“อาเพลิง หนูดาวเจ็บท้องจัง” พิมพ์ดาวเป่าลมออกจากปาก ใบหน้าชื้นไปด้วยเหงื่อ
เพลิงตะวันจับมือนิ่มเอาไว้โอบกอดร่างอวบอย่างห่วงใย
“อดทนหน่อยนะ จะถึงโรงพยาบาลแล้วคนดี ไม่ต้องกลัวนะ อาอยู่นี่แล้ว ลูกพ่ออย่าทำให้แม่เจ็บมากนะครับ เดี๋ยวจะได้ออกมาลืมตาดูโลกแล้ว”
เพลิงตะวันปลอบภรรยา ลูบหน้าท้องนูนๆ ไปมา ทารกน้อยในครรภ์ตอบสนองสัมผัสของบิดาจนหน้าท้องของมารดากระเพื่อม ภาพนั้นทำให้เพลิงตะวันตกตะลึง สิ่งมีชีวิตที่อยู่ในนี้คือลูกสาวตัวน้อยที่น่ารักของเขา
“พ่อรักหนูนะครับ” เพลิงตะวันกระซิบบอกที่หน้าท้องนูน ก่อนจะจุมพิตที่หน้าผากนูนเกลี้ยงอย่างปลอบประโลม พิมพ์ดาวเหงื่อโซม เธอปวดท้องจนต้องกัดฟัน
พอรถเคลื่อนมาจอดหน้าโรงพยาบาล บุรุษพยาบาลก็รีบนำเตียงเข็นคนไข้เข้าห้องคลอด เพลิงตะวันตามติดไม่คลาดสายตา เขาบีบมือเธอเอาไว้ตลอดเวลา ช่วยลุ้นให้เธอเบ่งท้องคลอด
“อืดด...” เสียงของพ่อกับแม่ประสานกันจนพยาบาลต้องอ
