พิมนราเดินคอตกออกจากห้องครัวหลังจากได้เวลาเลิกงาน และก็สวนกับนิวัฒน์เข้าพอดี
“วัฒน์”
หล่อนเอ่ยทักทาย แต่ผู้ชายที่หล่อนคบหาเป็นเพื่อนมานานกลับเดินผ่านไป ทำราวกับไม่เห็นหล่อนอย่างนั้นแหละ หล่อนรู้สึกแย่นักที่ต้องเผชิญกับเรื่องราวเช่นนี้
“วัฒน์...ยังไม่หายโกรธเราอีกเหรอ”
ในที่สุดหล่อนก็ย่ำเท้าเดินตามร่างของนิวัฒน์ไป และเมื่อชายหนุ่มทำท่าจะไม่หยุด ก็ต้องรีบคว้าแขนเขาพร้อมทั้งกระชากให้หยุดเดิน
“วัฒน์ คุยกันก่อนสิ”
นิวัฒน์มองหน้าพิมนรา ก่อนจะเมินหน้าหนี “วัฒน์ไม่มีอะไรจะคุยกับพิมหรอก ขอตัวนะ”
ชายหนุ่มสะบัดแขน แต่หล่อนไม่ยอมปล่อย “วัฒน์ เราขอโทษนะที่ตบหน้าวัฒน์น่ะ เรา...”
“เลิกพูดถึงมันเถอะ ขอตัวนะพิม”
“วัฒน์...” หล่อนดึงแขนไว้ไม่ยอมปล่อย “วัฒน์กำลังเข้าใจเราผิดนะ คือว่าเรากับท่านประธานไม่ได้...”
“อย่าโกหกตัวเองเลยพิม แค่มองตาวัฒน์ก็รู้แล้วว่าพิมกำลังคิดอะไรอยู่”
พิมนรานิ่งไปชั่วขณะ ก
