ำทำไมว่าสิบแปดคิดไรปะเนี่ย"
"คิดหน้ามึงน่ะสิ"
ผมสะดุ้งไม่รู้ว่ามันแซวทำไมจนกระทั่งตัดสินใจเดินไปหาเด็กบ้าพร้อมกับแนะนำ
"สองคนนี้ชื่อไอ้เต้กับไอ้พายุเป็นเพื่อนสนิทของฉันพวกมันคงจะแวะมาหา เอาเป็นว่าเดี๋ยวขอคุยกันก่อนแล้วจะไปส่งเธอกลับไม่รีบใช่ไหม"
"ไม่ค่ะแม่หนูไม่อยู่บ้าน"
"งั้นขึ้นไปรอบนห้องก็แล้วกันเพราะด้านล่างฉันจะคุยกับเพื่อน"
"บนห้อง..."
เกิดมายังไม่เคยอยู่กับผู้ชายสองต่อสองแต่ลืมไปว่าเขาให้ไปอยู่คนเดียวนี่นา.. ขนาดที่ฉันเดินตามที่หมอขึ้นบันไดอย่างช้าๆ เห็นแผ่นหลังเป็นปึกของเขาชายอะไรตัวสูงแถมร่างใหญ่บึกนุกว่าภาพลักษณ์ของการเป็นคุณหมอจะสูงผอมเพรียวบางเสียอีก
แกร๊ก
"ห้ามเดินเพ่นพ่านอย่าค้นข้าวของแล้วอย่าลักขโมยอะไรเข้าใจไหม" ผมหันมาย้ำสาดแววตาดุใส่
"ค่ะ"
"พอพวกมันจะกลับหรือถ้าอีกสักพักฉันจะไปส่งก็ได้"
"แต่หนูดูทีวีได้ไหม"
"เธอก็มีตานิ"
"...."
หลังจากเขากวนตีนใส่ก็เปิดประตูเดินลงออกไปคนอะไรน่ามันเขี้ยวชะมัด
เอาละ! ถึงเวลาสำรวจฉันเดินหาของแปลกประหลาดทุกซอกทุกมุมหมายถึงรูปแฟนหรืออะไรทำนองนี้ เพราะเขาไม่ยอมบอกเลยว่าแต่งงานมีภรรยาหรือมีคนคบหาแล้วหรือยังเวลาพูดเรื่องนี้ทีไรแววตาของเขาดูเปลี่ยนไป แปลกจัง..
สามสิบนาทีต่อมา
แก๊ก
สามหนุ่มเมื่อไม่ได้พบเจอกันนานจึงหยิบไวน์ราคาแพงมานั่งดื่มสังสรรค์
"แถวนี้ไม่มีที่ซื้อกับแกล้มหรือเปล่าวะหิวด้วย" เต้เอ่ยถามเพราะเขาเรียนเชฟทำอาหาร "ถ้ามีเดี๋ยวกูจะจัดให้พวกมึง"
"ถามไอ้หมอสิ"
"มีปะ"
สองหนุ่มหันควับมองหน้าเจ้าของในพื้นที่แม้เขาจะไม่ได้เกิดที่นี่แต่ก็อาศัยอยู่มาสักพัก
"มีตลาดโต้รุ่งอึกฝั่งแต่ก็ต้องเดินทางไปเกือบยี่สิบนาทีเลยนะ"
"งั้นมึงไปกับกู"
"เฮ้ย! ไม่ได้เดี๋ยวกูจะต้องไปส่งแป๋วแหววอีกล่ะ"
"ใครชื่อแป๋วแหวววะ"
เต้ทำหน้างงพร้อมกับเกาหัวหงึกแล้ววางแก้วไวน์ในมืออย่างช้าๆ
"เด็กนักเรียนมัธยมคนนั้นไง..ชื่อแป๋วแหวววุ่นวายกับกูทุกวัน" ผมตอบไปทีเพราะรำคาญก่อนไอ้พายุจะถามย้ำ
"เออแล้วทำไมมึงยังไม่ไปส่งสักที"
"ก็กูเหนื่อยเพิ่งขับรถมาจากตัวเมืองแล้วมาเจอเด็กบ้าเดินอยู่ริมถนนจนเกิดอุบัติเหตุเล็กน้อยตอนกูขับรถก็เลยพามาทำแผล ขอกูพักเหนื่อยไม่ได้หรือไงวะ"
"บ่นเชียวท่าทางจะเหนื่อยจริง ฮ่าๆ"
สรุปพายุกับเต้ต้องเป็นคนออกไปซื้อของเพื่อมาทำอาหารกินกันโดยที่เอสเป็นคนวาดแผนที่ให้ไป
ตึก ตึก ตึก
"ฉันเข้าไปนะ" ผมเดินขึ้นไปเพื่อจะเรียกเด็กบ้าพากลับบ้าน "เธอทำอะไรเนี่ย!!!"
"พรี่หมออออ"
"ฉิบหายละสิ"
ผมจ้องมองไปยังที่เตียงมีกระป๋องเบียร์เกลื่อนกลาดพร้อมกับสภาพที่ดูยับเยิน
"หนูคอแห้งหิวน้ำมากเลยค่ะน้ำของพี่หมอรสชาติยังไงก็ไม่รู้ แต่กินแล้วก็ต้องกินอีกมันไม่อิ่ม"
"นั่นมันเบียร์!"
"กระป๋องสีเขียวๆ ไม่ใช่น้ำสไปทร์หรือไง"
"เบียร์ยี่ห้อนอกก็สีนี้ เฮ้อ จะบ้าตาย"
"หนูร้อนมากมายเลยค่ะทำยังไงดี"
สาววัยใสตาปรือพร้อมกับความมึนเมาที่ถูกโจมตีทำให้เธอนั่งพับเพียบอยู่บนเตียงพร้อมหัวฟัดเหวี่ยง
"อย่าเชียวนะ" ผมหลับตาลงพร้อมกับก้มต่ำปกติเป็นคนมีความอดทนสูงแต่ไม่รู้ว่าทำไมเดี๋ยวนี้ถึงกลายเป็นคนความอดทนโคตรจะต่ำ "มึงโผล่หัวมากูตีนะ"
ในขณะที่ผมพยายามเจรจากับขาที่สามตรงหว่างขาตอนนี้มันเหมือนลุกดันขึ้นมาตุงซิปกางเกงปวดหน่วงชะมัด
"พรี่หมอขาาา หนูมีอะไรจะบอก"
"อะไรอีก"
"อย่าโกรธนะคะ"
"อะไร.."
"หนูฉี่แตกใส่เตียงพี่ตอนนี้เลย แฮ่~"
"!!!!"
- ผู้เขียน
