ความรักในความลับ : ค่าปิดปาก
602 คำ
“โอ๊ยยยอันเจ็บนะบีบทำไมเนี่ย” อันนารีบดึงมือใหญ่ของเขาออกก่อนจะลูบจมูกตัวเองไปมา “ดีนะว่าเป็นของแท้ ถ้าไปเสริมมาซิลิโคนคงทะลุแล้ว”
“หึ! แต่พอร์ชว่านะถึงอันจะไปพูดก็ไม่มีใครเชื่อหรอก ก็ดูสิซิกแพคแน่นขนาดนี้ใครมันจะไปเชื่อว่าเคยเป็นหมูอ้วน”
ไม่ใช่แค่พูดแต่เขายังดึงมือเล็กอีกข้างของเธอมาวางทาบตรงท้อง ทำเอาคนที่เพิ่งได้สัมผัสกล้ามหน้าท้องของเพื่อนครั้งแรกถึงกับหน้าแดง พอตั้งสติได้เธอก็รีบชักมือกลับทันที
“อะ...เอ่อ สรุปจะไม่เลี้ยงชะ...ใช่ไหม”
เสียงพูดตะกุกตะกักของเธอทำให้คนได้ยินถึงกับยิ้มกว้างออกมา ตอนนี้เขาอยากจะแกล้งคนตรงหน้าให้มากกว่านี้จัง แต่นี่ก็เป็นวันแรกที่อาศัยอยู่ด้วยกันขืนรุกหนักเธอคงจะรู้สึกไม่ดี
“เลี้ยงสิขืนความลับที่เก็บมาหลายปีถูกเปิดเผยก็เสียคะแนนนิยมนะสิ”
ความจริงเขาไม่ได้สนใจเรื่องคะแนนนิยมอะไรแบบที่พูดเลยสักนิด แต่ถ้ามันทำให้ได้ไปกินข้าวกับคนตรงหน้าสักมื้อก็ดี
“ใช่ไหม~ เดี๋ยวเพื่อนคนนี้จะปิดปากให้เงียบเลยขอแค่มีของอร่อย ไปกันเถอะ!”
“จะไปกินตอนนี้เลยเหรออัน?” เขาอดแปลกใจไม่ได้เพราะ2 ชั่วโมงก่อนเธอก็เพิ่งกินมาเอง
“ก็หิวอีกแล้วนิ”
“พอร์ชว่าเดี๋ยวหนูน้อยจะกลายเป็นเจ้าหมูอ้วนแทนแล้วนะ” คนที่ถูกขุดเรื่องอดีตก็พลาดจะทำกับเธอบ้าง
“ชิ! ไปกันเถอะนะ อันหิวแล้ว”
“ครับๆ เชิญครับเจ้าหญิง” พอร์ชรีบเปิดประตูรถให้เธอขึ้นไปนั่ง พอปิดประตูเสร็จก็รีบเดินกลับไปนั่งประจำตำแหน่งคนขับแล้วออกรถไปหาจุดหมายทันที
ร้านไข่เจียวปูเจ๊ฝอ
“คนเยอะจังเลยพอร์ช คงจะอร่อยมากสินะ”
อันนามองลูกค้ายืนต่อแถวอยู่หน้าร้านด้วยความตื่นเต้น เธอก็เคยเห็นแค่ในทีวีที่เวลาร้านไหนดังหรืออร่อยจะมีลูกค้ามายืนต่อแถวกันเป็น 2-3 ชั่วโมง
“ร้านนี้ได้รับดาวการันตีรสชาติอาหารระดับประเทศนะ...ไปกันเถอะ”
“เดี๋ยวก่อนเราไม่รอคิวกันเหรอ”
“ไม่! ก่อนหน้านี้พอร์ชจ้างคนมายืนต่อแถวไว้ให้นะ เลยไม่ต้องรอ”
“อ่อ แปลว่าพอร์ชตั้งใจจะพาอันมากินตั้งแต่แรกอยู่แล้วใช่ไหม”
“ใช่”
“ไอ้เราก็นึกว่ากลัวคำขู่เฮ้อ~ แต่ช่างเถอะเพื่อนของอันน่ารักที่สุดเลย หาร้านอร่อยๆ ไว้รอ...ไปกัน!!”
พอทั้งคู่เดินไปถึงก็เป็นคิวของพวกตัวเองพอดี พอร์ชจ่ายเงินจำนวนหนึ่งให้คนที่รับจ้างต่อ
“สองพันเลยเหรอแพงจัง”
“ราคาปกติ”
“โห้~ หรืออันจะไม่เรียนต่อแล้วมารับจ้างต่อคิวตามร้านอาหารดีเนี่ย รายได้ดีเกิน...โอ๊ย!! เจ็บนะ” อันนาลูบหน้าผากที่ตัวเองถูกตีเบาๆ
“คิดอะไรเนี่ยยัยบ๋อง ไปกันเถอะ”
พอร์ชจับมือเล็กให้เดินตามตัวเองเข้าไปในร้าน หลังจากนั้นพนักงานก็เข้ามารับออเดอร์ คนพามารับรู้ได้ถึงความอร่อยของอาหารจากคนที่กำลังกินตรงหน้า ทำให้เขาอดยิ้มอย่างเอ็นดูไม่ได้จริงๆ 'อยากเห็นมีความสุขแบบนี้ตลอดไปจังเลย'
- ผู้เขียน
