ตอนที่ 2 แม่ม่ายลูกติด (2)
1192 คำ
วิชญะ ธีระเสถียรในวัยสามสิบหกนั้นดูอ่อนวัยกว่าที่ควรจะเป็น ด้วยรูปลักษณ์ภายนอกนั้นเขาดูราวกับชายหนุ่มวัยยี่สิบปลายๆถึงต้นสามสิบเท่านั้น ใบหน้าหล่อเหลาคมคายนั้นประกอบไปด้วยคิ้วเข้มที่รับกับดวงตาคู่คมวิบวับ ทอประกายมีชีวิตชีวาและเจ้าชู้อยู่เสมอ จมูกโด่งเป็นสันสวยรับกับริมฝีปากหยักหนาที่มีรอยยิ้มขี้เล่นติดอยู่เสมอ ใบหน้าของเขานั้นดูดีไม่ต่างจากวิชยุตม์น้องชายเลยสักนิด หากให้สองหนุ่มแห่งตระกูลธีระเสถียรมายืนเทียบกันนั้น บางคนอาจทักว่าเป็นฝาแฝดกันมากกว่าเสียด้วยซ้ำไป เพียงแต่ว่าวิชยุตม์ผู้น้องจะแลดูอ่อนเยาว์กว่าและเคร่งคหรือมกว่า และที่สำคัญ ไม่เจ้าชู้เท่าคนเป็นพี่ชายเท่านั้น
และเพราะทุกสิ่งที่ประกอบเป็นวิชญะ ไม่ว่าจะรูปร่างหน้าตา การศึกษา หน้าที่การงาน ชาติตระกูล ทำให้เขานั้นเป็นที่ต้องการของหญิงสาวแทบทุกคน แม้เขาจะประกาศแต่งงานไปแล้วเมื่อห้าปีก่อนก็ตาม
แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าวิชญะจะหยุดตัวเองที่ผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแม่ของลูก...เขารู้จักตัวเองดีเกินกว่าจะทำเช่นนั้นได้ แม้เขาจะรักเธอ...ถึงตอนนี้ก็ยังรัก แต่ตอนนี้เธอไม่ได้ให้ความรู้สึกตื่นเต้นแก่เขา ไม่ได้ทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงในยามเข้าใกล้ ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกราวกับหนุ่มน้อยที่เริ่มริมีความรักครั้งแรกได้อีกต่อไปแล้ว...
วิชญะไม่โทษว่ามันคือความผิดของใคร...เพราะแม้ตัวเขาเองเขาก็คิดว่าตนไม่ผิด ถึงแม้เขาจะเจ้าชู้ จะมีผู้หญิงคนอื่นผ่านเข้ามาในชีวิตมากมาย แต่เขาก็ยกย่องให้เธอเป็นภรรยาหลวง เป็นคนที่เขาเลือกแต่งงานด้วย
แต่...ในวันนี้ทุกสิ่งกำลังเปลี่ยนไป
วิชญะรู้สึกได้ถึงหัวใจที่เต้นแรงอีกครั้งยามเมื่อได้พบหน้าของหญิงสาวคนนั้นครั้งแรก
หญิงสาวที่ถึงแม้เธอจะเป็นแม่ม่ายลูกติด...แต่เขากลับไม่นึกรังเกียจ ซ้ำกลับรักลูกของเธอราวกับลูกของตนเองเสียด้วยซ้ำ
น่าแปลก...ที่ผู้ชายเจ้าชู้เช่นเขา กลับรู้สึกอยากหยุดตัวเองที่ผู้หญิงคนนี้
แม่ม่ายสาวคนงาม
พิรฏา วงษานุวัฒน์
๐๐๐
“เมื่อไหร่พี่จะเลิกกับนายวิชญะนี่เสียทีพี่โบว์!”
พิริยาถามอย่างอดไม่ไหว เมื่อวิชญะกลับไปแล้วหลังจากที่อ้อยอิ่งอยู่ที่บ้านนี้เป็นเวลาหลายชั่วโมงกว่าจะยอมกลับไป
“ยังไม่ถึงเวลา...แบม”
พิรฏาตอบในขณะที่มือก็บรรจงเช็ดเครื่องสำอางออกจากหน้าของเธอ เผยให้เห็นผิวหน้าสวยใส พิรฏาเป็นคนสวย...แม้ไม่แต่งแต้มสีสันอะไรบนใบหน้าเธอก็สวย
แต่นั้นไม่เพียงพอ...หากเธอคิดจะจับคนอย่างวิชญะ
หญิงสาวจึงต้องปรุงแต่งตัวเองทุกทางเพื่อจับผู้ชายคนนั้นให้ได้!
ทำยังไงก็ได้ให้คนอย่างเขาสยบแทบเท้าพิรฏาคนนี้!!
“แต่แบมว่ามันถึงเวลาแล้ว ถ้าพี่โบว์ปล่อยไว้นานกว่านี้เราจะถอนตัวไม่ทันนะคะ”
“ไม่มีทาง”
“แต่พี่โบว์คะ...” พิริยาเอ่ยค้าน “แบมว่าตอนนี้เราได้จากเขามากพอแล้วนะคะ มากพอกับการที่เราทวงสิทธิ์นั้นให้พี่บีมกับลูกได้แล้ว บ้านหลังนี้ เงินสดอีก พอเถอะค่ะ”
“...”
“นะคะ ถอนตัวออกมาก่อนที่คนอื่นๆจะรู้ว่าพี่โบว์ทำอะไร แบมไม่อยากให้พี่โบว์ต้องถลำลึกไปกว่านี้นะคะ”
ตอนท้ายหญิงสาวพูดราวกับอ้อนวอน ทำให้พิรฏาหมุนตัวมาเผชิญหน้ากับน้องสาวของเธอที่นั่งมองเธอจากปลายเตียงภายในห้องนอนของเธอ
ดวงตาคมสวยทอประกายวาววับไม่ชอบใจกับคำพูดของน้องสาว ริมฝีปากสีระเรื่อราวกับกลีบกุหลาบเม้มแน่น
“พี่ไม่มีวันพลาดแบม...ตราบใดที่เป็นผู้ชายคนนี้พี่ไม่มีวันพลาด เขายังชดใช้ให้พี่ไม่พอ...ชดใช้ให้กับสิ่งที่พวกเราและน้องบัวต้องสูญเสียไปไม่พอ!” หญิงสาวพูดเสียงหนัก ทุกคำพูดปนไปด้วยความแค้นที่สุมอยู่ในอก “แบมไม่รู้สึกเจ็บแค้นเหรอกับการที่เขาลอยหน้าอย่างมีความสุขในสังคม ในขณะที่พวกเราต้องทุกข์ทรมานกับการกระทำของเขา!”
“พี่โบว์...” พิริยาครางเรียกชื่อพี่สาวเสียงแผ่ว “แต่พี่บีมสั่งไว้นะคะว่าไม่ให้เราจองเวรเขา...พี่โบว์ไม่รักไม่เชื่อฟังพี่บีมแล้วเหรอคะ”
“อย่าเอาชื่อบีมมาขู่พี่นะแบม...” พิรฏาเอ่ยเสียงขุ่น “ถึงบีมจะสั่งไว้แต่พี่จำได้ว่าพี่ไม่เคยรับปาก...คนเราเกิดมาต้องชดใช้กรรม แต่พี่รอให้กรรมชั่วมันสนองคนเลวในชาติหน้าไม่ไหว พี่เลยต้องมาสนองให้เขาในชาตินี้!”
“...”
“จำไว้ว่าพี่จะไม่เลิกจนกว่าเขาจะเจ็บให้มากกว่าที่พี่เจ็บ...พี่จะไม่เลิกจนกว่าเขาจะรู้สึกว่าให้อยู่ดีกว่าตาย!!”
พิรฏาประกาศเสียงกร้าว มือบางกำแน่นจนเล็กแทบจิกลงไปในเนื้อ
แต่ความเจ็บนั้นเทียบเท่าไม่ได้เลยกับความเจ็บที่เธอต้องเผชิญมากว่าห้าปี...
และเทียบไม่ได้กับความเจ็บของใครอีกคนที่มากมายกว่าเธอหลายเท่านัก!
๐๐๐๐๐
วิชยุตม์สวมแว่นที่เพิ่งถอดออกเมื่อห้านาทีก่อนอีกครั้ง แว่นกันแดดสีชายี่ห้อหรูนั้นก็ปิดบังแววตาของเขาจนมิดเม้นหลังจากที่ร่างโปร่งของหญิงสาวคนหนึ่งลับกายขึ้นไปยังลิฟต์ที่ปิดสนิท
ใครจะคิดว่าเธอจะทำงานที่ทีบีแบงค์ของเขา
ชายหนุ่มยังจ้องมองสถานที่ที่ร่างระเหิดระหงนั้นลับกายหายไป ริมฝีปากหยักเม้มแน่นเมื่อคิดถึงข้อมูลที่ทัศนัยหามาให้เกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้น
พิรฏา วงษานุวัฒน์
อายุยี่สิบเจ็ดปี ไม่เคยจดทะเบียนสมรส ไม่เคยเข้าพิธีแต่งงาน ไม่เคยมีประวัติการมีสามี
แต่...มีลูกสาวอายุหกขวบหนึ่งคน
แม่ม่ายลูกติดอย่างนั้นเหรอ...
ภาพใบหน้าเรียวสวย ดวงตาคู่คมหวานปรากฏขึ้นในห้วงคนึง ทุกท่วงท่าของเธองามเฉิดฉายและดูหยิ่งผยองเสียจนใครๆต่างก็คิดว่าเธอคงไม่มีทางเป็นเมียน้อยใครสักคนเด็ดขาด
แต่ก็นั่นแหละ...มันก็เป็นแค่เปลือกนอกของผู้หญิงเน่าเฟะคนนี้แค่นั้น
มิเช่นนั้นเธอจะยอมเป็นเมียน้อยพี่ชายเขาหรือ?
ถ้าวิชญะไม่มีเงิน
...เพราะงั้นกำจัดผู้หญิงหิวเงินออกไปจากชีวิตของพี่ชายของเขานั้น...
วิชยุตม์เหยียดยิ้มเยาะ...เรื่องที่เมษิณีขอมาคงสำเร็จในเร็ววันนี้
...ง่ายนิดเดียว...
- ผู้เขียน
