เช้าในวันอาทิตย์…แสงแดดอ่อน ๆ สาดผ่านผ้าม่านในห้องนั่งเล่น กลิ่นขนมปังหอมกรุ่นลอยมาแต่เช้า ขณะเสียงหัวเราะของเด็กน้อยเจืออยู่ในอากาศ
กลางพรมสีครีม น้องพาฝัน ในชุดหมีลายหมีพู นั่งมองพี่ชายตัวโต อคิน กับ อาไท ที่กำลังกลิ้งเล่นกันเสียงดังอยู่ไม่ไกล
อคินตะโกนเรียกผู้เป็นน้อง
“ถั่วน้อย~ มาหาพี่เร็ว ๆ! เดี๋ยวพี่จะพาไปวิ่งรอบบ้าน!”
ไทย่อตัวตีมือกับพื้น
“มาเลยหลานสุดแสบ! วันนี้น้าจะสอนเทคนิควิ่งหลบพ่อ!”
พายุพูดเสียงเข้มมาแต่ไกล
“ไม่ต้องสอนอะไรแปลก ๆ เลยไท! แล้วก็อคิน…ห้ามลากน้องไปวิ่งเด็ดขาด น้องเพิ่งลุกยืนเองได้เมื่อวาน!”
ขณะที่ทอฝันเดินมาถือจานผลไม้
“ขอเถอะค่ะ สามคนนั้น ใจเย็นก่อนพาฝันเพิ่งจะสิบเอ็ดเดือน…”
แต่ดูเหมือนเสียงแม่จะเบากว่าความฮึกเหิมของน้องพาฝัน…
เจ้าตัวเล็กจับขอบโซฟา ลุกขึ้นยืนตัวโงนเงน ตากลมแป๋วเป็นประกายเหมือนมีภารกิจสำคัญ!
พาฝันเอ่ยอ้อแอ้
“พี่…”
เสียงเล็ก ๆ ที่เหมือ
