โคล์อึ้งพูดไม่ออก “ก็คิดว่าไม่ง่ายเท่าไหร่นัก”
“แล้วจะแย่งลูกไปทำไม”
“ฉันพูดสักคำหรือยังว่าคิดจะแย่งพวกเขาไป แค่บอกว่าถ้าเธอไม่ใส่ใจ ฉันจะฟ้องเรียกร้องสิทธิ์การเลี้ยงดู แต่ถ้าเธอดูแลดีฉันก็ปล่อยให้เธอดูแลต่อไป แต่ต้องมีฉันช่วยดูแลด้วยต่างหาก”
เขาจ้องมองอนันตาที่ชักสีหน้าขึงขังใส่ “เธอเลี้ยงพวกเขามาแปดปีคงเหนื่อยมากสินะ ต่อไปนี้ฉันจะเข้ามาช่วยดูแล”
“อย่าคิดว่าคุณเป็นมหาเศรษฐีมีเงินแล้วทุกอย่างจะง่ายไปหมด เด็กก็เหมือนต้นกล้า ถ้าเพาะไม่ดีก็จะเติบโตแบบไม่สมบูรณ์ เลี้ยงลูกต้องทุ่มด้วยใจ ไม่ใช่ใช้เงินเทใส่ลูกอย่างเดียว” อนันตาเน้นน้ำหนักเสียงในปลายประโยค
ไอรักและอิ่มอุ่นได้ยินแม่พูดก็หันไปมองหน้ากัน เด็กทั้งสองมองผู้เป็นพ่อแล้วนึกสงสาร เพราะแด๊ดกรอกหูไว้ก่อนหน้านี้ว่าช่วงนี้การกลับมาของแด๊ดอาจทำให้แม่ตาพาลอารมณ์ไม่ดี เพราะแม่ตากำลังงอนที่ต้องเลี้ยงลูกเหนื่อยคนเดียวมาหลายปี
โคล์ย่อตัวแล้วอุ
