อ้อนใจนั่งวาดภาพในห้องจนกระทั่งจนถึงเที่ยงวัน เธอจึงลงมาทำกับข้าว
ตึ๊ก! เคว้ยง กระลุบ
"ว้ายยยย อ้อนใจ!!" เสียงร้องลั่นของน้ำเมื่อเห็นอ้อนใจตกบันไดนอนกลิ้งอยู่เบื้องล่าง
"ไปทำท่าไหนมาเนี่ย" เมื่อหวังกลับจากเรียนเห็นสภาพอ้อนใจเละเทะ ขาข้างหนึ่งสวมเฝือก "เธอนี่ซุ่มซ่ามจริงนะ"
"หนูรู้สึกเหมือน..."
"อะไร"
"เหมือนมีคนผลัก"
หลังจากที่อ้อนใจสลบมีลุงที่มารับมอเตอร์ไซค์เดินเข้ามาพอดีจึงรีบช่วยหามเธอส่งโรงพยาบาล
"อ้อนใจคงเมาแดดและกินข้าวไม่ตรงเวลาหรือเปล่า" น้ำกอดอกพูดแทรกก่อนที่หวังจะหันกลับมาพูดต่อ
"ก็อาจจะเป็นไปได้นะเธอวาดภาพเยอะเกินไปจนไม่มีเวลาดูแลตัวเอง"
"นั่นสิ..พี่ว่าอ้อนใจพักบ้างเถอะอันตราย"
"ใช่ควรจะพักดูสิขาพิการเลย
หวังอมยิ้มเอ่ยแซว อ้อนใจหันมาทำแก้มป่องน่ารักเข้าใส่อีกแล้ว
"เดี๋ยวพาไปที่ห้องนะ คืนนี้จะค้างด้วยเผื่อเธอปวดฉี่กลางดึก" หวังพาพูดแล้วยกอุ้มอ้อนใจในท่าเจ้าสาว น้ำท
