หลังจากจบมื้อค่ำแล้ว ฉัตรนภาก็คะยั้นคะยอให้หล่อนลงมาส่งนิวัฒน์ที่รถ ทั้งที่ปกตินิวัฒน์สามารถกลับเองได้เสมอ
“ขอบใจมากนะพิม ที่ให้วัฒน์กินข้าวเย็นด้วย”
“ไม่ต้องขอบใจอะไรหรอกวัฒน์ เราสองคนกินข้าวด้วยกันมาตั้งแต่เด็กแล้ว จำไม่ได้หรือไง”
หล่อนพยายามจะยิ้ม แต่ภายในอกกลับเศร้าหมองเหลือเกิน เรื่องราวของลีโอนาโดยังคงแน่นสมองไปหมด ความโหยหาทำให้หล่อนไม่อาจลืมเขาได้ง่ายๆ
นิวัฒน์ระบายยิ้ม คว้ามือเล็กของพิมนรามากุมเอาไว้ พร้อมจ้องหน้าและพูดคำหวาน
“ถ้าพิมไม่รังเกียจ วัฒน์อยากกินข้าวกับพิมทุกมื้อเลยจะได้ไหม”
พิมนรารู้สึกทรมานใจมาก หล่อนค่อยๆ ดึงมือออกจากอุ้งมือของนิวัฒน์อย่างถนอมน้ำใจที่สุด
“ได้สิ...อยากกินเมื่อไหร่ก็แวะมาได้เลย แม่คงชอบที่วัฒน์มากินข้าวด้วยบ่อยๆ”
“พิมก็รู้ว่าวัฒน์หมายถึงอะไร...”
นี่หล่อนจะทำยังไงดี จะปฏิเสธนิวัฒน์ยังไงดี
“วัฒน์...เราสองคนเป็นเพื่อนกันนะ แล้วเราก็มองวัฒน์เป็นเ
