“ถ้าอาเพลิงบอกหนูสักนิด ให้หนูได้รู้ว่าอีกชีวิตจากเราไป หนูจะได้ทำบุญให้เค้าไงคะ นะ... หนู ฮึกๆ ฮือๆๆ เป็นแม่ที่แย่มาก” แทนที่จะโทษคนอื่น พิมพ์ดาวกลับพูดออกมาเช่นนั้นแล้วร้องไห้ ยิ่งทำให้ทุกคนรู้สึกผิดเข้าไปอีก
“อาขอโทษ” ในที่สุดเขาก็เปล่งคำพูดนี้ออกมา ยิ่งเห็นคนในอ้อมแขนร้องไห้หนักขึ้นเขายิ่งกอดกระชับร่างเล็กๆ นั้นเอาไว้แนบอก
“เป็นเพราะหนูดาวใช่ไหมคะ อาเพลิงห่วงความรู้สึกหนูดาวเกินไป อาเพลิงไม่ต้องปกป้องหนูดาวขนาดนี้ก็ได้ ให้หนูดาวได้รับรู้ทุกเรื่องไม่ได้เหรอคะ หนูดาวอยากแบ่งรับความรู้สึกสุขทุกข์ที่เกิดขึ้น ไม่ใช่ยืนอยู่บนโลกอีกโลกที่ทุกคนสร้างกำแพงเอาไว้ เค้าเป็นลูกของหนูดาวเหมือนกันนะคะ หนูดาวมีสิทธิ์รู้ว่าเขาอยู่หรือจากไป”
พิมพ์ดาวร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่กับอกของเพลิงตะวัน ทุกคนร้องไห้ตามเงียบๆ มันเป็นช่วงเวลาที่รวดร้าวเมื่อคิดถึงการสูญเสียอีกครั้ง
“อาขอโทษ อาห่วงหนูดาวที่สุดคนดี” เ
