โซ่เสน่หาเมียบำเรอ

โซ่ตรวน...2

“ตัวจะไม่บอกพ่อของลูกจริงๆ เหรอ เราช่วยติดต่อได้นะ” ดารัณกล่าวด้วยความสงสารเพื่อน เธออยากจะลองติดต่อผู้ชายคนนั้นดู เผื่อว่าถ้าเขารู้ว่าเพื่อนของเธอตั้งท้อง เขาอาจจะเปลี่ยนใจรับอุปการะธารพิมลก็ได้

“อย่าเลยรัณ เขาเอายาคุมกำเนิดฉุกเฉินให้เรากิน แต่เราพลาดเองที่ลืมกินเม็ดที่สอง แล้วอย่างนี้จะให้เขามารับผิดชอบกับความสะเพร่าของเราได้ยังไง และอีกอย่างเขาก็แสดงออกชัดเจนว่าไม่ต้องการให้ใครมาผูกมัดเขา อย่าให้เราต้องละอายใจไปมากกว่านี้เลย” ธารพิมลเอ่ยออกมาอย่างเจ็บปวดเมื่อนึกถึงเหตุการณ์วันนั้น

“โอเค เราเคารพการตัดสินใจของตัว แต่ถ้ามีอะไรตัวต้องรีบโทรหาเราเลยนะ เราจะรีบมาหาตัวทันที” ดารัณเอ่ยด้วยความหวังดี เพราะเธอก็รู้สึกผิดไม่น้อยที่ยอมให้เพื่อนทำไซด์ไลน์เช่นเธอแล้วก็พลาดจนเกิดการตั้งครรภ์เช่นนี้

ธารพิมลอุ้มท้องเก้าเดือนด้วยความยากลำบาก ด้วยวัยเพียงสิบเก้าปีทำให้เธอแทบจะไม่สามารถแบกรับความกดดันทั้งหมดไหว มีเพียงดารัณเท่านั้นที่คอยอยู่เคียงข้างหญิงสาว จนกระทั่งเธอคลอดบุตรสาวตัวน้อยนามว่าน้องน้ำริน ซึ่งเด็กหญิงน้ำรินกลายเป็นแก้วตาดวงใจของทั้งเธอและดารัณ

เวลาผ่านไปห้าปีตอนนี้ธารพิมลทำงานเป็นพนักงานจัดแต่งดอกไม้ที่โรงแรมหรูระดับห้าดาว ซึ่งงานที่เธอทำนั้นเป็นพรสวรรค์ที่ติดตัวเธอมาตั้งแต่เกิด ทำให้เธอสามารถผ่านการสัมภาษณ์จนได้ทำงานที่นี่ และที่สำคัญยังมีห้องพักให้ ทำให้หญิงสาวประหยัดค่าใช้จ่ายได้อีกเป็นมากโข

หลังจากเลิกงานวันนี้ ธารพิมลเตรียมตัวไปรับเด็กหญิงน้ำรินที่โรงเรียน ความสุขของเธอก็คือการที่เธอได้มองเด็กหญิงน้ำรินเติบโตขึ้นเรื่อยๆ มีหลายคนที่เข้ามาเสนอเลี้ยงดูหญิงสาวในฐานะเมียเก็บ หรือแม้กระทั่งบางคนจริงจังถึงขั้นที่ต้องการแต่งงานกับเธอ แต่ธารพิมลไม่ยอมเปิดใจให้ใคร เธอต้องใช้ชีวิตที่เหลือกับบุตรสาวของเธอเท่านั้น และเธอไม่สามารถวางใจได้ว่าคนที่เข้ามาในชีวิตของเธอจะรักเด็กหญิงน้ำรินได้อย่างที่เธอรัก

หลังจากที่เธอไปรับเด็กหญิงน้ำรินกลับมาที่หอพักพนักงาน เธอก็จัดการทำงานบ้าน เมื่อทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอจึงพาเด็กหญิงน้ำรินลงมาเดินเล่นข้างล่าง

“คุณแม่ขาวันนี้หนูไปโรงเรียนได้เพื่อนใหม่ด้วยค่ะ” เด็กหญิงน้ำรินรีบอวดผู้เป็นมารดาทันที

“เหรอคะ แล้วเพื่อนใหม่ชื่ออะไรบ้างคะ” ธารพิมลแสร้งทำตาโตใส่บุตรสาว ยิ่งทำให้บุตรสาวตัวน้อยดีใจที่ผู้เป็นมารดาสนใจ

“มีข้าวหอม ดินสอ แล้วก็ช็อปเปอร์ค่ะ” เด็กหญิงน้ำรินเอ่ยเสียงเจื้อยแจ้วน่าเอ็นดู ทำให้ผู้เป็นมารดายิ้มกว้าง แค่ได้เห็นความสดใสจากบุตรสาวตัวน้อยก็ทำให้ธารพิมลมีกำลังใจที่จะดำเนินชีวิตต่อไปแล้ว

“เพื่อนเยอะจังเลยนะคะ แล้วพรุ่งนี้หนูอยากไปโรงเรียนอีกมั้ยคะ”

“อยากค่ะ ไว้น้ารัณมาหนูก็จะอวดน้ารัณด้วยค่ะ” เด็กหญิงน้ำรินยังคงเอ่ยด้วยความภูมิใจ ทั้งสองแม่ลูกไม่ได้สังเกตเลยว่าระหว่างที่ทั้งสองกำลังสนทนากันอยู่นั้น ได้มีสายตาคู่หนึ่งมองมาที่สองแม่ลูกด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ