หลินหลินจ้องตาเขาเขม็ง “ท่าน!” ไม่อยากเชื่อว่าอ๋องรูปงามที่เงียบๆ แต่พอใกล้ชิดฝีปากคารมไม่เป็นรองจะไร้ชายาสนมจนครั้งหนึ่งนางคิดว่าเขาอาจเป็นพวกสับแขนเสื้อ แต่เวลานี้ดูแล้วเขาเป็นเสือซ่อนเล็บต่างหาก ส่วนนางนะหรือถ้าเจอเสือหนุ่มก็อยากจะลองตัดเล็บดู
เห็นดวงตาที่มองมายังจางชิงหลิน ไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรนางอีกหรือไม่ แต่ท้ายที่สุดเขาก็ไม่ได้ทำอะไรที่ทำให้นางหวาดกลัว เขาเดินไปหยิบเสื้อคลุมขนจิ้งจอกมาให้
“ข้าจะให้เจ้านั่งรถม้ากลับ เพื่อที่เจ้าจะได้สบายใจว่าข้าจะไม่เผลออดใจไม่ไหวจูบเจ้าอีก” เขาว่าพลางคลุมเสื้อขนจิ้งจอกให้นาง
ทันทีที่เนื้อผ้าหนานุ่มสัมผัสกับร่างกาย หลินหลินก็รู้สึกอุ่นขึ้น ไม่รู้ว่าเพราะผ้าหรือคำพูดเขา แต่นางอุ่นวาบในหัวใจอย่างบอกไม่ถูก
“ขอบคุณเจ้าค่ะ” นางตอบไม่เต็มเสียงมากนักเพราะถูกสายตาของเขาตรึงไว้ นางขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะเร่งฝีเท้าเดินออกไปที่ด้านหน้าวังเพื่อขึ้นรถม้านางรอ
