กี่ปีแล้วที่เขาทำตรงข้ามกับความรู้สึกตัวเอง เพียงเพราะปกป้องตัวเองจากคำดูแคลนของมารดาเธอ ตั้งกำแพงป้องกันตัวเองจากความเจ็บช้ำ ด้วยการเป็นอริกับเธอ หลอกตัวเองว่าเกลียดเธอ แต่สุดท้ายก็หนีความรู้สึกตัวเองไม่พ้น อ้างความแค้น ความเกลียดจากเรื่องมัสลินมาครอบครองเธอ
“นาย... นายพูดอะไร” ลินินครางในคอ ไม่อยากเชื่อสิ่งที่ได้ยิน
ปรัชญ์กระตุกยิ้มขื่น “ฉันแค่ไอ้ขี้ขลาดคนหนึ่ง ใช้วิธีโง่ๆ เพียงเพื่อให้ได้อยู่ใกล้ชิดเธอ ได้ครอบครองเธอ” เขาสารภาพหมดเปลือก
“นายมัน... มันบ้า ฮือ ไอ้คนบ้า ทำไมมาบอกอะไรตอนนี้ ฮือ...”
ลินินทุบหน้าอกเขาแรงๆ ก่อนจะกำเสื้อเขาไว้แน่น สะอื้นไห้ออกมา คำสารภาพของเขามันทำให้เธอ อยากหัวเราะพอๆ กับอยากร้องไห้ บอกไม่ถูกว่าหัวใจมันยินดีหรือว่าเจ็บปวด เมื่อสิ่งที่เขาบอกมันกำลังทำให้เธอยิ่งเกลียดเขาไม่ลง เวรกรรมอันใดทำให้เขากับเธอ ต้องปิดบังหัวใจตัวเอง ต้องเจ็บช้ำทั้งสองฝ่าย
“เรามาเ
