ต้าเหยากำลังจะเอ่ยปาก
“บุรุษกับสตรีมิควรอยู่ตามลำพัง”
ด้วยความซุกซนของนางก็กลืนคำพูดลงไป การได้อยู่กับบุรุษงดงามเฉกเช่นเฉิงอ๋องคุ้มค่าแล้ว พลันดวงตาของนางสว่างวาบเบิกกว้างขึ้นมา หันมากุมมือเสิ่นอินเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสนอกสนใจเป็นพิเศษ
“ท่านอ๋องกับซูอิน...เอ่อตั้งแต่เมื่อไรกัน..แล้ว..แล้ว.. เจ้ารู้มาก่อนใช่หรือไม่..ไยข้าไม่รู้เรื่อง” คำถามของต้าเหยาออกมาเป็นชุด ๆ เสิ่นอินยิ้มบาง ส่ายหัวเบา ๆ ตอบเสียงแผ่วเบาคล้ายกระซิบ
“ข้าไม่ทราบ” ต้าเหยาขมวดคิ้ว
“ไม่ทราบ...แล้วเหตุใด...ห้ามมิให้ข้าไปแล้วเล่า”
รอยยิ้มของเสิ่นอินกว้างกว่าเดิม ทว่าแววตายังคงสงบนิ่ง
“ความคิดของท่านอ๋อง ไม่อาจคาดเดาเหลวไหลได้ ข้าก็เห็นรับรู้พร้อมกันกับองค์หญิง ตั้งแต่พี่ซูอินตกน้ำ ท่านอ๋องเป็นผู้กระโดดลงไปช่วย โดยไม่คิดถึงอันตรายแม้แต่น้อย จนกระทั่งตอนนี้ ท่านก็เห็นว่า..การแสดงออกของท่านอ๋องหาใช่ความห่วงใยธรรมดา”
