มือลูบครีมบนหน้าท้องไป ใจก็เผลอคิดถึงเจ้าตัวน้อยในครรภ์ เธอเคยเห็นลูกชายของมัสลิน เด็กชายน่ารักน่าชังนัก ลูกของเธอจะหน้าตาเป็นแบบไหนกันหนอ ใบหน้าหล่อเหลาของปรัชญ์ลอยวาบเข้ามาในมโนนึก หากลูกหน้าเหมือนเขาก็คงตาเรียวยาว ผิวขาวจัด หากลูกหน้าเหมือนเธอแกคงจะตาโตขึ้นมาอีกนิด คนเป็นแม่ลืมตาขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มเศร้า เมื่อคิดถึงอนาคตอันมืดมนของตัวเองและลูกในท้อง ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อมองเห็นเงาของใครคนหนึ่งสะท้อนบนกระจกโต๊ะเครื่องแป้ง รีบตะปบผ้าขนหนูมาพันกายด้วยความตกใจ
“นายปอนด์... นายเข้ามาได้ยังไง!”
“หายตัวเข้ามามั้ง”
ชายหนุ่มแกล้งยียวน สายตากวาดมองร่างงามแล้วยิ้มกรุ้มกริ่ม หัวใจพองฟูแปลกๆ เมื่อเห็นหญิงสาวใกล้ๆ คลายความคิดถึงที่สุมในใจลงไปมากมาย หากได้กอดเธอเขาคงหายคิดถึงได้มากกว่านี้ ดวงตาอ่อนแสงลงยามจ้องมอง
“คนบ้า นายแอบเข้ามาได้ยังไง”
หญิงสาวขยับลุกหนีไปคว้าเสื้อคลุมที่แขวนไว้มาสวมอย่างรวด
