ในเช้าวันอาทิตย์ บ้านวรรธนะเดชเต็มไปด้วยสีสันสดใส ลูกโป่งฟูฟ่องลอยระยิบระยับทั่วห้องรับแขก มีป้ายผ้าสีพาสเทลแขวนไว้ว่า
“Happy 1st Birthday พาฝันของทุกคน!”
อคิน ใส่เสื้อเชิ้ตลายก้อนเมฆวิ่งวุ่นเป็นเจ้าภาพตัวน้อย เดินถือกระดิ่ง แจกจ่ายคำสั่งเหมือนผู้จัดงานมือโปร
อคินพูดเสียงจริงจัง
“ปะป๊า! ลูกโป่งตรงมุมยังเบี้ยวอยู่! หม่ามี้! น้องยังไม่ใส่มงกุฎเลย! พาฝัน! ห้ามกินเค้กก่อนเป่า!”
ขณะนั้นพายุถือปืนลมเป่าลูกโป่ง
“ได้ครับท่านผู้จัดงาน…แต่ขอหายใจบ้างก็ได้…”
ทอฝันหัวเราะเบา ๆ
“พี่อคินนี่ตื่นเต้นกว่าน้องเสียอีก…”
เสียงหัวเราะคิกคักของ น้องพาฝัน ดึงความสนใจทุกคน เจ้าของวันเกิดนั่งอยู่ในเก้าอี้หัดนั่ง ล้อมรอบด้วยของขวัญสารพัดชิ้น แก้มกลม ๆ แดงอมชมพู กำลังหยิบตุ๊กตาหมีพูขึ้นมาเขย่าอย่างสนุกสนาน
ทันใดนั้น เสียงออดก็ดังขึ้น
อคินตะโกนลั่น
“มาแล้วววว! ปู่! ย่า! ตา! ยาย! มาแล้ววววว!”
ประตูเปิดออก
