แสงแดดยามสายสาดส่องเข้าผ่านหน้าต่าง อุณหภูมิที่ร้อนขึ้นทำให้ร่างของคนที่กำลังนอนอยู่บนเตียงขยับตัว ก่อนเปลือกตาที่ปิดสนิทจะลืมตาตื่นขึ้นมา ตาของเธอมองหาร่างคนที่นอนกอดตัวเองแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา
[อีกแล้วสินะ ต่อให้มีความสัมพันธ์กันแล้วพอร์ชก็ทิ้งเราอยู่ดี]
“อันตื่นแล้วเหรอ พอร์ชเข้าไปซื้อยากับข้าวของในเมืองมาคิดว่าจะกลับมาทันก่อนอันตื่นซะอีก...หิวข้าวไหมเดี๋ยวพอร์ชไปเทข้าวต้มมาให้กิน”
พอร์ชที่เพิ่งเดินเข้ามาเห็นคนตัวเล็กลืมตาอยู่ ก็เลยเดินมานั่งลงข้างๆ ก่อนจะแตะมือลงบนหน้าผากเล็กเพื่อดูว่าตัวเธอหายร้อนหรือยัง เมื่อตอนเช้ามืดก่อนเขาจะออกไปข้างนอกตัวอันนาร้อนมาก เขาเลยเช็ดตัวให้ก่อนจะขับรถออกไปซื้อยาและของใช้ส่วนตัวผู้หญิง ถ้าจะวานคนอื่นให้ไปซื้อก็ไม่วางใจ
“ตัวหายร้อนแล้วนิ”
“อันตัวร้อนเหรอ” อันนาที่ไม่รู้อาการตัวเองก็ถามอย่างสงสัย มิน่าเธอถึงรู้สึกไม่สบายตัวขนาดนี้
“ใช่! อาจจะเพราะโดน
