“มากับข้า” จางชิงหลินถูกเขารวบกอดเอาไว้แนบอก เขาอุ้มนางผ่านกระแสน้ำที่เชี่ยวกรากเพื่อขึ้นจากฝั่งแล้วใช้ร่างกายกำยำเป็นกำแพงกั้นนางจากสายตามือขวาคนสนิท
จิวฝูรีบนำชุดของสตรีชาวบ้านเท่าที่เขาพอจะหาได้ในละแวกนี้มอบให้ผู้เป็นนาย
“ท่านอ๋อง กระหม่อมหาได้เพียงเท่านี้”
“ไม่เป็นไร ได้มาสักชุดก็ยังดี”
ฉินจิ้นเหอบอกให้จิวฝูเดินไปรอเขาที่ริมลำธารแล้วหันกลับมาโยนชุดสตรีให้จางชิงหลิน
“ใส่ซะ แล้วรอข้าอยู่ตรงนี้ อย่าได้คิดหนีไปไหนเชียว นอกเสียเจ้าอยากได้สามีเพิ่ม แต่ข้าไม่มีวันยอมให้เจ้ามีสามีเพิ่มที่ไหนอีกแน่” ดวงตาของฉินจิ้นเหอกำลังฉายแววขัดแย้งระหว่างความรักกับความชัง ขณะที่หลินหลินเม้มปากแน่นด้วยความน้อยใจปนโกรธ นางอยากให้มารดาออกมาปรากฏตัวตอนนี้เสียจริงจะได้ตอกหน้าเขาให้หงายไปเลยว่านางไม่ได้ทำเรื่องผิดอย่างที่เขากล่าวหานาง
ฉินซือเฉิงรู้สึกประหลาดใจ เขาชักหมดสนุกแล้ว ทุ่งเบญจมาศกว้างใหญ่เช่นนี้ ฮ
