หลังผ่านค่ำคืนแสนหวานทั้งคู่ก็มานั่งทานข้าวด้วยกัน สายตาและบทสนทนาบนโต๊ะอาหารนั้นเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
จากที่สิงหราชดูแลเธอดีอยู่แล้ว ทุกอย่างก็ดีขึ้นไปอีก เพราะเขาพูดเยอะขึ้นแล้วก็คอยสังเกตอารมณ์ของหญิงสาวด้วยความใส่ใจอยู่เสมอ
“ช่วงนี้เฮียยังนอนไม่หลับอยู่มั้ยคะ”
“ฉันเหรอ”
ปลายฟ้าคลี่รอยยิ้มให้คนตรงหน้า ก่อนจะเลื่อนมือไปกุมมือของสิงหราชเอาไว้
“ไม่รู้สิ” เขาทำหน้าครุ่นคิด “บางคืนก็นอนไม่หลับ.. แต่เมื่อคืนฉันหลับสนิทเลย”
“เพราะมีหนูใช่มั้ยล่ะคะ”
“คงใช่”
“งั้นเฮียก็ต้องมีหนูตลอดไปแล้วล่ะค่ะ” คนอายุน้อยกว่าระบายยิ้มสดใส จนดวงตาคู่สวยหยีลงเป็นสระอิ
“สงสัยฉันจะปฏิเสธข้อนี้ไม่ได้” สิงหราชตบปากรับคำ พลางคลี่รอยยิ้มบางๆ ตามเธอไปด้วย
อาการบาดเจ็บทางกายเขายังไม่ทรมานเท่าการบาดเจ็บทางใจ สิงหราชนอนหลับไม่เคยสนิทตั้งแต่เกิดเหตุการณ์สูญเสียของครอบครัว
ภายนอกที่เข้มแข็งช่างตรงกันข้ามกับความร
