ตอนที่ 3 มายาลวง(1)
1328 คำ
“คุณพิรฏามาแล้วค่ะท่าน”
เลขาสาวใหญ่ส่งเสียงแจ้งมาทางอินเตอร์คอม และเมื่อสิ้นคำอนุญาตของเขาประตูห้องก็เปิดกว้างในขณะที่ร่างระหงก็เดินเนิบช้าตรงมาที่เขา วิชญะมองเธอดวงตาเป็นประกาย
มันเป็นท่าเดินแสนสง่าที่สะกดสายตาของเขาตั้งแต่แรกเห็น...และอดที่จะชื่นชมมันในทุกๆครั้งไม่ได้
วิชญะคว้าร่างบางเข้ามากอดทันทีที่ประตูห้องทำงานของเขาปิดลง แล้วกระซิบถามหญิงสาวด้วยน้ำเสียงแผ่ว
“ทำไมมาช้าจัง...”
พิรฏาผลักอกอีกฝ่ายแล้วดันตัวออกห่าง
“ปล่อยโบว์ก่อนค่ะ เดี๋ยวมีใครมาเห็น”
“ที่นี่ห้องทำงานของผม ไม่มีใครเห็นหรอก”
วิชญะปฏิเสธอย่างไม่ใส่ใจ แล้วตั้งท่าจะคว้าเอวของหญิงสาว แต่เธอพลิ้วตัวหลบได้ทันแล้วเอ่ยปรามอีกฝ่ายว่า
“อย่าค่ะ...ยังไงที่นี่ก็คือที่ทำงาน ไม่ปลอดภัยนะคะ”
คำยืนกรานของหญิงสาวทำให้วิชญะถอนหายใจแล้วยอมจำนนในที่สุด
“โอเคครับ...”
คำตอบนั้นของเขาทำให้หญิงสาวพอใจ เธอพยักหน้ารับก่อนจะเอ่ยถามเขา ดวงหน้าเรียวสวยเอียงน้อยๆด้วยท่าทีสงสัยที่เปี่ยมไปด้วยจริตที่ปรุงแต่งขึ้นมาเพื่อหวานใส่ผู้ชายคนนี้
“แล้วเรียกโบว์ขึ้นมามีอะไรเหรอคะ?”
หญิงสาวถามขึ้น ในขณะที่วิชญะคลี่ยิ้มกว้าง “ผมแค่คิดถึงคุณ...”
เธอส่ายหัวน้อยๆกับสิ่งที่เขาบอก อุตส่าห์เรียกเธอขึ้นมาเพียงจะบอกแค่นี้นี่นะ
วิชญะเห็นท่าทางอย่างนั้นของหญิงสาวแล้วก็หัวเราะ “วันนี้โบว์ว่างหรือเปล่าครับ?”
ชายหนุ่มถามเสียงนุ่ม แต่พิรฏากลับส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ถึงวันนี้โบว์ว่างโบว์ก็ไม่ไปกับคุณใหญ่หรอกค่ะ”
คนฟังขมวดคิ้วมุ่นทันที เมื่อได้ยินพิรฏาตอบเช่นนั้น “ทำไม...”
“ตอนนี้ใครๆเริ่มมองโบว์แปลกๆแล้วนะคะที่เห็นโบว์ไปกับคุณบ่อยๆ โบว์กลัวเรื่องของเราจะรั่วถึงหูภรรยาคุณที่บ้าน”
คนฟังเองกลับขมวดคิ้วมุ่นแล้วเอ่ยตอบว่า “กลัวทำไม เมก็อยู่ส่วนเม คุณก็อยู่ส่วนคุณ”
ชายหนุ่มแจกแจงอย่างไม่เข้าใจว่าหญิงสาวจะกลัวอะไร ใช่ว่าเขาจะไม่เคยมีใครก่อนหน้าจะมาเจอเธอ แม้จะแต่งงานกับเมษิณีแล้วก็ตาม
“แต่โบว์ห่วงตัวเองนะคะ คนอื่นจะคิดยังไง เขาก็คิดไปว่าโบว์เป็นเมียน้อยของคุณน่ะสิคะ”
หญิงสาวพูดอย่างใส่อารมณ์ ดวงตาคู่คมสวยเริ่มวาววับด้วยหยาดน้ำตา สีหน้าเธอแสดงถึงความอึดอัดและคับข้องใจกับสถานะที่เธอกำลังเป็นในสายตาของใครๆ
วิชญะมองเธอด้วยสายตาอ่อนโยนลงอย่างเข้าใจในความรู้สึก ร่างสูงขยับเข้าไปชิดหญิงสาวแล้วรั้งไหล่บางให้เธอเอนกายมาซบอกของเขา มือหนาลูบแขนเรียวเสลาสีงาช้างช้าๆอย่างพยายามปลอบประโลม
“ผมไม่อยากให้คุณใส่ใจในสายตาคนรอบข้างนะโบว์ สำหรับผมไม่มีคำว่าเมียหลวงหรือเมียน้อย ผมมีแค่คนที่ผมรักกับไม่รักเท่านั้น”
“งั้นแสดงว่าตอนนี้คุณรักโบว์หรือไม่รักคะ?” หญิงสาวผละจากอกเขา แล้วมองด้วยดวงตาวาวหวาน
วิชญะรั้งเธอเข้ามาใกล้ แล้วประทับจุมพิตตรงหน้าผากมนสวยด้วยทีท่าหวานล้ำ
“ทำไมผมจะไม่รักโบว์ล่ะครับ ถ้าไม่รักผมจะยอมโบว์ทุกๆอย่างอย่างนี้เหรอครับ คุณอยากได้อะไรผมก็ให้คุณหมด”
“นั่นก็แค่พิสูจน์ว่าคุณจริงใจกับโบว์หรือเปล่าแค่นั่นแหละค่ะ โบว์พร้อมจะคืนทั้งบ้านและรถให้คุณหมดอยู่แล้ว เพียงแต่โบว์ต้องการหลักประกันเท่านั้นว่าคุณจะไม่หลอกโบว์ หวังแค่ตัวโบว์เท่านั้น เพราะถึงยังไงโบว์มันก็แค่แม่ม่ายลูกติด”
หญิงสาวเอ่ยราวกับจะตัดพ้อ เมื่อชายหนุ่มพูดราวกับจะทวงบุญคุณที่เขาซื้อบ้านซื้อรถแถมเงินสดในธนาคารให้เธอ และเธอก็ยังไม่ยอมมีอะไรกับเขาเสียที!
“โธ่...” วิชญะหัวเราะร่วน เมื่อเข้าใจว่านั่นคืออารมณ์งอนธรรมดาๆแค่นั้น “ถ้าอย่างนั้นผมก็เป็นผู้ชายที่มีลูกแล้วเหมือนกัน ถือว่าเราเสมอกัน”
“ไม่สิคะ” หญิงสาวส่ายหน้า “ถึงโบว์จะมีลูกแต่โบว์ก็ยังโสด แต่คุณ...ยังมีภรรยาอยู่นะคะ”
หญิงสาวเอ่ยย้ำถึงสถานะคนมีพันธะของเขา ทำให้ชายหนุ่มเงียบไปในอึดใจ แล้วเธอจึงเอ่ยถามถึงสิ่งที่เคยถามชายหนุ่มก่อนหน้าไปหลายครั้งว่า
“เมื่อไหร่คุณจะทำให้โบว์เป็นตัวจริงของคุณสักทีคะ...?”
“...”
ความเงียบปกคลุมรอบห้องเมื่อวิชญะไม่ตอบแล้วเอาแต่หลบตา เขารักแม่ม่ายสาวคนนี้เข้าให้แล้วเขายอมรับ...แต่จะให้เขาหย่าขาดจากเมษิณีไปเลยเขาก็ทำไม่ได้
หนุ่มเจ้าชู้รู้ดี...เมียและลูกที่บ้านเขาไม่ผิด
คนที่ผิดคือเขา...ที่ดันรักผู้หญิงทั้งสองคน
หากยังไม่ทันที่วิชญะจะเอ่ยพูดเลี่ยงๆอย่างที่เคยเป็นมา ประตูห้องที่เปิดออกพร้อมกับการก้าวตึงๆเข้ามาของผู้มาใหม่ก็ทำให้หนุ่มสาวที่ยืนอยู่กลางห้องในลักษณะคล้ายกับโอบกอดกันก็ผละห่างอย่างรวดเร็ว
“แต่เห็นจะไม่ได้หรอกนะ เธออย่าฝันสูงไปเลยว่าจะได้เป็นเมียพี่ชายฉันอย่างเต็มตัว!”
วิชยุตม์ที่มาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้แล้วทันได้ยินบทสนทนาทั้งหมดเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด โดยคนที่โดนไปเต็มๆก็คือหญิงสาวคนเดียวที่ยืนอยู่กลางห้อง
พิรฏาเชิดหน้าอย่างท้าทายไปทางวิชยุตม์อย่างไม่กลัวเกรง แม้ใจจะเริ่มหวั่นว่าคนที่เธอไม่อยากให้เขารู้เรื่องมากที่สุดเริ่มระแคะระคายแล้ว
“นายเข้ามาห้องพี่โดยไม่ได้รับอนุญาตไม่ได้นะเล็ก” วิชญะส่งเสียงตำหนิน้องชาย แต่เจ้าตัวกลับยักไหล่อย่างไม่แคร์
“แล้วถ้าผมไม่มาคงได้เห็นหรือได้ยินอะไรที่มันบัดสีมากกว่านี้น่ะสิ นี่มันที่ทำงานนะพี่ใหญ่ ถ้าผู้หญิงมันอยากมากนักก็ให้ไปสนองที่อื่น!”
“เล็ก!”
วิชญะเรียกชื่อน้องชายเสียงหนัก คิ้วเข้มขมวดอย่างไม่ชอบใจ
ในขณะที่คนโดนด่าว่าวิ่งโร่มาหาผู้ชายอย่างพิรฏาถึงกับอกร้อนวาบกับวาจาของเขา แต่หญิงสาวก็ฉลาดพอที่จะเก็บอาการแล้วปรายตามองวิชยุตม์ด้วยหางตา แล้วทีท่านั้นของเธอก็ยั่วโมโหเขาได้อย่างชะงัดนัก
ดวงตาของคนถูกท้าทายวาวโรจน์ ริมฝีปากบางเฉียบราวกับอิสตรีเม้มแน่น ในขณะที่วิชญะเห็นท่าทางนั้นของน้องชายจึงหันไปทางหญิงสาวแล้วบอกให้เธอออกไปก่อน
พิรฏาโปรยยิ้มหวานใส่วิชญะเป็นการยั่ววิชยุตม์ไปในตัว หญิงสาวถึงขนาดยกมือเรียวลูกแก้มของวิชญะอย่างที่น้อยครั้งจะทำก่อนจะเดินนวยนายออกไป
ทิ้งให้วิชยุตม์มองตามด้วยสายตาราวกับอยากจะฉีกผู้หญิงหน้าด้าน ร่าน และไร้ยางอายอย่างเธอออกเป็นชิ้นๆ!
วิชยุตม์ไม่เคยคิดว่าตนเองจะพานพบผู้หญิงแบบนี้มาก่อน และพิรฏาก็เข้าข่ายผู้หญิงที่น่ารังเกียจสำหรับเขาทั้งหมด!
เธอมันก็แค่ผู้หญิงหิวเงินที่พร้อมจะทำยังไงก็ได้จับผู้ชายที่มีเงินนั่นแหละ!
แล้ววิชญะก็กำลังทำตัวโง่ๆ หลงเสน่ห์ปลอมๆและมายาลวงตาของเธอเหมือนที่พ่อของพวกเขาเคยเป็น!!
- ผู้เขียน
